Nakajima AT-2

W 1934 zakłady Nakajima zakupiły licencję na produkcję samolotu transportowego Douglas DC-2^[1]. Rok później w Nakajimie rozpoczęto prace projektowane nad nowym, mniejszym samolotem pasażersko-transportowym do użycia na krótkich trasach^[1]. Nowy samolot otrzymał oznaczenia Nakajima Aerial Transport No. 1 (AT-1), pracami projektowymi kierował inżynier Akegawa, a konstrukcja samolotu bazowała na wcześniejszych maszynach takich jak Douglas DC-2, Northrop Delta i General Aviation GA-43^[1].

Jeszcze w czasie prac projektowych dokonano poważnych modyfikacji w konstrukcji samolotu i otrzymał on nowe oznaczenie AT-2 (w tej wersji litera „A” nie oznaczała już słowa aerial ale była inicjałem nazwiska głównego konstruktora Akegawy^[1]. Prototyp został ukończony w 1936^[1].

Nakajima AT-2 był lekkim samolotem pasażersko-transportowym^[2]. Samolot miał konstrukcję prawie całkowicie metalową, jedynie powierzchnie sterowe kryte były płótnem^[2]. AT-2 miał układ dolnopłatu^[2]. Prototyp napędzany był dwoma dziewięciocylindrowymi chłodzonymi powietrzem silnikami gwiazdowymi typu Nakajima Kotobuki 2-1 o mocy 580 KM każdy^[2]. Wersje produkcyjne samolotu napędzane było silnikami Nakajima Ha-1b lub Nakajima Kotobuki 41 o mocy 710 KM przy starcie i 780 KM na wysokości 2800 metrów^[2]. Prototyp miał dwupłatowe, drewniane śmigła o stałym skoku, samoloty produkcyjne miały drewniane, dwupłatowe śmigła o zmiennym skoku^[2].

Załogę samolotu stanowiły trzy osoby, mógł on przewozić do ośmiu pasażerów^[2].

Roziętość skrzydeł samolotu wynosiła 19,916 metrów, długość kadłuba 15,3 metrów, a jego wysokość 4,15 metrów^[2]. Powierzchnia nośna skrzydeł wynosiła 49,2 metry kwadratowe^[2]. Masa własna wynosiła 3500 kilogramów, masa startowa wynosiła do 5250 kilogramów^[2].

Prędkość maksymalna na wysokości 3360 metrów wynosiła 360 km/h, a prędkość przelotowa 310 km/h^[2]. Pułap operacyjny wynosił 7000 metrów, a zasięg do 1200 kilometrów^[2].

Prototyp został ukończony w 1936, jego pierwszy lot odbył się 12 września^[1]. Samolot był oblatywany przez pilotów linii lotniczych Japan Air Transport Company, Manchurian Airlines Company, a także przez pilotów producenta i dwóch pilotów wojskowych^[1]. Samolot został oceniony bardzo pozytywnie, jedyne problemy odkryte w czasie jego oblatywania dotyczyły chłodzenia silników i problemów z chowanym podwoziem^[1]. Odkryte w prototypie problemy zostały poprawione w wersji produkcyjnej samolotu^[1].

W latach 1937–1940 zbudowano łącznie 32 samoloty w tej wersji dla linii lotniczych Greater Japan Air Lines Company (Dai Nippon Koku KK) i Manchurian Airlines Company gdzie służyły do końca wojny^[1].

W 1937 samolot został przyjęty do służby przez Siły Powietrzne Cesarskiej Armii Japońskiej gdzie otrzymał nazwę Samolot Transportowy Armii Model 97 i oznaczenia Ki-34^[1]. W siłach powietrznych Armii służył jako samolot komunikacyjny i do przewozu spadochroniarzy^[1]. W tej wersji samolot nieco różnił się od wersji cywilnej, otrzymał inne, bardziej aerodynamiczne owiewki silników^[1]. W latach 1937–1940 w zakładach Nakajimy w Ota zbudowano 19 samolotów tego typu, a w latach 1939-42 w zakładach Tachikawa Hikoki w Tachikawa zbudowano 299 samolotów w tej wersji.

Część samolotów została przekazana siłom powietrznym Marynarki gdzie otrzymały nazwę Samolot Transportowy Armii Typu AT-2 i oznaczenia L1N1^[2].

Samoloty służyły do końca wojny, w czasie wojny znane były także pod amerykańską nazwą Thora^[2].

• René J. Francillon: Japanese Aircraft of the Pacific War. Londyn: Putnam, 1979. ISBN 0-370-30251-6. Brak numerów stron w książce