Jean-Yves Daniel-Lesur

W latach 1919–1929 studiował w Konserwatorium Paryskim u Jeana Gallona, Georges’a Caussade’a (harmonia i fuga), Armanda Fertégo (fortepian) i Charles’a Tournemire’a (organy i kompozycja)^[2]. Od 1927 do 1937 roku był drugim organistą bazyliki świętej Klotyldy w Paryżu, następnie w latach 1935–1939 i ponownie 1942–1944 był organistą opactwa benedyktynów^[2]. W 1936 roku wspólnie z Yvesem Baudrierem, André Jolivetem i Olivierem Messiaenem stworzył Groupe Jeune France^[1][2][3]. W latach 1935–1964 był wykładowcą kontrapunktu w Scholi Cantorum de Paris, od 1957 do 1962 roku pełnił też funkcję jej dyrektora^[2]. Od 1939 roku był pracownikiem działu muzycznego radia francuskiego, od 1968 roku pracował również jako doradca muzyczny francuskiej telewizji^[2]. W latach 1969–1973 piastował funkcję inspektora muzyki francuskiego ministerstwa kultury^[1], w 1973 został inspektorem generalnym muzyki.^[4]

Otrzymał order komandora Legii Honorowej, komandora Orderu Narodowego Zasługi oraz komandora Orderu Sztuki i Literatury^[2]. Od 1982 roku członek Académie des Beaux-Arts^[2].

Był jednym z nielicznych kompozytorów współczesnych, których twórczość wykazywała ścisły związek z tradycją^[1]. W swoich utworach wykorzystywał chorał gregoriański, muzykę ludową oraz dorobek francuskich klasyków XVII i XVIII wieku^[1]. Tworzył niewymagającą przy interpretacji pozamuzycznych odniesień muzykę absolutną, łączącą w sobie elementy przedklasyczne, romantyczne i impresjonistyczne, odznaczającą się typowo francuskim liryzmem i powściągliwością^[1]. Sięgał po przedklasyczne formy muzyczne, głównie suitę^[1].

Pisywał artykuły do czasopism La Monde Musical (1931–1937), La Revue Musicale (1937–1946), Musica (1957–1959) i Le Courrier Musical de France (od 1965)^[1]. Wspólnie z Bernardem Gavotym opublikował Pour ou contre la musique moderne (wyd. Paryż 1957)^[2].

(na podstawie materiałów źródłowych^[1][2])