Enrico Bombieri

Urodził się 26 listopada 1940 roku w Mediolanie. Matematyką zainteresował się dość wcześnie, mając 13 lat studiował podręcznik z teorii liczb^[1]. W 1963 roku uzyskał doktorat na Uniwersytecie Mediolańskim (jego promotorem był Giovanni Ricci(inne języki)^[2])^[3].

W roku 1964 wyjechał do University of Cambridge, gdzie pogłębiał swoją wiedzę z teorii liczb u Harolda Davenporta(inne języki), a w 1995 został profesorem na Uniwersytecie w Cagliari^[4]. W latach 1966–1974 był profesorem na Uniwersytecie w Pizie, a w okresie 1974–1977 w Scuola Normale Superiore di Pisa. W 1977 roku przeniósł się do Institute for Advanced Study, gdzie pracował aż do przejścia na emeryturę w 2011 roku^[5].

Wypromował 6 doktorów, wśród nich byli m.in. Umberto Zannier, Fabrizio Catanese(inne języki), Roberto Dvornicich(inne języki) i włoski senator Luciano Modica(inne języki)^[2].

Bombieri jest pierwszym Włochem uhonorowanym Medalem Fieldsa^[6].

Autor ponad 160 artykułów naukowych i 3 książek (w tym napisanej wspólnie z Walterem Gublerem(inne języki) Heights in Diophantine Geometry^[7] za którą otrzymali Joseph L. Doob Prize(inne języki)^[8]). Swoje prace publikował m.in. w „Acta Arithmetica”, „American Journal of Mathematics”, „Duke Mathematical Journal”, „Communications on Pure and Applied Mathematics”, „Mathematische Annalen”, „Publications mathématiques de l'IHÉS” oraz najbardziej prestiżowych czasopismach matematycznych świata: „Annals of Mathematics”, „Journal of the American Mathematical Society", „Acta Mathematica” i „Inventiones Mathematicae”^[9].

Medal Fieldsa otrzymał za wkład w teorię liczb pierwszych, lokalną hipotezę Bieberbacha(inne języki), teorię funkcji wielu zmiennych zespolonych oraz teorię równań różniczkowych cząstkowych i powierzchni minimalnych – w szczególności za wkład w rozwiązanie problemu Bernsteina(inne języki) w wyższych wymiarach^[10].

Znany jest w szczególności z twierdzenia Bombieriego-Winogradowa, będącego jednym z klasycznych wyników teorii sit udoskonalających twierdzenie Dirichleta o liczbach pierwszych w postępach arytmetycznych^[11][12]. Twierdzenie to często może stanowić substytut dla uogólnionej hipotezy Riemanna w dowodach innych twierdzeń^[13][14].

Bombieri zajmował się również aproksymacją diofantyczną i geometrią diofantyczną(inne języki), badając zagadnienia dotyczące rozwiązywania równań i nierówności w zbiorach liczb całkowitych i wymiernych. Niektóre z nich, w szczególności te związane z teorią liczb pierwszych, mają potencjalne zastosowania praktyczne w kryptografii oraz bezpieczeństwie transmisji i identyfikacji danych^[5].

Bombieri był wielokrotnie nagradzany. Otrzymał:

• 2020 – Nagrodę Crafoorda^[15]
• 2010 – King Faisal International Prize(inne języki)^[4]
• 2008 – Joseph L. Doob Prize(inne języki)^[8]
• 2006 – Premio Internazionale Pitagora^[5]
• 1980 – Nagrodę Balzana^[16]
• 1976 – Premio Feltrinelli(inne języki)^[17]
• 1974 – Medal Fieldsa^[10].

W 1974 roku wygłosił wykład plenarny (związany z otrzymanym wówczas Medalem Fieldsa) na Międzynarodowym Kongresie Matematyków^[18].

Jest członkiem Amerykańskiej Akademii Sztuk i Nauk (od 1979 roku^[19]), Francuskiej Akademii Nauk (od 1984 roku^[20]), Academia Europea (od 1995 roku^[21]), National Academy of Sciences (od 1996 roku^[22]) i Królewskiej Szwedzkiej Akademii Nauk^[23].

Bombieri jako młody człowiek interesował się botaniką alpejską, w szczególności roślinami z rodziny storczykowatych. Jest też malarzem. Za młodu eksperymentował z rysunkami ołówkiem i akwarelami, a w podróże zabierał ze sobą farby i pędzle. Po przeprowadzce do Stanów Zjednoczonych zapisał się na studia z malarstwa i grafiki w Mercer County Community College(inne języki). Bombieri maluje ludzi, zwierzęta i krajobrazy. Jego obrazy określane są jako surrealistyczne lub celowo dwuznaczne, choć przyjmuje także zamówienia na portrety. Jedna z prac, z której jest szczególnie dumny, przedstawia gigantyczną szachownicę nad jeziorem, na której rozmieszczone są figury symbolizujące krytyczny punkt historycznego meczu pomiędzy mistrzem świata Garrim Kasparowem a komputerem szachowym Deep Blue^[24].