Formuła 4 BRDC Sezon 2013

W sezonie stosowane były identyczne samochody, zbudowane przez Ralph Firman Racing modele MSV F4-013. Samochody zostały zaprojektowane z uwzględnieniem współczesnej technologii i spełniały standardy bezpieczeństwa zgodnie z artykułem 277 standardów bezpieczeństwa FIA^[1].

Samochody zostały zbudowane wokół kratownicy przestrzennej z założeniem wytrzymałości, niskich kosztów i łatwości naprawy^[2]. Przednie i tylne struktury uderzeniowe zostały wykonane z włókna węglowego, a sekcje boczne Diolen zostały wzmocnione^[1]. Przednie koła miały średnicę 8 cali, a tylne – 10. Opony zostały dostarczone przez Yokohamę^[1]. Czterotłoczkowe hamulce zostały wyprodukowane przez AP Racing^[3].

Na zawieszenie składały się podwójne wahacze, popychacze, stabilizatory poprzeczne i amortyzatory Bilstein^[4].

Silnik o pojemności dwóch litrów i mocy 185 KM został wyprodukowany przez Duratec, a system zarządzania silnikiem – przez Coswortha^[1]. Sześciobiegowa półautomatyczna skrzynia biegów została wyprodukowana przez Sadev^[1]. Spiekowe sprzęgło wyprodukowała firma AP Racing^[5].

Źródło: formula4.com^[6]

Zespół	Nr	Kierowcy	Rundy
Douglas Motorsport	2	Małgorzata Rdest	1–8
	3	Sennan Fielding	1–3
Team KBS	4	James Fletcher	2–8
	27	Falco Wauer	1–5
HHC Motorsport	5	Raoul Hyman	1–8
	20	Gustavo Lima	1–8
	55	Charlie Robertson	1–8
Sean Walkinshaw Racing	6	Matthew Graham	1–8
	23	Zou Sirui	1–3, 5–7
	66	Jack Barlow	1–8
Lanan Racing	7	Jake Hughes	1–8
	8	Daniel Headlam	1–8
	14	Jake Dalton	7–8
Chris Dittmann Racing	10	Dylon Phibbs	2
	11	Luke Williams	2, 4–5
	17	Max Cornelius	8
MGR Motorsport	12	Pietro Fittipaldi	1–3, 5–7
	13	Diego Menchaca	1–8
	14	Jake Dalton	1–6
	15	Matt Mason	7–8
prywatny	22	James Greenway	1–8
Hillspeed	25	Struan Moore	1–8
	31	Seb Morris	1–8
	72	Rahul Raj Mayer	1–8
Motionsport	32	Ross Gunn	1–6
	33	Ben Gower	4
	34	Pete Storey	4
	77	Simon Rudd	1–3
MattRBellRacing Team E-Lites	53	Matt Bell	1–8

Źródło: formula4.com^[7]
Mistrzostwa liczyły osiem weekendów wyścigowych^[8]. Podczas każdego były rozgrywane trzy dwudziestominutowe wyścigi poprzedzone jedną dwudziestominutową sesją kwalifikacyjną^[2]. Niektóre eliminacje towarzyszyły zawodom Formuły 3, GT lub DTM^[8]. Punktowanych było pierwszych 20 miejsc, a zwycięzca otrzymywał 30 punktów^[2].

Runda		Data	Tor	Pole position	Najszybsze okrążenie	Zwycięzca (kierowcy)	Zwycięzca (zespoły)
1	W1	27–28 kwietnia	Silverstone GP	Jake Hughes[9]	Matt Bell[10]	Matt Bell[10]	MattRBellRacing Team E-Lites[10]
	W2				Matthew Graham[11]	Jack Barlow[11]	Sean Walkinshaw Racing[11]
	W3				Seb Morris[12]	Jake Dalton[12]	MGR Motorsport[12]
2	W1	18-19 maja	Brands Hatch Indy	Jake Dalton[13]	Charlie Robertson[14]	Jake Dalton[14]	MGR Motorsport[14]
	W2				Charlie Robertson[15]	Matt Bell[15]	MattRBellRacing Team E-Lites[15]
	W3				Charlie Robertson[16]	Charlie Robertson[16]	HHC Motorsport[16]
3	W1	15–16 czerwca	Snetterton 300	Jake Dalton[17]	Charlie Robertson[18]	James Fletcher[18]	Team KBS[18]
	W2				Jake Hughes[19]	Struan Moore[19]	Hillspeed[19]
	W3				Jake Hughes[20]	Jake Hughes[20]	Lanan Racing[20]
4	W1	6 lipca	Oulton Park	Jack Barlow[21]	Ross Gunn[22]	Jack Barlow[22]	Sean Walkinshaw Racing[22]
	W2				Charlie Robertson[23]	Matt Bell[23]	MattRBellRacing Team E-Lites[23]
	W3				Jake Hughes[24]	Ross Gunn[24]	Motionsport[24]
5	W1	27–28 lipca	Brands Hatch GP	Jake Hughes[25]	Jake Hughes[26]	Pietro Fittipaldi[26]	MGR Motorsport[26]
	W2				Jake Dalton[27]	Matthew Graham[27]	Sean Walkinshaw Racing[27]
	W3				Pietro Fittipaldi[28]	Jake Hughes[28]	Lanan Racing[28]
6	W1	17–18 sierpnia	Silverstone GP	Matthew Graham[29]	Jake Hughes[29]	Matthew Graham[29]	Sean Walkinshaw Racing[29]
	W2				James Greenway[30]	Ross Gunn[30]	Motionsport[30]
	W3				Jake Hughes[31]	Jake Hughes[31]	Lanan Racing[31]
7	W1	7–8 września	Snetterton 300	Jake Hughes[32]	James Fletcher[33]	Jake Dalton[33]	Lanan Racing[33]
	W2				James Fletcher[34]	Seb Morris[34]	Hillspeed[34]
	W3				James Fletcher[35]	James Fletcher[35]	Team KBS[35]
8	W1	28–29 września	Donington Park GP	Jake Hughes[36]	Charlie Robertson[37]	Jake Hughes[37]	Lanan Racing[37]
	W2				Charlie Robertson[38]	Charlie Robertson[38]	HHC Motorsport[38]
	W3				Matt Mason[39]	Charlie Robertson[39]	HHC Motorsport[39]

Nagroda Jack Cavill Pole Position Cup została przyznana temu kierowcy, który zdobył najwięcej pole position w sezonie. Zdobywcą nagrody oraz kwoty pieniężnej w wysokości tysiąca funtów został Jake Hughes, który zdobył w sezonie cztery pole position.^[41].

Nagrodę tę oraz kwotę pięciu tysięcy funtów otrzymywał kierowca, który w wyścigach zyskał najwięcej pozycji w stosunku do swoich pozycji startowych. Zwycięzcą w tej klasyfikacji została Małgorzata Rdest, która zyskała 72 pozycje^[42].

• Oficjalna strona serii. formula4.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-03-25)]. (ang.)