Kulczyccy

1. Grzymała

Opis herbu: W polu złotym mur czerwony z trzema blankowanymi basztami, w bramie otwartej rycerz z mieczem wzniesionym i tarczą; klejnot – na ogonie pawim trzy baszty czerwone w wachlarz.

2. Kościesza

Opis herbu: W polu czerwonym rogacina rozdarta srebrna, przekrzyżowana w pas. W klejnocie trzy pióra strusie. W wersji pierwotnej w klejnocie była głowa niewiasty czerwona z warkoczem i oślimi uszami srebrnymi.

3. Krucini Inne nazwy herbu: Kruszyna, Krucyni, Kruczyn, Krzyż.

4. Krzywda Inne nazwy herbu: Lubiez Opis herbu: W polu błękitnym podkowa srebrna ze złotym krzyżem kawalerskim pośrodku i drugim takimż bez prawego ramienia na barku; klejnot – trzy pióra strusie.

Powstanie herbu: Herb Krzywda powstał w 1190 roku jako mutacja herbu Lubicz. Występuje na Mazowszu, Litwie, w Prusach, na Podkarpaciu (daw. rzeszowskie) oraz na obszarach Weryni, Kolbuszowej i Lipnicy.

5. Lis Opis herbu: W polu czerwonym rogacina srebrna w słup, dwukrotnie przekrzyżowana w pas; klejnot – połulis czerwony.

Powstanie herbu (legenda): W roku 1058 Kazimierz Odnowiciel w pościgu za pustoszącymi kraj Litwinami i Jadźwingami doszedł pod Sochaczew. Wysłany na zwiad z garstką żołnierzy rycerz z rodu Lisów natrafił nad rzeką na silny oddział nieprzyjaciół. Nie mogąc atakować, wysoko wystrzelił zapaloną strzałę, wzywając posiłki. Pomoc wkrótce nadeszła i wziętych w dwa ognie nieprzyjaciół pokonano bez trudu. Dzielny rycerz otrzymał w nagrodę strzałę w herbie, a jego dawny znak – lisa – umieszczono w klejnocie.

6. Sas (Drag)

Opis herbu: W polu błękitnym nad półksiężycem złotym dwie takież gwiazdy, pomiędzy którymi strzała srebrna w słup; klejnot – ogon pawi przeszyty strzałą w pas.

Powstanie herbu: Pierwsze wzmianki o herbie Sas jako herbie polskim pochodzą z 1253 roku.

1425 r. – Hryc Śmietanka venator z braćmi Andrzejem i Pitrem są świadkami rozgraniczenia Sambora od monasteru podmiejskiego

1479 r. – Zanko wywodzi pochodzenie szlacheckie

1479 r. – Kulczycki wywodzi pochodzenie szlacheckie^[8]

1499 r. – Duchna, żona któregoś z Kulczyckich, pochodziła z Czarnotów-Dolińskich

1501 r. – Iwaszko Kulczycki – dziedzic części Bliny

1508 r. – Stefan Kulczycki (1508) – dziedzic w Kulczycach

1511 r. – Jacek Kulczycki otrzymał prawo do założenia wsi Smolnik w Beskidzie sanockim

1515 r. – Michał Kulczycki – dziedzic w Kolczycach

1587 r. – Roman Kulczycki Tarasowicz – podpisał laudum woj. ruskiego

1589 r. – Hryćko Kulczycki Tarasowicz – dziedzic Kulczyc

1610 r. – Anna Kulczycka + Waśko Topolnicki, prawd. dziedzic w Kulczycach

1633 r. – Paweł Kulczycki – dziedzic na Kulczycach

1640–1694 r. – Jerzy Franciszek Kulczycki tłumacz, szpieg, dyplomata i żołnierz Jana III Sobieskiego. Bohater wojenny. Przeszedł do historii. Pozostawił o sobie wiele legend.

