Doc Rivers

W 1980 wystąpił w meczu gwiazd amerykańskich szkół średnich – McDonald’s All-American^[1].

Jeszcze przed ukończeniem studiów Doc Rivers wystąpił w reprezentacji USA podczas Mistrzostw Świata w 1982, które odbyły się w Kolumbii. Amerykanie zdobyli tam srebrny medal, a Rivers został wybrany do pierwszej piątki turnieju. Po ukończeniu Marquette University, gdzie grał w drużynie uniwersyteckiej Marquette Golden Eagles, został wybrany z 31. numerem w drugiej rundzie draftu 1983 przez Atlantę Hawks. Grał w tym klubie w latach 1983–1991, u boku wielkiej gwiazdy, Dominique’a Wilkinsa. Zespół, w którym występował grał bardzo dobrze i regularnie kwalifikował się do play-offów, nie mógł się jednak przedrzeć powyżej półfinałów konferencji. W swym najlepszym sezonie, 1986/1987, Rivers miał statystyki na poziomie double-double: 12,4 punktu i 10 asyst na mecz. W 1992 przeniósł się do Los Angeles Clippers, gdzie był pierwszym rozgrywającym, potem spędził jeszcze dwa lata w New York Knicks, a karierę skończył w 1996, po następnych dwóch latach w San Antonio Spurs, będąc solidnym graczem rezerwowym.

Zespoły, w których grał, nie odniosły większych sukcesów. Rivers jeden raz, w 1988, wystąpił w Meczu Gwiazd.

Jako pierwszy trener zadebiutował w Orlando Magic, obejmując klub w 1999. Prowadząc drużynę pozbawioną gwiazd, osiągnął w pierwszym sezonie bilans 41-41 i był bliski zakwalifikowania się do fazy play-off. Za to osiągnięcie debiutant Doc Rivers został uhonorowany tytułem trenera roku. Pracował w klubie z Florydy następne trzy lata, mając do dyspozycji takie gwiazdy jak Grant Hill i Tracy McGrady. Niestety, największym osiągnięciem było trzykrotne z rzędu wprowadzenie drużyny do pierwszej rundy play-offów. Po bardzo nieudanym początku sezonu 2003-2004, Rivers został zwolniony.

Następny rok pracował jako komentator telewizji ABC. W 2004 został zatrudniony na stanowisku pierwszego trenera drużyny Boston Celtics. W drugim roku pracy, po sezonie 2004-2005, prowadzona przez niego drużyna wygrała swoją dywizję, ale odpadła w pierwszej rundzie play-off. W następnych dwóch latach drużyna nawet nie awansowała do fazy pucharowej. Dopiero sezon 2007-2008 miał odmienić wszystko, sprowadzone do zespołu gwiazdy, Kevin Garnett i Ray Allen, wsparły dotychczasowego lidera Paula Pierce’a. Drużyna skończyła sezon ze znakomitym bilansem 66-16, pierwszy raz od 1987 dotarła do finału NBA, gdzie pokonała Los Angeles Lakers 4-2. Rivers, jako trener najlepszej drużyny wschodu, poprowadził reprezentację swojej konferencji w Meczu Gwiazd 21 stycznia 2008 w Nowym Orleanie. Wschód zwyciężył 134-128.

W 1996 pojawił się w filmie Eddie^[2].

• 2-krotny uczestnik turnieju NCAA (1982, 1983)
• Drużyna Marquette Golden Eagles zastrzegła należący do niego numer 31

• Wicemistrz NBA (1994)^[3]
• Uczestnik meczu gwiazd NBA (1988)^[4]
• Laureat nagrody J. Walter Kennedy Citizenship Award (1990)^[5]

• Wicemistrz świata (1982)^[6]
• Wicemistrz turnieju World’s Fair w Knoxville (1982)^[6]
• Zaliczony do I składu mistrzostw świata (1982)
• Koszykarz Roku USA Basketball (1982)^[7]

• Mistrz NBA (2008)^[3]
• Wicemistrz NBA (2010)^[3]
• Trener Roku NBA (2000)^[8]
• 3-krotny trener drużyny Wschodu podczas spotkań gwiazd NBA (2008, 2011,2023)