Mikołaj III (papież)
Mikołaj III (łac. Nicolaus III, właśc. Giovanni Gaetano Orsini; ur. ok. 1210-1220 w Rzymie, zm. 22 sierpnia 1280 w Viterbo[1]) – papież w okresie od 25 listopada 1277 do 22 sierpnia 1280[2].
| Giovanni Gaetano Orsini | ||
| Papież Biskup Rzymu | ||
| ||
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | ||
| Data i miejsce śmierci | ||
| Miejsce pochówku | ||
| Papież | ||
| Okres sprawowania |
1277-1280 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Pontyfikat |
25 listopada 1277 | |
Życiorys
edytujBył synem Mattea Rossy Orsiniego (przywódcy wojsk papieskich, który uwięził kardynałów podczas elekcji Celestyna IV) i Perny Gaetani[1]. Innocenty V mianował go kardynałem diakonem kościoła św. Mikołaja[1], a Urban IV – zarządcą Sabiny i Kampanii, generalnym inkwizytorem oraz opiekunem franciszkanów i dominikanów[2]. Za czasów Jana XXI został archiprezbiterem bazyliki św. Piotra. Był dyplomatą papieskim. Wybrano go na konklawe w Viterbo, na którym doszło do aktów przemocy[3].
Zaraz po wyborze na Stolicę Piotrową, przekonał Karola Andegaweńskiego, by nie ubiegał się o kolejną kadencję senatora rzymskiego i wydał dekret (11 lipca 1278) mówiący, że żaden nie-Rzymianin nie może sprawować tej funkcji bez zezwolenia[1]. Wprowadził też papieską signorię – wybrał sam siebie na dożywotniego senatora[1]. Zdołał doprowadzić do ustalenia stałych granic Państwa Kościelnego, które przetrwały aż do XIX wieku, głównie dzięki podpisaniu konkordatu z królem Niemiec, Rudolfem I Habsburgiem (w którym Rudolf zrzekł się wszelkich roszczeń do Romanii)[1]. Aby ostatecznie pogodzić zwaśnione rody Habsbugów i Andegawenów, papież doprowadził do małżeństwa córki Rudolfa I, Klemencji, z wnukiem Karola I, Karolem Martelem[1].
Negocjował także z Michałem Paleologiem kwestię zjednoczenia kościołów – warunki, jakie wysłał były jeszcze ostrzejsze niż poprzednie – Mikołaj odmówił ekskomuniki łacińskich sprzymierzeńców Karola Andegaweńskiego w Bizancjum i wymagał obecności legata papieskiego w Konstantynopolu[1].
Zreformował procedury kancelarii papieskiej, mianował kilku nowych kardynałów. Rozstrzygnął spór ubóstwa franciszkańskiego, wybierając drogę pośrednią, wytyczoną przez św. Bonawenturę (bulla Exiit qui seminat)[1].
Założył Ogrody Watykańskie i zbudował "Capella Sancta Sanctorum" na Lateranie, a także odrestaurował bazylikę św. Piotra[2]. Zmarł na udar mózgu niedaleko Viterbo[1].
Przypisy
edytujBibliografia
edytuj- Poczet papieży. Warszawa: Demart, 2009. ISBN 978-83-7427-468-5.
- Pope Nicholas III. Catholic Encyclopedia. [dostęp 2012-12-31]. (ang.).