Juozas Purickis

Urodził się na Wileńszczyźnie w rodzinie wielodzietnej. W młodości pobierał nauki w szkołach w Jeźnie i Kownie, później kształcił się w Żmudzkim Seminarium Rzymskokatolickim w Kownie oraz na Akademii Duchownej w Petersburgu, którą ukończył w 1912 ze stopniem magistra teologii.

W 1913 rozpoczął naukę historii, filozofii oraz nauk społecznych na Uniwersytecie we Fryburgu, którego absolwentem został w 1919 z tytułem doktora filozofii.

Po powrocie do kraju w 1918 został dokooptowany do składu Taryby. W 1919 objął funkcję posła na Republiki Litewskiej w Berlinie. Rok później wszedł w skład Sejmu Ustawodawczego z listy chrześcijańskiej demokracji. W rządzie Kazysa Griniusa objął tekę ministra spraw zagranicznych – urząd sprawował od czerwca 1920 do lutego 1922. Jako szef resortu zabiegał o pomoc mocarstw zachodnich w konflikcie polsko-litewskim o Wileńszczyznę oraz o włączenie okręgu Kłajpedy w skład państwa litewskiego. W grudniu 1921 podał się do dymisji na skutek oskarżeń o przemyt narkotyków, jednak w 1925 został oczyszczony z zarzutów przez Sąd Najwyższy.

Po odejściu z aktywnej polityki poświęcił się działalności publicystycznej. Od 1925 do 1926 stał na czele redakcji pisma "Lietuvos". Jego artykuły były drukowane również w pismach "Mūsų rytas" i "Lietuvos aidas".

W 1926 powrócił na krótko do działalności państwowej obejmując urząd dyrektora Wydziału Ekonomicznego Ministerstwa Spraw Zagranicznych, rok później stanął na czele Wydziału Administracyjno-Prawnego MSZ.

Zaangażowany w działalność społeczną – w latach 1925–1929 stał na czele Litewskiego Związku Pisarzy i Dziennikarzy, a od 1930 do 1934 pełnił funkcję przewodniczącego Litewskiego Związku Dziennikarzy. Pozostawał członkiem Towarzystwa Studiów nad Gospodarką oraz członkiem Związku Strzelców.

• Nota biograficzna na stronach Sejmu Republiki Litewskiej (lit.)