Jamno

Powierzchnia lustra wody wynosi według różnych źródeł od 2205,2 ha^[2] do 2239,6 ha^[3][4]. Zajmuje 9. miejsce w Polsce pod względem powierzchni, a 3. w województwie.

Jest jeziorem, gdzie intensywnie uprawia się sporty wodne. Nad akwenem znajdują się liczne przystanie żeglarskie, a w trakcie sezonu pływają tu statki turystyczne („Mila”, „Koszałek”, „Parostatek”).

Jamno jest jeziorem polimiktycznym^[3]. Objętość wody w zbiorniku wynosi 31 528,0 tys. m³^[4].

Z powodu połączenia z morzem poprzez Jamieński Nurt – Jamno charakteryzuje się znacznym wpływem wód morskich na stan hydrochemiczny^[5].

 

Całe jezioro znajduje się w gminie Mielno, w powiecie koszalińskim. Średnia głębokość zbiornika wynosi 1,4 m, a maksymalna głębokość 3,9 m^[3][4]. Lustro wody Jamna znajduje się na wysokości 0,1 m n.p.m.^[4] Kształt misy jeziornej jest nieregularny, zawężony od zachodu i stopniowo rozszerzający się ku wschodowi.

Jezioro powstało z dawnej zatoki morskiej.

Całkowita powierzchnia zlewni jeziora wynosi 502,8 km²^[3]. Do jeziora uchodzą dwie rzeki: Dzierżęcinka^[6], Unieść, struga Strzeżenica oraz Kanał Dobiesławiec, Kanał Łabusz. Jamno jest połączone z Morzem Bałtyckim poprzez kanał zwany Jamieńskim Nurtem, który znajduje się ok. 2 km za Unieściem. Ujście kanału do morza podczas sztormów jest często zasypywane.

W 2006 r. oceniono stan czystości wody Jamna na III klasę, co oznacza, że w porównaniu z badaniem w 1996 r., kiedy jezioro oceniono jako pozaklasowe, stan uległ poprawie^[3].

Jamno jest bezpośrednim i pośrednim recypientem ścieków. Do jeziora odprowadzane są wody z oczyszczalni w Unieściu, do której trafiają ścieki z Mielna, Unieścia i Łaz. Z tychże miejscowości bezpośrednio do jeziora odprowadzane są wody deszczowe, a także wody pochłodnicze z gorzelni w miejscowości Osieki.

Do jeziora uchodzi rzeka Dzierżęcinka, która jest odbiorcą wód z komunalnej oczyszczalni Koszalina, wód opadowych z Koszalina oraz ścieków z oczyszczalni wiejskiej w Boninie. Do Jamna wpada także rzeka Unieść, niosąca oczyszczone ścieki z miasta Sianów.

Kolejnym zagrożeniem dla czystości wód jeziora są spływy obszarowe z gruntów ornych^[3].

Według danych regionalnego zarządu gospodarki wodnej, dominującymi gatunkami ryb w wodach Jamna są: leszcz, sandacz, węgorz europejski. Pozostałymi gatunkami ryb występującymi w jeziorze są: szczupak pospolity, lin, karaś, okoń, płoć, krąp, jazgarz, troć wędrowna. W Jamnie występuje minóg rzeczny, który jest gatunkiem ściśle chronionym w Polsce^[2].

W typologii rybackiej Jamno jest zaliczane do typu sandaczowego. Według danych WIOŚ w Szczecinie z 2006 roku wydajność połowowa jest wysoka i wynosi 30–40 kg/ha. W strukturze połowów zdecydowanie przeważa leszcz, którego udział wynosi ok. 82%. Z Jamna odławiane są również: węgorze, sandacze, okonie, szczupaki oraz płocie^[3].

Na mapie z 1789 zapisano nazwę Jamundsche See^[7].

Na polskiej mapie wojskowej z 1937 r. podano polski egzonim Jamno przy oznaczeniu jeziora^[8]. Nazwę Jamno wprowadzono urzędowo w 1948 roku, zastępując poprzednią niemiecką nazwę Jamunder See^[9]. Komisja Ustalania Nazw Miejscowości przyjmując nazwę nawiązała do wyrazu „jama”^[10].