1658 r. – Piotr Kulczycki – dziedzic na Kulczycach

1678 r. – Jerzy Franciszek Kulczycki – udowodnił swoją polską narodowość

1680 – 1703 r. – Piotr Kulczycki – unicki biskup piński, przemyski

1683 r. – Jerzy Franciszek Kulczycki dokonuje bohaterskiego czynu w bitwie pod Wiedniem

1684 r., 21 grudnia – Jerzy Franciszek Kulczycki otrzymuje nagrodę, za wybitne zasługi

1784 r. – Paweł Kulcycki Śmietanka h. Sas, burgrabia rawski (Lwow)

1784 r. – Karol Kulcycki Śmietanka h. Sas, adwokat lwowski (Lwow)

1782 r. – Jan Kulczycki Śmietanka Ruczka h. Sas, adwokat przemyski (Przem.)

1782 r. – Jakób Kulczycki z Kulczyc – wicesgerent Sądu Grodzkiego (Przem.)

1800-48 r. – Kulczycki wywodzi pochodzenie szlacheckie

1802-48 r. – Kulczycki wywodzi pochodzenie szlacheckie

1802-81 r. – Kulczycki wywodzi pochodzenie szlacheckie

1803-46 r. – Kulczycki wywodzi pochodzenie szlacheckie

1822–1899 r. – Abramowicz wywodzi pochodzenie szlacheckie

1824-64 r. – Kulczycki wywodzi pochodzenie szlacheckie

1831 r., 10 marca – Wawrzyniec Kulczycki (żołnierz – 8 pułk piechoty liniowej) zostaje odznaczony srebrnym Orderem Virtuti Militari 1831 r., 7 czerwca – Jan Kulczycki (podoficer – 16 pułk piechoty liniowej) zostaje odznaczony srebrnym Orderem VIRTUTI MILITARI

1831 r., 8 czerwca – Józef Kulczycki (porucznik – adiutant polowy) zostaje odznaczony złotym Orderem VIRTUTI MILITARI

1831 r., 19 sierpnia – Karol Kulczycki (podoficer – 4 pułk piechoty liniowej) zostaje odznaczony srebrnym Orderem VIRTUTI MILITARI

1831 r., 14 września – Adam Kulczycki (podporucznik – 7 kompania poz. Piesza) zostaje odznaczony złotym Orderem VIRTUTI MILITARI

1831 r., 15 września – Kazimierz Kulczycki (podoficer – 5 pułk strzelców pieszych) zostaje odznaczony srebrnym Orderem VIRTUTI MILITARI

1832–1913 r. – Kulczycki wywodzi pochodzenie szlacheckie

1832–1918 r. – Kulczycki wywodzi pochodzenie szlacheckie

(1835) 1866 r. Abramowicz-Burczak (1835) 1866 wywodzi pochodzenie szlacheckie

1853-61 r. – Kulczycki wywodzi pochodzenie szlacheckie

1918-20 r. – Julian Kulczycki Sas (porucznik – 01 PPL – VM V kl.) zostaje odznaczony Orderem VIRTUTI MILITARI

1918-20 r. – Wiktor Kulczycki ((18 PP – VM V kl.) zostaje odznaczony Orderem VIRTUTI MILITARI

1939-45 r. – Jan Janusz Kulczycki (plut.pchor. – PSZ – VM V kl.) zostaje odznaczony Orderem VIRTUTI MILITARI

1939-45 r. – Jan Kulczycki – płk dypl. (PSZ – VM IV kl.) zostaje odznaczony Orderem VIRTUTI MILITARI

1942 r., 29 grudnia – Józef Szumiło w wieku 82 lat zostaje rozstrzelany przez Niemców podczas akcji odwetowej w Białowola k. Zamość.

