Jan XIII (papież)

Urodził się w Rzymie, był synem Jana Episcopusa; wbrew tezom, nie pochodził z rodu Krescencjuszów^[2]. Zanim został papieżem, pełnił funkcję biskupa Narni^[1].

Został wybrany jako kandydat kompromisowy, pięć miesięcy po śmierci Leona VIII (przez ten czas rzymianie prosili cesarza o przywrócenie Benedykta V)^[2]. Jan XIII wprowadził w Rzymie despotyczne rządy, co doprowadziło do wybuchu powstania przeciw niemu w grudniu 965 roku^[1]. Papież został uwięziony a następnie wygnany do Kampanii; zdołał jednak nawiązać kontakt z Ottonem I i poprosić o pomoc^[2]. W listopadzie 967 roku rzymianie przywrócili Jana na Stolicę Piotrową i prosili go o przebaczenie (którego nie uzyskali)^[1]. Na Boże Narodzenie tego roku Otton przybył do Rzymu i przebywał tam aż do 972 roku; w tym czasie został przeprowadzony synod (kwiecień 967), na którym Otton zwrócił Kościołowi dawny egzarchat Rawenny, upowszechniono celibat duchowieństwa i wsparto opactwo w Cluny^[2]. Ponadto Jan erygował arcybiskupstwo magdeburskie i 18 października 968 roku wyświęcił pierwszego arcybiskupa Adalberta^[1].

W grudniu 967 Jan ukoronował Ottona II (syna Ottona I) na współcesarza, a pięć lat później udzielił ślubu jemu i księżniczce Teofano^[2]. Małżeństwo to było podyktowane względami politycznymi: Jan miał nadzieję na załagodzenie stosunków pomiędzy Rzymem a Konstantynopolem, czego jednak nie osiągnięto^[2].

W 968 poświęcił dzwon dla bazyliki laterańskiej i po raz pierwszy nadał mu imię. Od tego czasu w Kościele katolickim nadaje się dzwonom imiona lub nazwy symboliczne.

Za jego pontyfikatu Polska przyjęła chrzest, za sprawą władcy Polan Mieszka I, a w 968 ustanowiono pierwsze biskupstwo misyjne w Poznaniu z biskupem Jordanem na czele^[2].

Został pochowany w bazylice św. Pawła za Murami^[2].

• Pope John XIII. Catholic Encyclopedia. [dostęp 2012-11-13]. (ang.).