Pietro Mennea

W swojej wieloletniej karierze sportowej został indywidualnie w biegu na 200 metrów mistrzem olimpijskim z Moskwy (1980) i brązowym medalistą olimpijskim z Monachium (1972). W Moskwie wywalczył także brązowy medal w sztafecie 4 × 400 metrów. Wystąpił na pięciu letnich igrzyskach olimpijskich (w Monachium w 1972, Montrealu w 1976, Moskwie w 1980, Los Angeles w 1984 i Seulu w 1988).

W latach 1979–1996 był rekordzistą świata w biegu na 200 m (rekord został ustanowiony w Meksyku na bardzo dużej wysokości; pobił go dopiero Michael Johnson). Pietro Mennea uzyskał także m.in. dwa medale mistrzostw świata i sześć medali mistrzostwo Europy, a ponadto m.in. pięć złotych medali na igrzyskach śródziemnomorskich. We Włoszech był określany przydomkiem Freccia del Sud (pol. „Strzała Południa”)^[3]. Już po zakończeniu kariery sportowej przyznał, że w jej trakcie przyjmował hormon wzrostu (specyfik ten w tamtym czasie nie znajdował się na liście niedozwolonych substancji)^[3].

Pietro Mennea w latach 1999–2004 sprawował mandat deputowanego do Parlamentu Europejskiego V kadencji. Został wybrany z listy Demokratów, był członkiem grupy liberalnej, później chadeckiej, a od 2003 pozostawał posłem niezrzeszonym. Pracował w Komisji Kultury, Młodzieży, Edukacji, Mediów i Sportu^[4]. Założył i stanął na czele fundacji swojego imienia (Fondazione Pietro Mennea)^[5].

Pochowany na cmentarzu Flamińskim^[6].

• Monachium 1972 – bieg na 200 metrów – brązowy medal
• Moskwa 1980 – bieg na 200 metrów – złoty medal
• Moskwa 1980 – sztafeta 4 × 400 metrów – brązowy medal

• Helsinki 1983 – sztafeta 4 × 100 metrów – srebrny medal
• Helsinki 1983 – bieg na 200 metrów – brązowy medal

• Helsinki 1971 – sztafeta 4 × 100 metrów – brązowy medal
• Rzym 1974 – bieg na 200 metrów – złoty medal
• Rzym 1974 – bieg na 100 metrów – srebrny medal
• Rzym 1974 – sztafeta 4 × 100 metrów – srebrny medal
• Praga 1978 – bieg na 100 metrów – złoty medal
• Praga 1978 – bieg na 200 metrów – złoty medal

• Mediolan 1978 – bieg na 400 metrów – złoty medal

• Moskwa 1973 – bieg na 200 metrów – złoty medal
• Rzym 1975 – bieg na 100 metrów – złoty medal
• Rzym 1975 – bieg na 200 metrów – złoty medal
• Meksyk 1979 – bieg na 200 metrów – złoty medal
• Meksyk 1979 – sztafeta 4 × 100 metrów – złoty medal^[7][8]

• Izmir 1971 – bieg na 200 metrów – złoty medal
• Algier 1975 – bieg na 100 metrów – złoty medal
• Algier 1975 – bieg na 200 metrów – złoty medal
• Split 1979 – bieg na 100 metrów – złoty medal
• Casablanca 1983 – bieg na 200 metrów – złoty medal

• 1972 – 20,30 s (4 września 1972, Monachium)
• 1974 – 20,60 s (5 września 1974, Rzym)
• 1975 – 20,42 s (1 lipca 1975, Nicea)
• 1977 – 20,17 s (9 września 1977, Düsseldorf)
• 1978 – 20,15 s (2 września 1978, Praga)
• 1979 – 19,72 s rekord świata (12 września 1979, Meksyk)

• Bieg na 100 metrów – 10,01 s (1979), były rekord Włoch, były rekord Europy
• Bieg na 150 metrów – 14,8 s (1983), wynik z pomiaru ręcznego
• Bieg na 200 metrów – 19,72 s (1979), były rekord świata, aktualny rekord Europy
• Bieg na 300 metrów – 32,23 s (1979)
• Bieg na 400 metrów – 45,87 s (1977)
• Bieg na 300 metrów (hala) – 32,84 s (1978)
• Bieg na 400 metrów (hala) – 46,51 s (1978)

29 września 1983 w Cagliari włoska sztafeta 4 × 200 metrów (w składzie Stefano Tilli, Carlo Simmionato, Giordani Bongiorni oraz Pietro Mennea) ustanowiła rekord Europy – 1:21,10. Wynik 38,37 s uzyskany przez włoską sztafetę 4 × 100  metrów (w składzie Stefano Tilli, Carlo Simionato, Pierfrancesco Pavoni oraz Petro Mennea) podczas Mistrzostw Świata w Helsinkach w 1983 był do 2010 rekordem Włoch.

• Grande Ufficiale Orderu Zasługi Republiki Włoskiej – 1980^[9]
• Commendatore Orderu Zasługi Republiki Włoskiej – 1979^[10]

• Pietro Mennea. World Athletics. [dostęp 2021-08-10]. (ang.).
• Pietro Mennea, [w:] tilastopaja.info [dostęp 2020-04-21] [zarchiwizowane z adresu]  (ang.).
• Profil na stronie Sports-Reference.com. [dostęp 2024-02-13]. (ang.).