Lidia Winniczuk

Ukończyła gimnazjum humanistyczne Leonii Rudzkiej w Warszawie i po zdaniu matury w 1922 wstąpiła na Wydział Filozoficzny Uniwersytetu Warszawskiego, na którym studiowała filologię klasyczną i anglistykę. W 1927 uzyskała doktorat na podstawie pracy pt. Idea państwa rzymskiego u poetów augustowskich napisanej pod kierownictwem prof. Gustawa Przychockiego. Od 1925 była nauczycielką szkół średnich, najpierw w prywatnych gimnazjach żeńskich Władysławy Lange i Julii Jankowskiej-Statkowskiej, a od 1931 w Państwowym Gimnazjum i Liceum Żeńskim im. Emilii Plater, w którym w latach 1937–1939 była opiekunką stworzonego przez uczennice miesięcznika młodzieżowego pt. „Trzynastka”, jedynego wówczas tego typu czasopisma w Warszawie. Równocześnie pracowała w Kole Warszawskim Polskiego Towarzystwa Filologicznego oraz brała udział w pracach programowych Komisji Filologii Klasycznej przy Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Publikowała artykuły popularnonaukowe w miesięczniku dla młodzieży szkół średnich „Filomata”^[1].

Po wybuchu II wojny światowej, w październiku 1939 została aresztowana i uwięziona na Pawiaku, z którego została szybko zwolniona. Podczas okupacji niemieckiej uczestniczyła w Warszawie w tajnym nauczaniu. Po upadku powstania warszawskiego i wysiedleniu z Warszawy nauczała na kompletach w Pruszkowie i w Podkowie Leśnej^[1].

Po wyzwoleniu w 1945 uczyła języka łacińskiego i angielskiego w Liceum Ogólnokształcącym im. Tomasza Zana w Pruszkowie^[2]. Była pracownikiem Uniwersytetu warszawskiego, d 1946 jako asystentka, od 1954 zastępca profesora, od 1955 docent, od 1963 profesor nadzwyczajny, od 1969 profesor zwyczajny. Prowadziła także zajęcia w innych szkołach wyższych w Warszawie: w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej wykładała o „Teatrze i dramacie w Grecji i w Rzymie”, na Stołecznym Uniwersytecie Powszechnym TWP „Wymowę w Grecji i w Rzymie”, a na Wojskowej Akademii Politycznej im. F. Dzierżyńskiego – historię starożytną. W 1975 przeszła na emeryturę^[1].

W latach 1945–1950 była sekretarzem Koła warszawskiego PTF, a następnie przez wiele lat członkiem Zarządu Głównego. W 1947 została powołana przez Polską Akademię Umiejętności na współpracownika Komisji Filologicznej, od 1956 była członkiem Komitetu Nauk o Kulturze Antycznej PAN, od 1982 członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Sekretarz redakcji, a od 1978 redaktor naczelny czasopisma „Meander”. Członek komitetu redakcyjnego Biblioteki Klasyków Filozofii wydawanej przez IFiS PAN oraz belgijskiego czasopisma „Humanistica Lovaniensia” wydawanego w Leuven. Współpracowała jako publicystka z czasopismami: „Problemy”, „Wiedza i Życie”, „Nowe Książki”, „Radio i Telewizja”^[1].

Zajmowała się kulturą antyczną i literaturą polsko-łacińską. Przetłumaczyła na język polski dzieła starożytnych autorów łacińskich, m.in. Horacego, Owidiusza, Juwenalisa, Plutarcha, Pliniusza Młodszego^[3].

19 stycznia 1955 została odznaczona Medalem 10-lecia Polski Ludowej^[4].

Zmarła w Warszawie, pochowana na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 284a-4-4)^[5].

• 1932 – Kobieta w starożytności
• 1953 – Epistolografia. Łacińskie podręczniki epistolograficzne w Polsce w XV–XVI wieku
• 1956 – Twórczość poetek greckich
• 1962 – Mały słownik kultury antycznej (red.)
• 1968 – Starożytni Grecy i Rzymianie w życiu prywatnym i państwowym (z Oktawiuszem Jurewiczem)
• 1972 – Słowo jest cieniem czynu
• 1973 – Kobiety świata antycznego
• 1975 – Lingua Latina. Łacina bez pomocy Orbiliusza
• 1981 – Od starożytności do współczesności
• 1983 – Ludzie, zwyczaje i obyczaje starożytnej Grecji i Rzymu
• 1987 – Pliniusz Młodszy w świetle swoich listów i mów
• 1988 – Nad Zbruczem, Stryjem, Wisłą. Wspomnienia (1905–1927)
• Słownik kultury antycznej (red.)
• Mały słownik polsko-łaciński (red.)
• Język łaciński. Podręcznik dla lektoratów szkół wyższych (z Oktawiuszem Jurewiczem i Janiną Żuławską)

• Jurij Wynnyczuk

• Nowa encyklopedia powszechna PWN, t. VI, 1997, s. 797. ISBN 83-01-11969-1.
• Wykaz profesorów i docentów Uniwersytetu Warszawskiego. Dane biograficzne, „Roczniki Uniwersytetu Warszawskiego”, tom 10 (redaktor Ludwik Bazylow), 1971, s. 139–140.