1989 r. – Barbara Kaczorowska z domu Szumiło, polska szachistka – zostaje mistrzynią międzynarodowa

2001 r., 31 października – Halina Szumiło zostaje odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski

• Jakub Kulczycki (–1880), poseł do Sejmu Krajowego Galicji, starosta
• Jerzy Sas Kulczycki (1905–1944), wojskowy, oficer Regia Marina, partyzant
• Józef Kulczycki (1888–1974), profesor i pułkownik weterynarii
• Julian Sas-Kulczycki (1887–1946), pułkownik żandarmerii i Korpusu Kontrolerów Wojska Polskiego
• Włodzimierz Kulczycki (1862–1936), lekarz weterynarii, zoolog, anatom zwierząt, profesor i rektor Akademii Medycyny Weterynaryjnej we Lwowie, kolekcjoner kobierców wschodnich
• Innocenty (Kulczycki) (1680–1731), prawosławny duchowny, absolwent Akademii Mohylańskiej, wykładowca Akademii Słowiańsko-Grecko-Łacińskiej w Moskwie, następnie biskup perejasławski, organizator misji prawosławnej w regionie irkuckim, pierwszy biskup Irkucka i święty prawosławny
• Teodor Kulczycki (-1888), urzędnik skarbowy, profesor uniwersytetu i politechniki we Lwowie, radny miasta Lwowa
• Mirosław Szumiło – dr historii, pisarz, naukowiec. Prowadzi badania naukowe w zakresie historii najnowszej, ze szczególnym uwzględnieniem okresu po 1944/1945 roku (Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej)
• Ołena Kulczyćka (1877–1967) – ukraińska malarka i graficzka
• Jan Kulczycki Melkowicz – podpisał elekcję króla Michała
• Elżbieta Szumiło – psychoterapeutka, wykładowca psychologii na Uniwersytecie Wrocławskim
• Luiza Szumiło – filmowiec, pedagog medialny, muzyk i wokalista, aktorka teatru alternatywnego w Poznaniu, wykładowca Wielkopolskiej Szkoły Filmu
• Wanda Szumiło Kulczycka – fotograf artystyczny

Jerzy Franciszek Kulczycki herbu Lis lub Sas

Urodził się w roku 1640 w Samborze w ziemi przemyskiej (d. Ruś Czerwona, później woj. lwowskie, Małopolska Wschodnia), ale niektóre źródła wzmiankują też Kulczyce koło Sambora, gniazdo Sasów Kulczyckich. Absolwent samborskiej szkoły parafialnej. Brał udział w polskich interwencjach wojskowych na Bukowinie i w Mołdawii, lennie Polski, która była od południa stopniowo zajmowana przez Turcję. W roku 1660 znalazł się w Wiedniu. Przybył tam z Węgier przedostając się przez Serbię. W latach 1661–1665 był tłumaczem języków tureckiego i węgierskiego w belgradzkim kantorze Kompanii Orientalnej, przedsiębiorstwie austriackich kupców dla handlu ze Wschodem, istniejącym do 1683 roku. W 1663 roku znalazł się w austriackiej misji dyplomatycznej w Stambule (Konstantynopolu) jako kurier i tłumacz, mając też na względzie sprawy wojskowe. Dnia 26 listopada 1665 r. odbył się jego ślub w katedrze św. Szczepana w Wiedniu z Marią Urszulą Heissin, córką Tomasza i Katarzyny Heiss. Z tego związku urodziło się dwoje dzieci: córka Sabina Maria, ochrzczona 11 października 1668 r. w katedrze św. Stefana, oraz syn, urodzony 20 września 1672 r., zmarły zaraz po urodzeniu. Nieznany jest los córki, która najpewniej zmarła w młodym wieku. J.F. Kulczycki osiadł w Leopoldstadt pod Wiedniem, będąc samodzielnym przedsiębiorcą i kupcem towarów orientalnych. Od 1681 roku mieszkał tam pod numerem 48 (obecnie Grosse Pfarrgasse 22). Nadal utrzymywał kontakty i prowadził interesy z kantorem w Belgradzie. W roku 1666 występuje jako tłumacz języka tureckiego dla Dworskiej Rady Wojennej w Wiedniu.

