Humifikacja

Ten artykuł od 2012-08 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Humifikacja – procesy przekształceń materii organicznej gleb (detrytusu) polegające na częściowym rozkładzie pierwotnych związków organicznych (np. szczątków roślinnych) i wtórnej syntezie. W wyniku humifikacji powstaje humus glebowy, nadający ciemne zabarwienie górnym poziomom genetycznym profilu glebowego. Związki humusowe są substancjami o złożonej strukturze. Z uwagi na swe cechy fizyczne i chemiczne, w tym dużą pojemność sorpcyjną, odgrywają bardzo ważną rolę w kształtowaniu właściwości gleb.

Humifikacja składa się z dwóch etapów:

• rozkładu (butwienie z udziałem tlenu i beztlenowe gnicie)
• syntezy swoistych związków próchnicznych, które składają się z: kwasów humusowych (hymatomelanowe, huminowe brunatne, huminowe szare), kwasów fulwowych (krenowe, apokrenowe), huminów i ulminów. Im tych związków jest więcej, tym żyźniejsza jest gleba.