Kazimierz Burczak

Urodził się 13 marca 1895 we Lwowie, w rodzinie Antoniego i Bronisławy z Jędrychów^[2][3]. Ukończył sześć klas gimnazjum we Lwowie i jeden rok Wyższej Szkoły Leśnej w Hranicach^[4]. W latach szkolnych działał w tajnym skautingu i w „Zarzewiu”.

Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich 6 sierpnia 1914. Walczył w 1 pułku piechoty Legionów Polskich. W maju 1915 w bitwie pod Konarami został ciężko ranny. 4 czerwca 1916 wyróżnił się w walkach nad Styrem. W 1917 skończył szkołę oficerską przy 1 pułku piechoty w Zambrowie. Po kryzysie przysięgowym został wcielony do armii austriackiej w stopniu plutonowego i został wysłany na front włoski 30 września 1917, gdzie został ranny. W czerwcu 1918 zdezerterował z wojska austriackiego, wrócił do kraju i podjął działalność konspiracyjną w Okręgu VIII (lubelski) Polskiej Organizacji Wojskowej, jako komendant Obwodu Puławy do 30 lipca do 1 listopada 1918.

W listopadzie 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. W stopniu podporucznika został przydzielony jako dowódca plutonu do 1 kompanii batalionu zapasowego 5 pułku piechoty Legionów. Następnie od lutego do września 1919 dowódca 3 kompanii batalionu zapasowego 1 pułku piechoty Legionów, później delegowany do szkoły aplikacyjnej oficerów piechoty, zaś od 26 grudnia 1919 do 12 marca 1920 ponownie dowódca 3 kompanii batalionu zapasowego w 1 pułku piechoty Legionów. 13 marca 1920 został awansowany do stopnia porucznika i został dowódcą 10 kompanii w 1 pułku piechoty Legionów. W tej funkcji odbył szlak bojowy w czasie wojny z bolszewikami. Wyróżnił się wówczas m.in. w walkach pod Białymstokiem (m.in. wziął do niewoli ok. 1000 jeńców i 24 karabiny maszynowe). Za swoje czyny z walk legionowych i z wojny z bolszewikami otrzymał Order Virtuti Militari.

Po zakończeniu wojny nadal pełnił służbę w 1 pułku piechoty Legionów. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 843. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[5]. W latach 1922–1923 pełnił obowiązki dowódcy III batalionu^[6]. 1 grudnia 1924 został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 228. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[7]. Po awansie został zatwierdzony na stanowisku dowódcy III baonu^[8]. W czasie przewrotu majowego opowiedział się po stronie marszałka Piłsudskiego. W roku szkolnym 1927/1928 dowodził I batalionem Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej^[9][10].

W okresie od 2 listopada 1928 do 1 listopada 1930 był hospitantem Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Po ukończeniu studiów i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego został przeniesiony do macierzystego 1 pułku piechoty Legionów, na stanowisko dowódcy batalionu. 2 grudnia 1930 prezydent RP nadał mu stopień podpułkownika z dniem 1 stycznia 1931 i 30. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[11]. W następnym roku pełnił już obowiązki zastępcy dowódcy pułku^[12]. Podpułkownik ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 w korpusie oficerów piechoty^[13]. W 1932 objął stanowisko dyrektora nauk Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie^[14]. W lutym 1935 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 1 Morskiego Batalionu Strzelców w Wejherowie^[15]. W listopadzie 1935 roku został dowódcą 1 pułku piechoty Legionów. Na pułkownika awansował ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 31. lokatą^[16].

Po agresji Niemiec na Polskę walczył na czele pułku. 14 września 1939 został ranny pod Trzcińcem, a po agresji ZSRR na Polskę dostał się do niewoli sowieckiej. Został osadzony w obozie jenieckim w Starobielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez NKWD w Charkowie i pochowany w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach^[3], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie^[17].

W 1933 ożenił się z Zofią Józefą z Andruszewskich, z którą miał syna Zbigniewa (ur. 15 września 1934) i córkę Marzennę (ur. 19 sierpnia 1939)^[18].

Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews pt. 2007-11-09: Pierwszy dzień uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”

Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z dnia 5 października 2007 roku został awansowany pośmiertnie na stopień generała brygady^[19][20]. Awans został ogłoszony w dniu 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”^[21][22].

• W ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia” w Lutomiersku został zasadzony Dąb Pamięci honorujący Kazimierza Burczaka.

• Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 167 pośmiertnie
• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 782^[23] – 16 lutego 1921^[24]
• Krzyż Niepodległości – 24 października 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[25]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 11 listopada 1934 „za zasługi w służbie wojskowej”^[26][27]
• Krzyż Walecznych czterokrotnie^[13]
• Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928^[28]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[3]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[3]
• Odznaka „Za wierną służbę”^[29]

• awanse generalskie oficerów II Rzeczypospolitej Polskiej z 2007
• jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• obozy NKWD dla jeńców polskich
• ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
• kawalerowie Virtuti Militari 1939–1945

• Kazimierz Burczak. [w:] Kolekcja Generałów i Osobistości, sygn. I.480.746 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-11-19].
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 roku). Warszawa: Sztab Główny, 1931.
• Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
• Wacław Lenkiewicz, Andrzej Sujkowski, Hugo Zieliński: Księga Pamiątkowa 1830 – 29 XI 1930. Szkice z dziejów piechoty polskiej. Ostrów-Komorowo: Szkoła Podchorążych Piechoty, 1930.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.