Diego Alonso

Alonso pochodzi ze stołecznego miasta Montevideo i jest wychowankiem tamtejszego skromnego zespołu Club Atlético Bella Vista. Do seniorskiej drużyny, która spadła wówczas do drugiej ligi urugwajskiej, został włączony jako dwudziestolatek, szybko wywalczając sobie pewne miejsce w wyjściowym składzie. W rozgrywkach 1997, po upływie trzech sezonów spędzonych w drugiej lidze, awansował z Bella Vista do urugwajskiej Primera División, w której zadebiutował w 1998 roku, za kadencji szkoleniowca Julio Césara Ribasa. Wówczas także jako czołowy strzelec drużyny triumfował w rozgrywkach kwalifikacyjnych do Copa Libertadores – Liguilla Pre-Libertadores, a podczas samego udziału w rozgrywkach Pucharu Wyzwolicieli zdobył pięć bramek, a Bella Vista, ogłoszona wówczas rewelacją turnieju, odpadła z niego dopiero w ćwierćfinale. Bezpośrednio po tym przeszedł do argentyńskiego Gimnasia y Esgrima La Plata, w tamtejszej Primera División debiutując 15 sierpnia 1999 w wygranym 3:1 spotkaniu z Ferro Carril Oeste, w którym strzelił także premierowego gola. W barwach Gimnasii spędził bez większych sukcesów rok, będąc największą gwiazdą ekipy.

Latem 2000 wyjechał do Hiszpanii, gdzie za sumę dziewięciu milionów dolarów został piłkarzem klubu Valencia CF. W Primera División zadebiutował 9 września 2000 w przegranej 1:2 konfrontacji z Realem Madryt, zaś pierwszą bramkę w lidze hiszpańskiej zdobył 12 listopada tego samego roku w zremisowanym 2:2 meczu z Rayo Vallecano. W ekipie prowadzonej przez Héctora Cúpera występował przez jeden sezon i mimo iż pozostawał wyłącznie rezerwowym dla Johna Carew i Juana Sáncheza to udanie spisywał się w Lidze Mistrzów UEFA – z sześcioma golami na koncie został najlepszym strzelcem swojej drużyny w tamtej edycji rozgrywek, zaś Valencia dotarła aż do finału, przegrywając w nim po rzutach karnych z Bayernem Monachium. Zaraz po tym sukcesie został wypożyczony do drugoligowego Atlético Madryt, gdzie stworzył bramkostrzelny duet napastników z Fernando Torresem. W sezonie 2001/2002 awansował z drużyną Luisa Aragonésa do pierwszej ligi, zaś sam został królem strzelców Segunda División, zdobywając 23 gole.

W lipcu 2002 przeszedł do występującego w najwyższej klasie rozgrywkowej Racingu Santander, gdzie bez poważniejszych osiągnięć i jako rezerwowy spędził rok, po czym podpisał umowę z zespołem Málaga CF, gdzie również nie potrafił sobie wywalczyć miejsca w wyjściowym składzie i po upływie dwunastu miesięcy odszedł z klubu. W połowie 2004 roku został graczem meksykańskiej ekipy Pumas UNAM z siedzibą w stołecznym mieście Meksyk, w celu zastąpienia dotychczasowego napastnika tej drużyny Bruno Marioniego. W meksykańskiej Primera División zadebiutował 15 sierpnia 2004 w przegranym 0:1 pojedynku z Tecos UAG, a po raz pierwszy wpisał się na listę strzelców 18 września tego samego roku w przegranym 1:3 spotkaniu z Tigres UANL. Od razu został podstawowym graczem drużyny prowadzonej przez Hugo Sáncheza i w jesiennym sezonie Apertura 2004 wywalczył z nią mistrzostwo Meksyku. W tym samym roku zdobył również z Pumas superpuchar kraju – Campeón de Campeones, zaś w 2005 roku dotarł do finału najbardziej prestiżowych rozgrywek północnoamerykańskiego kontynentu – Pucharu Mistrzów CONCACAF.

