Jan Ołdakowski

W 1998 ukończył studia na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego. W 2001 ukończył podyplomowe studium oceny i wyceny zasobów przyrodniczych w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego.

W latach 1995–1998 pracował jako redaktor w Wydawnictwie Naukowym PWN. W latach 1998–2000 był zatrudniony w Narodowym Funduszu Ochrony Środowiska na stanowisku kierownika wydziału promocji. Od 2000 do 2001 pracował w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego na stanowisku dyrektora Departamentu Środków Społecznego Przekazu, a następnie szefa gabinetu ministra Kazimierza Michała Ujazdowskiego. W 2001 wspólnie z Pawłem Kowalem założyli Galerię Off w Warszawie^[2]. W 2002 był koordynatorem projektów w Instytucie Dziedzictwa Narodowego. Pracował również w tygodniku „Nowe Państwo”.

W latach 2002–2004 był przewodniczącym rady dzielnicy Mokotów. W 2005 jako kandydat bezpartyjny z listy Prawa i Sprawiedliwości został wybrany posłem V kadencji w okręgu warszawskim. W wyborach parlamentarnych w 2007 z ramienia PiS (nie należąc do tej partii) po raz drugi uzyskał mandat poselski, otrzymując 3106 głosów. W listopadzie 2010 wystąpił z klubu parlamentarnego Prawa i Sprawiedliwości i przystąpił do nowo utworzonego klubu parlamentarnego ugrupowania Polska Jest Najważniejsza^[3]. W 2011 nie uzyskał reelekcji w wyborach parlamentarnych. W 2012 z Igorem Janke i Dariuszem Gawinem założył konserwatywny think tank Instytut Wolności^[4].

W 2004 objął funkcję dyrektora Muzeum Powstania Warszawskiego, wcześniej był pełnomocnikiem ds. muzeum mianowanym przez ówczesnego prezydenta Warszawy, Lecha Kaczyńskiego. Jest współautorem koncepcji i programu działalności tego muzeum. Kierowana przez niego placówka stała się istotną atrakcją turystyczną stolicy, a także ważnym ośrodkiem kultury. Za działalność kulturalną Muzeum Powstania Warszawskiego dwa razy otrzymało „Wdechy”: w kategorii miejsce roku (2006)^[5] i wydarzenie roku (2010, za Festiwal Warszawski Niewinni Czarodzieje)^[6].

Jan Ołdakowski był producentem Miasta Ruin (2010), całkowicie cyfrowej rekonstrukcji zburzonego miasta, a także producentem i scenarzystą Powstania Warszawskiego (2014)^[7], dramatu wojennego non-fiction, w całości zmontowanego z oryginalnych kronik powstańczych. Obie produkcje zyskały bardzo dobre recenzje polskich krytyków filmowych^[8][9][10], a Powstanie Warszawskie okazało się również sukcesem komercyjnym – w ciągu pierwszych 6 tygodni wyświetlania obejrzało je ponad 500 tys. widzów w Polsce^[11].

W 2015 zasiadł w Radzie Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa^[12]. Jest członkiem nadzwyczajnym Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej, rady kuratorów Zakładu Narodowego im. Ossolińskich, a także honorowym członkiem Związku Powstańców Warszawskich.

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2011)^[13][14]
• Medal Stulecia Odzyskanej Niepodległości (2018)^[15]
• Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2005)^[16]
• Medal „Pro Memoria”
• Medal „Opiekun Miejsc Pamięci Narodowej”
• Wielki Krzyż Orderu Zasługi (Portugalia, 2008)^[17]
• Order Honoru (Gruzja, 2011)^[18]
• Order Krzyża Ziemi Maryjnej IV klasy (Estonia, 2014)^[19]
• Tytuł „Człowiek Roku Życia Warszawy” (2004)
• Perła Honorowa Polskiej Gospodarki (2006, w kategorii krzewienie polskich tradycji i wartości patriotycznych)^[20]

• Strona sejmowa posła VI kadencji. [dostęp 2010-11-23].
• Sejm Rzeczypospolitej Polskiej. V kadencja. Przewodnik, Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa 2006.