Guido de Marco

W 1952 uzyskał bakalaureat z filozofii, ekonomii i języka włoskiego, a w 1955 doktorat z prawa na Uniwersytecie Maltańskim. Pracował m.in. w administracji państwowej i jako nauczyciel akademicki na macierzystej uczelni, na której doszedł do stanowiska profesora.

Zaangażował się w działalność polityczną w ramach Partii Narodowej. W 1977 ubiegał się bez powodzenia o przywództwo w swoim ugrupowaniu, przegrywając z Edwardem Fenechem Adamim^[2]. W 1966 po raz pierwszy został wybrany do Izby Reprezentantów, z powodzeniem ubiegając się o reelekcję w siedmiu kolejnych wyborach do 1998 włącznie. W maltańskim parlamencie zasiadał nieprzerwanie przez ponad 30 lat, reprezentował go m.in. w Zgromadzeniu Parlamentarnym Rady Europy. W 1990 objął na okres rocznej kadencji funkcję przewodniczącego Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych.

Był członkiem kolejnych rządów Edwarda Fenecha Adamiego. W latach 1987–1996 i 1998–1999 sprawował urząd wicepremiera. Od 1987 do 1990 był ministrem spraw wewnętrznych, a w latach 1987–1992 ministrem sprawiedliwości. Dwukrotnie w okresach 1990–1996 i 1998–1999 zajmował stanowisko ministra spraw zagranicznych^[3].

Od kwietnia 1999 do kwietnia 2004 sprawował pięcioletnią kadencję prezydencką. W okresie jego urzędowania Malta zakończyła negocjacje akcesyjne z Unią Europejską^[1].

Guido de Marco był żonaty z Violet z domu Saliba. Miał dwie córki (Gianellę i Fiorellę) oraz syna Maria, który również został politykiem.

• Order „Za zasługi” I klasy (2007)^[4]
• Krzyż Wielki Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej (2002)^[5].

• Prof. Guido de Marco. doi.gov.mt. [dostęp 2017-01-06]. (ang.).