John Lindley

Urodzony w Old Catton, niedaleko Norwich w Anglii, John Lindley był jednym z czworga dzieci George’a i Mary Lindley. George Lindley był szkółkarzem i sadownikiem, który prowadził komercyjną szkółkę. Mimo że posiadał dużą wiedzę z zakresu ogrodnictwa, przedsięwzięcie nie było dochodowe i George był cały czas zadłużony. Jako mały chłopiec, John pomagał ojcu w szkółce, poza tym dość często zbierał dzikie kwiaty rosnące w okolicach Norfolk. John uczył się w Norwich School^[2]. Chciał iść na studia lub wstąpić do wojska, ale rodziny nie było na to stać^[3]. W 1815 został belgijskim pośrednikiem dla kupca nasion z Londynu^[4].

W tym czasie Lindley zapoznał się z botanikiem Williamem Jacksonem Hookerem, który pozwolił mu korzystać z biblioteki botanicznej i przedstawił go sir Josephowi Banksowi. Banks zatrudnił go jako asystenta w swoim herbarium^[2]. Jego pierwszą publikacją, w 1819, było tłumaczenie dzieła Louisa Claude’a Richarda Analyse du fruit. W 1820 opublikował własne dzieło Monographia Rosarum, w którym zawarte były opisy nowych gatunków oraz rysunki wykonane przez niego. W 1821 opublikował dwa kolejne dzieła, Monographia Digitalium i Observations on Pomaceae, które wniosły wkład do Towarzystwa Linneuszowskiego.

 

Lindley poszedł do pracy w domu Banksa w Londynie. Skoncentrował się na dwóch rodzajach róży i naparstnicy, po czym opublikował monografię A Botanical History of Roses, w której rozróżnił 76 gatunków, opisał 13 nowych oraz wykonał 19 kolorowych ilustracji. Lindley poznał Josepha Sabine'a, który uprawiał dużo róż i był sekretarzem w Royal Horticultural Society. Kilka miesięcy potem zmarł Banks i Lindley pozostał bez pracy. Później jeden z przyjaciół Banksa, bogaty kupiec William Cattley, zapłacił Lindleyowi za opisanie i zilustrowanie nowych roślin w jego ogrodzie w Barnet. Cattley sfinansował także opublikowanie Digitalia Monographia. Na jego cześć Lindley nazwał nowy gatunek: Cattleya. W 1820, w wieku 21 lat, Lindley został członkiem Towarzystwa Linneuszowskiego^[2].

W latach 1821–1826 opublikował pracę z kolorowymi własnoręcznymi ilustracjami Collectanea botanica or Figures and botanic Illustrations of rare and curious exotic Plants. Wiele ze zilustrowanych roślin pochodziło z rodziny Orchidaceae, którą Lindley fascynował się całe życie^[2].

Lindley został mianowany asystentem sekretarza brytyjskiego Królewskiego Towarzystwa Ogrodniczego (Royal Horticultural Society) i opiekunem ogrodu w Chiswick w 1822. W 1829 objął zarządzanie katedrą botaniki na University College London, na której pozostał do 1860. Od 1831 wykładał także botanikę w University College London oraz uczestniczył w 1833 w wykładzie bożonarodzeniowym (Royal Institution Christmas Lecture).

Lindley opisał rośliny zebrane podczas ekspedycji Thomasa Mitchella z 1838 oraz napisał aneks do „Rejestru Botanicznego” (The Botanical Register) Sydenhama Edwardsa z 1839, opisując rośliny zebrane przez Jamesa Drummonda i Georgianę Molloy w kolonii Swan River (późniejszej Australii Zachodniej)^[5].

Lindley był członkiem Royal Society, Towarzystwa Linneuszowskiego oraz Londyńskiego Towarzystwa Geologicznego. W 1857 otrzymał Royal Medal, a w 1853 został także członkiem Institut de France^[3].

 

Wybitny botanik w owych czasach, John Claudius Loudon, zaproponował Lindleyowi współpracę nad jego Encyklopedią roślin. Dzieło opisywało prawie 15 tysięcy gatunków roślin kwitnących i paproci. Było to bardzo duże przedsięwzięcie i za jego większość odpowiedzialny był Lindley^[2]. Podczas pisania całego dzieła, które zostało ukończone w 1829, i studiowania wzorów, przekonał się do wyższości systemu klasyfikacji naturalnej opracowanej przez Antoine’a Laurenta de Jussieu. Zostało to także odzwierciedlone w dziełach A Synopsis of British Flora i An Introduction to the Natural System of Botany, w których opisywał on gatunki zgodnie z klasyfikacją naturalną.

