Niemiecki Bank Federalny

Bankiem centralnym Rzeszy Niemieckiej od 1875 r. był Reichsbank. Został on zlikwidowany w 1945 r. w wyniku ustaleń konferencji poczdamskiej^[2]. W zachodnich strefach okupacyjnych (później RFN) w jego miejsce powołany został w 1948 r. Bank Krajów Niemieckich (Bank Deutscher Länder), funkcjonujący do 1957 r.^[3], kiedy to na podstawie Ustawy o Bundesbanku z dnia 26 lipca 1957 r. powołano Deutsche Bundesbank. Działalność rozpoczął 1 sierpnia 1957. Od tego czasu do 2001 roku był odpowiedzialny za emisję pieniądza w Niemczech. Wraz z wprowadzeniem waluty euro przekazał swoją niezależność Europejskiemu Bankowi Centralnemu. Od 2011 do 2021 r. prezesem Niemieckiego Banku Federalnego był Jens Weidmann(inne języki)^[4].

Zanim Europejski Bank Centralny przejął w 2001 pełną władzę nad marką niemiecką, Bundesbank posiadał różne organy do sterowania. Najwyższym organem była Rada Banku Centralnego. Składała się ona z:

• Dyrektorium, w skład którego wchodzili prezes, wiceprezes i sześciu kolejnych członków. Byli oni proponowani przez rząd niemiecki.
• Dziewięciu prezesów Krajowych Banków Centralnych. Oni z kolei byli proponowani przez Bundesrat.

Dyrektorium było organem wykonawczym Bundesbanku, podczas gdy wszystkie decyzje dotyczące polityki pieniężnej były podejmowane przez Radę Banku Centralnego.

Najwyższym organem Bundesbanku jest zarząd. Składa się on z:

• prezesa, wiceprezesa i dwóch członków zarządu. Wszystkie cztery osoby nominowane są przez rząd.
• czterech pozostałych członków zarządu, rekomendowanych przez Bundesrat.

Wszystkie te osoby powoływane są przez Prezydenta Niemiec. Kadencja trwa z reguły 8 lat, jednak nie krócej niż 5 lat.

• Deutsche Bundesbank – oficjalna strona (niem. • ang. • fr.)