Podymne

 

Danina prawa książęcego, występująca w średniowieczu głównie na Mazowszu i Kujawach, pobierana od zamieszkanego domu. Zanikła stopniowo w XIII-XV wieku^[1].

Podymne zostało wprowadzone w 1629 r., zastępując poradlne. Płacone było przez mieszczan, chłopów i szlachtę zagrodową. Jego wysokość była zależna zarówno od wielkości budynku, jak i miasta. Od 1775 r. pobierano podymne od każdego komina („od dymu”) na dachu. Zlikwidowane zostało stopniowo wraz z upadkiem I Rzeczypospolitej, np. w zaborze rosyjskim podymne wiejskie zastąpiono nowym podatkiem gruntowym w latach 1866-1868 (w samej Rosji podatek gruntowy wprowadzono w 1875 r.), zaś podymne miejskie zastąpiono podatkiem od nieruchomości miejskich w 1902 r.

W tej formie płacono również Świętopietrze na cele Stolicy Piotrowej od ok. XII w. do 1318 r., kiedy to przekształcono podatek w pogłówne o wysokości 1 denara od osoby, co było ceną za zgodę papieża na koronację Władysława Łokietka^[2].

• piechota dymowa
• pogłówne

• Wojciech Morawski, Od marki do złotego, Warszawa 2008