Jadwiga Kazimierzówna

Urodziła się między początkiem drugiej połowy 1369 a przed 3 listopada 1370 roku^[2] jako trzecia córka ze związku małżeńskiego zawartego we Wschowie 25 lutego 1365 roku przez króla Kazimierza Wielkiego z Jadwigą Żagańską. Król zawierając to małżeństwo popełnił bigamię, ponieważ żyła jeszcze jego prawna żona, Adelajda Heska^[3][4]. Do dziś kwestia tego, czy ostatecznie zostało uznane za legalne przez papieża, budzi wątpliwości historyków^[5]. Córki urodzone z tego małżeństwa, najstarsza Anna, Kunegunda i Jadwiga, były uznawane jako dzieci nieślubne^[1].

W swoim testamencie zmarły 5 listopada 1370 król większość dóbr zapisał Jadwidze żagańskiej i dwóm córkom: Annie i Jadwidze (Kunegunda zmarła przed śmiercią ojca)^[6]. Po otrzymaniu swojej części spadku Jadwiga Żagańska powróciła do księstwa żagańskiego pozostawiając swoje córki na Wawelu^[6].

W 1371 roku, rok po śmierci ojca i powrocie matki do jej rodzinnego Żagania, Jadwiga wraz z siostrą Anną, z inicjatywy ciotki Elżbiety Łokietkówny, została wysłana na dwór królewski w Budzie^[6]. Prawdopodobnie zostały wychowane na Węgierki nieznające języka polskiego^[6]. Papież Grzegorz XI w bulli z 11 października 1371 roku legitymizował Jadwigę i potwierdził legitymizację jej siostry Anny, ponownie podkreślając, że córki króla Kazimierza III nie mają praw do dziedziczenia tronu polskiego^[1][6].

• MarekM. Urbański MarekM., Poczet królowych i żon władców polskich, Bauer-Weltbild Media, 2006, ISBN 978-83-7404-307-6 .