Gajusz Cezar

W 17 p.n.e. wraz z bratem Lucjuszem został adoptowany przez Oktawiana Augusta. Cesarz widział w nim i jego bracie Lucjuszu swoich dziedziców. W 5 p.n.e. został uznany za dorosłego, powołany do senatu i uznany za przywódcę młodzieży (Princeps Iuventutis). Już wówczas desygnowano go na konsula (1 rok n.e.). Następnie miał odwiedzić wschodnie prowincje i nauczyć się prowadzić sprawy imperium. Opuścił Rzym 29 stycznia 1 p.n.e. Wśród oficerów eskortujących go byli historyk Wellejusz Paterkulus, Marek Lolliusz oraz Sejan, przyszły prefekt pretorianów. Gajusz dwa pierwsze lata po wyjeździe z Rzymu spędził w Grecji, Azji Mniejszej i Egipcie. Przejeżdżając przez Judeę nie złożył ofiary religijnej, za co został pochwalony przez Augusta^[1]. W 1 n.e. stanął w Syrii i objął naczelną komendę nad armią Eufratu, przygotowując się do wyprawy na wschód. Partowie zdecydowali się jednak na negocjacje. Gajusz spotkał nowego króla Partów Fraatesa V na małej wysepce na Eufracie (wiosną 2 n.e.), a następnie zaatakował Armenię. Odniósł poważne rany podczas oblężenia Artagiry (9 września 2 n.e.) i zmarł w Licji w drodze powrotnej do Rzymu (21 lutego 4 n.e.)^[2]. August wybrał więc swojego pasierba Tyberiusza jako swojego sukcesora. Gajusz był pierwszym mężem Julii Liwilli. Został pochowany w Mauzoleum Augusta.

• John Hazel, Who's who in the Roman World, Routledge 2002, str. 48