Józef Wysocki (duchowny)
Józef Wysocki (ur. 17 października 1940 w Jartyporach) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor nauk teologicznych, biskup pomocniczy warmiński w latach 1989–1992, biskup pomocniczy elbląski w latach 1992–2015, od 2015 biskup pomocniczy senior diecezji elbląskiej.
Biskup tytularny Praecausy | ||
Józef Wysocki (2008) | ||
| ||
Kraj działania | ||
---|---|---|
Data i miejsce urodzenia |
17 października 1940 | |
Biskup pomocniczy elbląski | ||
Okres sprawowania |
1992–2015 | |
Biskup pomocniczy warmiński | ||
Okres sprawowania |
1989–1992 | |
Wyznanie | ||
Kościół | ||
Prezbiterat |
13 czerwca 1965 | |
Nominacja biskupia |
6 kwietnia 1989 | |
Sakra biskupia |
29 kwietnia 1989 |
Data konsekracji |
29 kwietnia 1989 |
---|---|
Miejscowość |
Frombork |
Miejsce | |
Konsekrator | |
Współkonsekratorzy |
Życiorys
edytujUrodził się 17 października 1940 w Jartyporach[1]. W 1959 złożył egzamin dojrzałości w Technikum Torfowym w Elblągu[1][2]. W latach 1959–1965 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym „Hosianum” w Olsztynie. Święceń prezbiteratu udzielił mu 13 czerwca 1965 w konkatedrze św. Jakuba w Olsztynie biskup Tomasz Wilczyński, delegat prymasa Polski z uprawnieniami biskupa rezydencjalnego w Olsztynie. W latach 1975–1979 odbył studia magisterskie w Instytucie Studiów nad Rodziną Akademii Teologii Katolickiej w Łomiankach. Stopień doktora teologii praktycznej małżeństwa i rodziny uzyskał w 1986 na Wydziale Teologicznym Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie na podstawie dysertacji Pastoralne aspekty paschalnych obrzędów domowych współczesnej rodziny polskiej, której promotorem był biskup Kazimierz Majdański[1].
Jako wikariusz pracował kolejno w parafiach: św. Brunona w Bartoszycach (1965–1970), katedralnej św. Jakuba w Olsztynie (1970–1975), św. Brunona w Giżycku (1975–1978) i Najświętszego Serca Pana Jezusa w Olsztynie (1979–1981), gdzie jednocześnie był wikariuszem-współpracownikiem parafii Chrystusa Odkupiciela Człowieka w Olsztynie. W latach 1981–1983 pełnił funkcje administratora (proboszcza) parafii św. Jana Chrzciciela w Bartoszycach i kapelana miejscowego zakładu karnego. Następnie w latach 1983–1992 był proboszczem parafii św. Wojciecha w Ełku, w latach 1983–1989 piastował ponadto stanowisko dziekana dekanatu Ełk[1].
W 1970 został członkiem diecezjalnej rady duszpasterskiej. W 1986 objął urząd wikariusza biskupiego dla wschodnich terenów diecezji warmińskiej (wikariat ełcki). W 1987 został członkiem diecezjalnej rady ds. ekonomicznych i przewodniczącym diecezjalnej komisji ds. rodzin. Zorganizował i pełnił funkcję dyrektora Teologicznego Studium Małżeństwa i Rodziny w Ełku. W 1986 otrzymał godność szambelana papieskiego[1].
6 kwietnia 1989 papież Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym diecezji warmińskiej ze stolicą tytularną Praecausa[2]. Święcenia biskupie otrzymał 29 kwietnia 1989 w bazylice katedralnej Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny we Fromborku[1]. Udzielił mu ich kardynał Józef Glemp, prymas Polski, z towarzyszeniem Kazimierza Majdańskiego, biskupa diecezjalnego szczecińsko-kamieńskiego, i Edmunda Piszcza, biskupa diecezjalnego warmińskiego[3]. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Scio cui credidi” (Wiem, komu zawierzyłem)[4]. 20 kwietnia 1989 objął w diecezji urząd wikariusza generalnego. Ponadto w kurii biskupiej pełnił funkcje przewodniczącego wydziału duszpasterskiego i diecezjalnej rady ds. rodziny[1].
25 marca 1992 został przeniesiony na urząd biskupa pomocniczego nowo ustanowionej diecezji elbląskiej. Tego samego dnia objął funkcję wikariusza generalnego diecezji. W 1992 wszedł w skład kolegium konsultorów. Objął funkcję przewodniczącego Komisji ds. II Ogólnopolskiego Synodu Plenarnego w diecezji elbląskiej. Ponadto był dyrektorem Diecezjalnego Domu Formacyjnego Rodzin w Stagniewie. W 1993 został prepozytem kapituły katedralnej w Elblągu[1]. 31 października 2015 papież Franciszek przyjął jego rezygnację z obowiązków biskupa pomocniczego elbląskiego[5][6].
W Wyższym Seminarium Duchownym w Olsztynie prowadził wykłady z teologii praktycznej małżeństwa i rodziny, w Wyższym Seminarium Duchownym w Elblągu z teologii pastoralnej, a w Pomezańskim Kolegium Teologicznym z pedagogiki rodziny[1]. Założył i objął stanowisko redaktora naczelnego czasopism katolickich „Martyria” i „Wspólnota. Aby stanowili jedno”[2].
W ramach Konferencji Episkopatu Polski został członkiem Komisji Misyjnej, Komisji ds. Duszpasterstwa Rodzin i Rady ds. Rodziny[2][7].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h i K.R. Prokop: Biskupi Kościoła katolickiego w III Rzeczpospolitej. Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, 1998, s. 161–162. ISBN 83-7052-900-3.
- ↑ a b c d Nota biograficzna Józefa Wysockiego na stronie Wyższego Seminarium Duchownego „Hosianum” w Olsztynie. hosianum.edu.pl. [dostęp 2013-08-20].
- ↑ Józef Wysocki. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2013-08-20]. (ang.).
- ↑ Józef Wysocki na stronie Konferencji Episkopatu Polski. episkopat.pl. [dostęp 2016-11-02].
- ↑ Rinuncia dell’Ausiliare di Elbląg (Polonia). press.vatican.va, 2015-10-31. [dostęp 2015-10-31]. (wł.).
- ↑ Elbląg: Bp Józef Wysocki przechodzi na emeryturę. nuncjatura.pl (arch.), 2015-10-31. [dostęp 2016-11-02].
- ↑ G. Polak: Kto jest kim w Kościele. Warszawa: Katolicka Agencja Informacyjna, 1999, s. 420. ISBN 83-911554-0-4.
Linki zewnętrzne
edytuj- Nota biograficzna Józefa Wysockiego na stronie diecezji elbląskiej. [dostęp 2018-10-20].
- Józef Wysocki na stronie Konferencji Episkopatu Polski [dostęp 2016-10-23].
- Józef Wysocki [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2010-11-10] (ang.).