Magdalena z Canossy

Pochodziła z rodu Matyldy toskańskiej^[2]. Była dzieckiem osieroconym przez ojca w wieku pięciu lat^[2]. Po powtórnym zamążpójściu matki wraz z czworgiem rodzeństwa została oddana pod opiekę krewnych, którzy zapewnili jej kształcenie przez guwernantkę^[2]. Gdy miała piętnaście lat ciężko zachorowała^[2]. W 1791 roku trafiła do karmelu w Trydencie, a następnie do klasztoru w Conegliano. Próby przystania do karmelitanek zakończyły się niepowodzeniem^[2] i po powrocie do rodzinnego pałacu w Weronie podjęła działania mające na celu pomoc ubogim. Prowadziła ośrodek kształcenia i wsparcia dla osób posługujących chorym una scuola di carit w Mediolanie^[2]. Wsparciem dla działalności Magdaleny z Canossy byli biskup Werony, kolejni duchowi doradcy w tym Leopoldyna Naudet^[2]. W 1808 roku Napoleon Bonaparte przekazał Magdalenie poaugustiański klasztor w Wenecji, który stał się domem nowej wspólnoty zakonnej. W 1812 Magdalena napisała Regułę dla Córek Miłości, a po upadku Napoleona papież Pius VII zaakceptował prowadzoną działalność wspólnoty kanosjanek. Założycielka instytutu tworzyła nowe siedziby w Bergamo, Mediolanie, Trydencie i pracowała nad utworzeniem placówek w Brescii i Cremonie.

Zmarła w opinii świętości pracując nad zatwierdzeniem założonego przez siebie zgromadzenia. Jej wspomnienie obchodzone jest w jej dies natalis (10 kwietnia). Jest patronką ludzi żałujących za grzechy.

Papież Jan Paweł II kanonizował św. Magdalenę z Canossy 2 października 1988 roku.

 

• Święci na każdy dzień. T. II: Kwiecień. Kielce: Wydawnictwo Jedność, 2009, s. 45/46. ISBN 978-83-7558-294-9.

• Domenico Agasso Santa Maddalena di Canossa (wł.)
• Św. Magdalena di Canossa. kanosjanki.org.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-06-25)].