Micha’el Bar-Zohar

Urodził się 30 stycznia 1938 w Sofii w ówczesnym Carstwie Bułgarii^[1]. W 1948 wyemigrował do Izraela. Zamieszkał w Tel Awiwie, gdzie ukończył liceum. Następnie w Jerozolimie studiował ekonomię i stosunki międzynarodowe na Uniwersytecie Hebrajskim. W latach 1958–1959 był redaktorem naukowym cotygodniowego dodatku do gazety „Dawar”, wydawanej przez Histadrut^[1].

Następnie wyjechał na kilka lat do Paryża – gdzie w latach 1960–1964 pracował jako korespondent, wydawanego przez partię Achdut ha-Awoda dziennika „La-Merchaw”. We Francji kontynuował także studia – w Instytucie Nauk Politycznych Uniwersytetu Paryskiego, gdzie uzyskał doktorat (Ph.D.)^[1].

Po powrocie do Izraela zaangażował się politycznie w nową partię byłego premiera Dawida Ben Guriona – członkiem Rafi był od 1965. Po połączeniu partii lewicowych i powstaniu w 1968 Partia Pracy dołączył do ugrupowania i przez pewien czas zasiadał w jego komitecie centralnym^[1].

W 1967 został rzecznikiem Ministerstwa Obrony. W latach 1970–1973 był wykładowcą na Uniwersytecie w Hajfie^[1]. Wykładał także na amerykańskim Uniwersytecie Emory’ego^[2].

W wyborach parlamentarnych w 1981 po raz pierwszy dostał się do izraelskiego parlamentu z listy Koalicja Pracy. W dziesiątym Knesecie zasiadał w dwóch komisjach – obrony i spraw zagranicznych oraz edukacji i kultury^[1]. W kolejnych wyborach nie uzyskał reelekcji. Powrócił do parlamentu po wyborach w 1988 ponownie zdobył mandat poselski, a w dwunastym Knesecie przewodniczył komisji edukacji i kultury oraz zasiadał w komisjach: konstytucyjnej, prawa i sprawiedliwości oraz nadzoru nad radiem i telewizją. W kolejnych wyborach utracił miejsce w parlamencie^[1].

Od 1964 rozpoczął publikowanie książek historycznych – naukowych i popularnonaukowych – dotyczących historii Izraela, w szczególności jego tajnych służb^[1]. Napisał oficjalne biografie Dawida Ben Guriona i Szimona Peresa^[2] oraz kilka powieści szpiegowskich^[1]. Publikował również po francusku i angielsku^[3][4].

W 2010 wraz z dziennikarzem Nissimem Miszalem opublikował książkę o historii Mosadu – Mossad. Najważniejsze misje izraelskich tajnych służb, która stała się izraelskim bestsellerem, a dwa lata później została wydana w dwudziestu krajach, w tym w Polsce^[5].

Żonaty z Galilą^[5].

Publikacje, o ile nie zaznaczono inaczej, pierwotnie po hebrajsku:

• A Bridge Over the Mediterranean: Franco-Israeli Relations Between 1947–1964 (1964)^[1]
• Hunting for the German Scientists (1965)^[1]
• The Grayest Month (1965)^[1]
• Les Vengeurs (1968, po francusku)^[4]
• The Paratroopers Book (1969)^[1]
• The Man in Charge: Isser Harel and Tales of the Intelligence Community (1970)^[1]
• Spies in the Promised Land (1972, po angielsku)^[3]
• Ben-Gurion (3 tomy, 1975)^[1]
• The Trains Left Empty (1998)^[1]
• Stu zasłużonych ludzi (2007, redakcja)^[3]
• Mossad. The Great Operations (2010, wspólnie z Nissimem Miszalem)^[5]
• Szimon Peres^[2]

• Mossad. Najważniejsze misje izraelskich tajnych służb (2012, wspólnie z Nissimem Miszalem^[5]

• Micha’el Bar-Zohar, Nissim Miszal: Mossad. Najważniejsze misje izraelskich tajnych służb. Poznań: Dom Wydawniczy „Rebis”, 2012, s. 19. ISBN 978-83-7510-898-9.