W 1678 roku udowodnił swoją polską narodowość, kiedy władze austriackie rozpoczęły usuwanie Serbów oraz przybyszy z Serbii, podejrzewanych o szpiegostwo dla Turcji. Kiedy w roku 1679 rezydentem cesarskim w Stambule został Jerzy Krzysztof (Georg Christoph) v. Kunitz, dwór w Wiedniu przydzielił mu Kulczyckiego w roli attaché wojskowego, kuriera i tłumacza. Jako ekspert miał on za zadanie bacznie obserwować i oceniać rozwijającą się turecką sytuację militarną. Odbywając podróż z Wiednia do Istambułu przedstawiał on nowego rezydenta lokalnym dygnitarzom tureckim w Budzinie, Belgradzie i Adrianopolu, oraz ministrom w stolicy. Po rozpoczęciu tureckiego oblężenia Wiednia J.K. v. Kunitz znalazł się w tureckim obozie jako więzień, sporadycznie przekazując podobno jakieś informacje do Zamku.

Oblężenie Wiednia przez Turków rozpoczęło się 14 lipca 1683 r. J.F. Kulczycki w randze porucznika (leutnant) wraz ze swym służącym przyłączył się do ochotniczego oddziału kpt. Franciszka Ambrożego Francka, będącego pod dowództwem nieznanego bliżej oficera Freya. Jako szlachcic polski w roku 1683 dokonał bohaterskiego czynu pod Wiedniem (bitwa pod Wiedniem). Przebrany za Turka przedostał się z Wiednia przez obóz w. wezyra tam i z powrotem i przyniósł upadającym już na duchu Wiedeńczykom wiadomość o zbliżającej się odsiecz. Kulczycki otrzymał także 100 dukatów nagrody oraz dom „Pod Słoniem” w Leopoldstadt (Ankerstrasse 30, później 11, dzisiaj prawdopodobnie Haidgasse 8). W aktach kancelarii dworu cesarskiego zachował się dokument pisany własnoręcznie przez niego, w którym potwierdza odbiór domu ofiarowanego mu przez magistrat miasta. 10 stycznia 1684 r. otrzymał na swą prośbę nominację na cesarskiego tłumacza języka tureckiego. W dokumencie datowanym w Linzu 6 czerwca obdarzono go tytułem cesarsko-królewskiego kuriera z pensją w wysokości 100 guldenów rocznej gaży, oraz mianowano go oficjalnym tłumaczem języków tureckiego i węgierskiego wojskowego rejonu i floty Dunaju. W piśmie z 10 lipca adresowanym do Izby Cesarskiej powiadamiano, że Jerzy Franciszek Kulczycki niniejszym stawia się do dyspozycji dowództwa armii na Węgrzech. W tymże 1684 roku, jako katolik, nosił się z zamiarem odbycia pielgrzymki do Rzymu i Loreto. Decyzją Izby Cesarskiej z 21 grudnia 1684 otrzymał nagrodę, za „wybitne zasługi” w wysokości 18 guldenów.

• Poczet szlachty Galicyjskiej i Bukowińskiej, Lwów 1857
• Aleksander Dr. Stekert; „Przydomki polskie, litewskie i rusińskie”; Kraków 1897
• Herold Polski 1906, s. 218, fig. 1268, 1269. Semkowicz Wl., Wywody szlachectwa w Polsce XIV-XVII w. str. 191, nr 262–263. (Rocznik Tow. Herald. T. III)
• Adam Boniecki: Herbarz polski: wiadomości historyczno-genealogiczne o rodach szlacheckich. Cz. 1. T. 13. Warszawa : Warszawskie Towarzystwo Akcyjne S. Orgelbranda S[yn]ów), 1909, s. 135–138.
• Herbarz Wołyński. ornatowski.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-27)].
• Historia Kulczyckich
• Michal Hruszewski. Szlachta Ukraińska na przełomie XVI i XVII wieku
• Kulczycki i jego ród
• 6 13 Świat Polonii
• Hanna Widacka. Jerzy Franciszek Kulczycki – założyciel pierwszej kawiarni w Wiedniu na str. Pałac Wilanowski.