Fenek pustynny

Występuje na suchych i pustynnych terenach Półwyspu Arabskiego i północnej Afryki^[5]. Będąc najmniejszym przedstawicielem rodziny psowatych, uchodzi za największego ssaka drapieżnego Sahary.

 

Osiąga 30–40 cm długości, samce ważą ok. 1,5 kg, samice ok. 0,8 kg^[6]. Ma charakterystyczne, duże uszy, dorastające do 15 cm, dzięki którym ma dobry słuch i może efektywnie chłodzić ciało.

Ruję odbywają zimą, ciąża trwa 50-55 dni, małe rodzą się w marcu lub kwietniu, 1-6 w miocie^[6]. Ważą po 25-28 g i mierzą 10 cm długości, z czego połowa przypada na ogon. Początkowo srebrzysto-czarne, po 2 tygodniach zmieniają ubarwienie futra na beżowe, a w wieku 3 miesięcy uzyskują puszysty długi ogon z czarnym końcem oraz gęste, długie i jasnobrązowe futro typowe dla osobników dorosłych. Żyją do 10 lat w warunkach naturalnych, a w niewoli do 12 lat^[6].

Fenki są zwierzętami społecznymi. Żyją w grupach do 10 osobników. Zwierzęta te są terytorialne i pilnują swojego obszaru polowań, znacząc je odchodami^[7].

Fenki mają łagodne usposobienie i łatwo je oswoić. Często spotykane są w hodowlach prywatnych. Najwięcej fenków mieszka na Saharze, w jej środkowej części.

Prowadzi nocny tryb życia. Śpi za dnia, w piasku Sahary. Kopie norki, a od nich kilka dróg ewakuacji. Ściany wzmacnia roślinami, piórami i sierścią. Jedną norkę zamieszkuje kilka osobników.

Żeruje nocą. Poluje na chrząszcze, ptaki i jaszczurki, zjada też jaja. Rośliny są dla niego źródłem wody, bez której potrafi przetrwać naprawdę długo^[6].