Moskwa nie wierzy łzom

Rozległa fabuła opisująca losy trzech zaprzyjaźnionych kobiet, złożona jest z dwóch wyraźnie oddzielonych i oderwanych w czasie części.

Pierwsza, rozgrywająca się w 1958 roku, przedstawia okres ich młodości, gdy jako 20-letnie mieszkanki moskiewskiego hotelu robotniczego optymistycznie planują swą przyszłość, poszukując właściwego w życiu partnera. Spomiędzy nich wyróżnia się rezolutna i przedsiębiorcza Luda, lecz właściwego partnera – Nikołaja, łatwiej znajduje prostolinijna i zrównoważona Tonia, natomiast wykazująca wyższe ambicje Katia skupia się na studiach, mających zapewnić jej upragniony awans społeczny. Uwiedziona przez pochodzącego z „lepszej” rodziny, imponującego jej pracownika telewizji, nieopatrznie zachodzi z nim w ciążę i beztrosko porzucona, mimo to decyduje się urodzić nieślubną córkę Aleksandrę.

Część druga przedstawia losy trzech przyjaciółek po minionych 20 latach. Tonia nadal tyra na budowach w zawodzie budowlanego malarza, niezmiennie przywiązana do swego męża, z którym ma już trzech synów, zaś niewyedukowana Luda, rozwiedziona z zapijaczonym byłym hokeistą, wykonuje podrzędną pracę w pralni chemicznej, mając przy tym nadzieję na nową przyszłościową znajomość. Jedyną spośród nich, która tymczasem wyraźnie zyskała, jest wykształcona Katia, stojąca obecnie na czele dużego zakładu chemicznego, z dorastającą córką, życiowo jednak osamotniona i jako kobieta nie dość szczęśliwa, bo niespełniona uczuciowo. Zupełny przypadek pozwala jej poznać Goszę – mężczyznę wprawdzie "po przejściach", lecz zdecydowanego i psychicznie uformowanego, o poważnym stosunku do życia, który niespodziewanie ją pociąga narzucając jej swą wolę. Przygodny partner okazuje się atrakcyjny także dla jej córki Saszy, która widzi w nim pożądany wzorzec opiekuna i ojca. Krótkotrwałe nieporozumienie i poważny rozłam pomiędzy zakochanymi uruchamia solidarne współdziałanie ze strony obu dawnych przyjaciółek i skuteczne zażegnanie trwałego rozejścia się Goszy z Katią.

• Wiera Alentowa – Katia (Katerina Tichomirowa)
• Irina Murawiowa – Luda (Ludmiła Swiridowa)
• Raisa Riazanowa – Tonia (Antonina Bujanowa)
• Aleksiej Batałow – Gosza (Gieorgij Iwanowicz)
• Aleksandr Fatiuszin – Nikołaj, mąż Ludy
• Boris Smorczkow – Siergiej Gurin, mąż Toni
• Natalia Wawiłowa – Aleksandra (Saszka), córka Katii
• Jurij Wasiliew – Rodion (Rudolf) Raczkow, naturalny ojciec Saszki
• Zoja Fiodorowa – „ciocia Pasza”, portierka hotelu robotniczego
• Oleg Tabakow – Wołodia, żonaty kochanek Katii
• Władilen Paulus — majster Michalicz (Ledniow), kierownik Katii
• Jewgienija Chanajewa — matka Raczkowa
• Wiktor Uralski – teść Toni
• Walentina Uszakowa — teściowa Toni
• Irina Wychodcewa – reżyser z państwowej telewizji
• Garri Bardin – naczelny inżynier kombinatu chemicznego
• Lija Achedżakowa – Olga Pawłowna, kierowniczka klubu samotnych serc
• Irina Korabliowa – Iroczka, sekretarka Kateriny (w napisach jako I. Bieriezina)
• Giennadij Jałowicz – doktor z psem, przyjaciel Goszy na pikniku
• Alfred Soljanow – gitarzysta, przyjaciel Goszy na pikniku
• Aleksandra Denisowa – Maria Michajłowna, starsza sąsiadka Goszy
• Aleksandr Żilcow – student Nikita, chłopak Aleksandry (rola niema)
• Władimir Mieńszow – rola epizodyczna
• Andriej Wozniesienski – pojawienie (cameo)
• Innokientij Smoktunowski – pojawienie
• Gieorgij Jumatow – pojawienie
• Tatiana Koniuchowa – pojawienie
• Leonid Charitonow – pojawienie

• Edward Pawlak, Barbara Pełka: Film radziecki w Polsce. Warszawa: Redakcja Wydawnictw Filmowych PDF, 1985, s. 110-111

• Moskwa nie wierzy łzom w bazie IMDb (ang.)
• Artykuł o filmie. ruslink.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-02-01)]. na portalu ruslink.pl