W 1828 Lindley został członkiem Royal Society, a w 1833 uhonorowano go tytułem doktora Uniwersytetu Ludwika i Maksymiliana w Monachium. Inne wyróżnienia otrzymał także z Francji, Stanów Zjednoczonych i Szwajcarii^[2]. W 1829, dążąc do zwiększenia swojego dochodu, Lindley został profesorem botaniki nowo utworzonego University of London. W tym samym czasie nadal pełnił swoje obowiązki w Królewskim Towarzystwie Ogrodniczym. Lindley, mimo że sam nie był na studiach, okazał się bardzo dobrym wykładowcą. Ponieważ nie był usatysfakcjonowany dostępną literaturą, sam pisał podręczniki do botaniki dla studentów^[2].

Po śmierci Josepha Banksa i jego mecenasa króla Jerzego III, Kew Gardens zaczął podupadać. Rząd zlecił sporządzenie raportu na temat jego możliwej przyszłości Lindleyowi, Josephowi Paxtonowi i Johnowi Wilsonowi^[5]. W raporcie zarekomendowano, aby ogrody zostały zachowane, jednak rząd tego nie zaakceptował i zaproponował ich zlikwidowanie, rozdanie roślin i rozebranie szklarni. 11 lutego 1840 Lindley udał się do premiera i zaproponował, aby ta sprawa została rozstrzygnięta w parlamencie. Spowodowało to kłótnie, opinia publiczna była oburzona, rząd się ugiął i odwołał swoje plany, ogrody zostały zachowane. Nowym dyrektorem został William Hooker^[6].

Lindley napisał bardzo wiele dzieł, w tym The Genera and Species of Orchidaceous Plants, którego napisanie zajęło mu 10 lat. Uznawany był za najważniejszy autorytet w dziedzinie klasyfikacji orchidei. W klasyfikacji Benthama i Hookera (1883) zostało zaakceptowanych 114 gatunków opisanych przez Lindleya, zaś Pfitzer (1889) zaakceptował 127 gatunków. Przez wiele lat Lindley opisał bardzo dużą liczbę nowych gatunków orchidei i wielu innych roślin. Każdy opisany gatunek posiadał dołączoną zwięzłą charakterystykę^[2]. Na jego cześć nazwano ponad 200 gatunków roślin, dołączając epitety lindleyi, lindleyana, lindleyanum, lindleyanus, lindleya, lindleyoides^[2].

W 1861 Lindley przewodniczył organizacji wystaw z kolonii brytyjskich na wystawie międzynarodowej w South Kensington. Pogarszała się jego pamięć. W tym samym roku zrezygnował ze swojego stanowiska na uniwersytecie oraz dwa lata później także ze stanowiska w Królewskim Towarzystwie Ogrodniczym. W 1863 udał się do kurortu Vichy, ale jego stan zdrowia nadal się pogarszał. Zmarł w swoim domu w Acton Green, niedaleko Londynu, w wieku 66 lat^[2].

 

• tłumaczenie dzieła Analyse du fruit Louisa Claude’a Richarda (1819)
• Rosarum (1820)
• Monographia Digitalium (1821)
• on the natural Group of Plants called Pomaceæ (1821)
• Monographie du genre rosier, traduit de l'anglais de J. Lindley ...par M. de Pronville (1824) z Augustem de Pronville
• A Botanical History of Roses
• Digitalia Monographia
• Collectanea botanica or Figures and botanic Illustrations of rare and curious exotic Plants (1821–1826) z Richardem i Arthurem Taylorem
• A Synopsis of British Flora, arranged according to the Natural Order (1829)
• An Introduction to the Natural System of Botany (1830).
• An Outline of the First Principles of Horticulture (1832)
• An Outline of the Structure and Physiology of Plants (1832)
• Nixus Plantarum (1833)
• Einleitung in das natürliche System der Botanik (1833)
• Genera and Species of Orchidaceous Plants (1835)
• A Natural System of Botany (1836)
• The Fossil Flora of Great Britain (z Williamem Huttonem (1831–1837))
• Flora Medica (1838)
• Sertum orchidaceum:a wreath of the most beautiful orchidaceous flowers selected by John Lindley. (1838)
• Appendix to the first twenty-three volumes of Edwards's botanical register (1839)
• Theory of Horticulture (1840)
• Sketch of the Vegetation of the Swan River Colony (1840)
• The genera and species of orchidaceous plants (1830–1840)
• The Vegetable Kingdom (1846)
• Edwards' botanical register (1829–1847) z Jamesem Ridgwayem. Vol. 15–33.
• Medical and oeconomical botany (1849)
• Folia Orchidacea (1852)
• Paxton's flower garden (1853)
• Descriptive Botany (1858)

• lista skrótów nazwisk botaników i mykologów

Książki Johna Lindleya