Julian Sztatler

Urodził się w rodzinie Leona i Anny Sztatlerów. Kształcił się w Łodzi, gdzie ukończył szkołę średnią i Państwową Szkołę Włókienniczą, tam też pracował do chwili wybuchu II wojny światowej w fabryce włókienniczej jako mistrz tkacki. Na ten czas – lata 30. XX wieku – przypadł jego debiut artystyczny.

Okres II wojny światowej spędził w łódzkim getcie.

Po wojnie najpierw przebywał krótko w Krakowie, gdzie śpiewał w klubie jazzowym YMCA. Następnie powrócił do Łodzi, gdzie był związany z Domem Żołnierza oraz teatrem „Syrena” (1945/1946). W teatrze tym występował jeszcze wiele lat później, już w Warszawie, w sezonie 1956/1957. Od 1947 śpiewał w łódzkim kabarecie „Tabarin”, w Teatrze Satyryków w Łodzi, a od 1949 w Warszawie. Jako artysta teatralny występował przede wszystkim w przedstawieniach składanych, wykonując piosenki.

W latach 50. współpracował z Polskim Radiem, będąc częstym gościem radiowych programów rozrywkowych, a szczególnie Podwieczorku przy mikrofonie. Nagrywał piosenki dla radia i na płyty. Wystąpił w filmie Sprawa do załatwienia (1953), w którym wykonywał piosenki obok Marii Koterbskiej. Odbył kilka tournée zagranicznych, m.in. do Czechosłowacji, na Węgry, do Francji (gdzie występował w klubach polonijnych i dokonał kilku nagrań radiowych) i Izraela.

 

Od 1961 w warszawskiej kawiarni „Pod Gwiazdami” Julian Sztatler prowadził własny program „Studio pod Gwiazdami”, będący twórczą kontynuacją okresu łódzkiego. Lansował w nim typ mało popularnej w Polsce rozrywki klubowej w stylu francuskim; wykonywał lekkie nastrojowe piosenki, grając przy tym na fortepianie i rozmawiając z publicznością (po śmierci Sztatlera program w kawiarni „Pod Gwiazdami” przejął Zbigniew Kurtycz). Jednocześnie współuczestniczył w prowadzonej tamże przez „Pagart” szkółce piosenkarskiej.

Był mężem tancerki Natalii (Naty) Lerskiej (1920–2022).

Zmarł w Warszawie, pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera II B 30-6-23)^[1].

• 1952: Wio koniku (muz. Imre Garai(inne języki), sł. Jerzy Jurandot)
• 1953: Piosenka bibliotekarza (muz. Marek Sart, sł. Helena Kołaczkowska)
• 1953: Walc MDM (muz. Zygmunt Wiehler, sł. Zdzisław Gozdawa, Wacław Stępień)
• 1954: Deszcz (Zdzisław Gozdawa i Wacław Stępień)
• 1955: Jestem dzisiaj sam (muz. Paul Durand(inne języki), sł. Henryk Rostworowski)
• 1955: Nieortograficzna piosenka (muz. Władysław Szpilman, sł. Kazimierz Winkler)
• 1955: W maleńkiej cichej kawiarence (muz. Fred Raymond, sł. Tymoteusz Ortym)
• 1955: Pantofelki (muz. Borys Mokrousow)
• 1955: Mój rytm (muz. George Gershwin)
• 1956: Zapomniana piosenka (ze Stefcią Górską, muz. Jan Markowski, sł. Aleksander Antoniewicz)
• 1957: Fiakier (muz. Xanroff)
• 1955: Frontowe wiarusy
• 1955: Pędzi pociąg
• 1959: I tak cię pokocham

• Złoty Krzyż Zasługi (11 lipca 1955)^[2]
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (19 stycznia 1955)^[3]

• Słownik biograficzny teatru polskiego 1765–1965 (pod redakcją Zbigniewa Raszewskiego), Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1973.
• Ryszard Wolański, Leksykon polskiej muzyki rozrywkowej, tom II, Agencja Artystyczna MTJ, Warszawa 2003.

• Julian Sztatler w bazie filmpolski.pl.
• Julian Sztatler, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby) [dostęp 2021-04-10] .
• Radio Kraków, Jazz w Krakowie, część I. radiokrakow.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-02-03)]. (tu fragment piosenki w wykonaniu Juliana Sztatlera).