Geoff Lees

Lees wychował się w miejscowości położonej 10 kilometrów od toru Mallory Park. W wieku 15 lat opuścił szkołę i został uczniem mechanika w lokalnym warsztacie. Pierwszym samochodem, jaki sobie zakupił, był Lotus 23B. W tym czasie spotkał się także z Grahamem Hillem, testującym Jaguara E-type na torze Mallory Park.

W 1971 roku Lees zadebiutował w Brytyjskiej Formule Ford 1600 i zdobył czwarte miejsce w klasyfikacji generalnej, wygrywając między innymi zawody na Mallory Park. W 1972 roku, z powodu braku pieniędzy, ścigał się tylko na Silverstone, a rok później w ogóle nie startował. Do ścigania powrócił w 1974 roku, kiedy to zakupił Royale RP16. Był wówczas drugi w klasyfikacji. Rok później, dysponując wsparciem Royale oraz modelem RP21, zdobył tytuły w trzech różnych kategoriach, którymi były Festiwal Formuły Ford, Formuła Ford 1600 BDRC oraz Formuła Ford 1600 BRSCC. Z 40 startów Lees wygrał w tym roku 32 wyścigi.

W latach 1976–1977 ścigał się Chevronem, zdobywając trzecie miejsce w klasyfikacji mistrzostw Shell Sport oraz Formula 3 Britain BP w 1976 roku.

W roku 1978 Lees był kierowcą w Brytyjskiej Formule 1 i z jednym zwycięstwem zajął w tej serii piąte miejsce. W tym samym roku zadebiutował w Formule 2 i Formule 1, gdzie jednak Ensigniem N175 nie zdołał zakwalifikować się do Grand Prix Wielkiej Brytanii.

W 1979 roku ścigał się Lolą T333CS w serii Can-Am. Wziął także udział w Grand Prix Niemiec Formuły 1, gdzie, zastępując chorego Jeana-Pierre'a Jariera w Tyrrellu, był siódmy. W listopadzie wygrał Grand Prix Makau.

W 1980 roku Lees zastąpił Stefana Johanssona w zespole Formuły 1, Shadow. Jednakże modele DN11 i DN12 były nieudane i na pięć prób Lees zdołał zakwalifikować się tylko raz. Przed Grand Prix Holandii otrzymał ofertę od zespołu Ensign, którą zaakceptował, jednak samochód także był nieudany. W Holandii zakwalifikował się przed Janem Lammersem, ale nie ukończył wyścigu. Do Grand Prix Włoch Lees się nie zakwalifikował. W tym sezonie ścigał się jeszcze Williamsem FW07B dla RAM Racing w Grand Prix Stanów Zjednoczonych, ale był wówczas chory na grypę i ponownie się nie zakwalifikował.

Pod koniec roku po raz drugi z rzędu wygrał Grand Prix Makau, startując z pole position.

W 1981 roku Lees otrzymał ofertę fabrycznego zespołu Ralt, który wystawiał zaprojektowany przez Rona Tauranaka model RH6. Ralt oferował Leesowi pełny sezon w Formule 2. We wczesnej części sezonu silnik Honda był dosyć zawodny, ponadto zużywał dużo paliwa. Zmiana wtrysku paliwa i przeprojektowanie samochodu poprawiły wyniki i Lees wygrał mistrzostwa z czternastopunktową przewagą nad Thierrym Boutsenem.

Tytuł zdobyty przez Brytyjczyka spowodował, że nie mógł on rywalizować już w Formule 2. Lees miał nadzieję, że Honda wystawi swój zespół w Formule 1, ale japoński producent oświadczył, że na pewno przed 1983 rokiem Honda nie będzie ścigać się w Formule 1. Lees w 1982 roku wziął udział w dwóch Grand Prix, w Theodore i Lotusie.

Po 1982 roku Lees postanowił ścigać się w Japonii. Brytyjczyk zdobył tytuł mistrza Japońskiej Formuły 2 w 1983 roku, a rok później został wicemistrzem serii. W Japonii ścigał się również prototypami sportowymi – do 1992 roku. Kilkakrotnie brał udział także w wyścigu 24h Le Mans. Karierę wyścigową zakończył w 2002 roku. Po jej zakończeniu rozpoczął prowadzenie własnej działalności^[1].

• Rainer Nyberg: Five GP starts, five different chassis. 8w.forix.com. [dostęp 2012-05-15]. (ang.).
• Geoff Lees. chicanef1.com. [dostęp 2012-05-15]. (ang.).
• Geoff Lees. driverdb.com. [dostęp 2012-05-15]. (ang.).