Garret FitzGerald

Jego ojcem był polityk Desmond FitzGerald^[2]. Kształcił się w prowadzonej przez jezuitów szkole średniej Belvedere College^[3]. W 1946 ukończył studia z historii oraz filologii francuskiej i hiszpańskiej na University College Dublin^[4]. W 1947 uzyskał uprawnienia adwokata, jednak nie podjął praktyki w zawodzie^[3]. Doktoryzował się w 1968^[4]. W latach 1947–1958 był zatrudniony w liniach lotniczych Aer Lingus, w których zajmował się sprawami rozwoju. Pracował również jako konsultant oraz dziennikarz ekonomiczny. Przez kilkanaście lat był korespondentem „Financial Times” w Dublinie, publikował też cotygodniowe felietony w „The Irish Times”^[3]. Między 1959 a 1973 był wykładowcą ekonomii na UCD, w 1965 dołączył do organu zarządzającego tą uczelnią^[4].

Zaangażował się w działalność polityczną w ramach Fine Gael. W latach 1965–1969 zasiadał w Seanad Éireann, do którego został wybrany przez panel przemysłowo-handlowy^[2]. W 1969 po raz pierwszy uzyskał mandat posła do Dáil Éireann. Do niższej izby irlandzkiego parlamentu był następnie wybierany w kolejnych wyborach w 1973, 1977, 1981, lutym 1982, listopadzie 1982, 1987 i 1989, sprawując mandat deputowanego do 1992^[2][5].

W 1973 objął stanowisko ministra spraw zagranicznych w rządzie, którym kierował Liam Cosgrave. Sprawował je do 1977, w tym samym roku został nowym liderem Fine Gael^[2]. W czerwcu 1981 został premierem rządu mniejszościowego, który powstał w okresie kryzysu gospodarczego. Gabinet upadł po kilku miesiącach^[3], w marcu 1982 Garret FitzGerald odszedł z urzędu^[5]. Powrócił na funkcję premiera w grudniu 1982, urzędując do marca 1987. W grudniu 1983 pełnił jednocześnie obowiązki ministra handlu i turystyki^[5]. W 1987, po wyborczej porażce FG, ustąpił także ze stanowiska lidera partii^[3]. W trakcie swojej aktywności jako premier był zwolennikiem długofalowego dyplomatycznego działania na rzecz zjednoczenia Irlandii. W 1985 przyczynił się do podpisania brytyjsko-irlandzkiego porozumienia dającego Irlandii ograniczone prawo głosu w sprawach Irlandii Północnej i doprowadził do jego ratyfikacji przez Dáil Éireann^[6].

W późniejszych latach był m.in. kanclerzem National University of Ireland (1997–2009)^[4].