Latem 2005 powrócił do Hiszpanii, tym razem przenosząc się do drugoligowego Realu Murcia. W tej drużynie występował przez rok, nie potrafiąc wygrać rywalizacji o miejsce w składzie ze swoim kuzynem Ivánem Alonso. W późniejszym czasie po siedmiu latach wrócił do Urugwaju, gdzie podpisał umowę z krajowym gigantem – stołecznym Club Nacional de Football. Po upływie pół roku został graczem chińskiego Shanghai Shenhua, w którego barwach spędził z kolei dwanaście miesięcy jako podstawowy piłkarz, triumfując w turnieju A3 Champions Cup. W styczniu 2008 po raz drugi w karierze został zawodnikiem argentyńskiego Gimnasia y Esgrima La Plata, gdzie grał przez następne półtora roku, jednak przeważnie jako rezerwowy i bez poważniejszych sukcesów, walcząc wyłącznie o utrzymanie w lidze.

W połowie 2009 roku po raz kolejny powrócił do ojczyzny, jako wolny zawodnik zasilając czołowy zespół w Urugwaju – stołeczny CA Peñarol. Tam, mimo małej liczby występów w pierwszym składzie, regularnie wpisywał się na listę strzelców, a także odnosił sukcesy drużynowe – w sezonie 2009/2010 zdobył jedyne w karierze mistrzostwo Urugwaju, natomiast w 2011 roku dotarł do finału Copa Libertadores (dzięki temu został jednym z nielicznych piłkarzy, którzy dotarli do finału najważniejszych klubowych rozgrywek na trzech kontynentach – mimo to przegrał wszystkie trzy). Bezpośrednio po tym osiągnięciu w wieku 36 lat zdecydował się zakończyć piłkarską karierę. Był opisywany jako typowy wysunięty napastnik, grający agresywnie i obdarzony talentem do znajdowania się w dogodnych sytuacjach strzeleckich w polu karnym rywala.

W seniorskiej reprezentacji Urugwaju Alonso zadebiutował za kadencji selekcjonera Víctor Púi, 17 czerwca 1999 w wygranym 3:2 meczu towarzyskim z Paragwajem. Kilka dni później znalazł się w składzie na rozgrywany na paragwajskich boiskach turniej Copa América, gdzie jednak pełnił wyłącznie rolę rezerwowego dla duetu napastników tworzonego przez Gabriela Álveza i Marcelo Zalayetę i rozegrał trzy z sześciu możliwych meczów, wszystkie po wejściu z ławki. Jego drużyna dotarła ostatecznie aż do finału, przegrywając w nim z Brazylią (0:3). Ogółem swój bilans w kadrze narodowej zamknął na ośmiu rozegranych spotkaniach, w których ani razu nie wpisał się na listę strzelców.

Po zakończeniu kariery piłkarskiej Alonso rozpoczął pracę w roli szkoleniowca, we wrześniu 2011 zostając trenerem swojego macierzystego Club Atlético Bella Vista. Drużynę tę, walczącą wówczas o utrzymanie w najwyższej klasie rozgrywkowej, prowadził przez kolejne dziewięć miesięcy i zdołał uratować klub przed relegacją do drugiej ligi. Bezpośrednio po osiągnięciu tego sukcesu nie zdecydował się jednak przedłużyć kontraktu z zespołem i w lipcu 2012 objął paragwajski Club Guaraní z siedzibą w stołecznym Asunción. Tam spędził z kolei jedenaście udanych miesięcy; najpierw zajął trzecie miejsce w lidze i zdołał się zakwalifikować do rozgrywek Copa Sudamericana, zaś w wiosennym sezonie Apertura 2013 zdobył tytuł wicemistrza Paragwaju. W czerwcu 2013 roku opuścił Guaraní i powrócił do ojczyzny, podpisując umowę ze swoim byłym zespołem CA Peñarol. Tam, mimo dużych oczekiwań, odnosił jednak słabe wyniki – jego podopieczni zwyciężyli zaledwie raz w ośmiu spotkaniach, szybko odpadając z Copa Sudamericana. Został zwolniony po czterech miesiącach pracy, zostawiając Peñarol na trzynastym miejscu w tabeli. W marcu 2014 wrócił do Paragwaju, zostając szkoleniowcem tamtejszego giganta, stołecznego Club Olimpia, gdzie pracował z przeciętnym skutkiem przez siedem miesięcy, nie odnosząc konkretniejszych osiągnięć.

W styczniu 2015 Alonso po dziesięciu latach powrócił do Meksyku, obejmując tamtejszą ekipę CF Pachuca. W pierwszym sezonie dotarł do półfinału decydującej o mistrzostwie ligowej fazy play-off, lecz podczas kolejnych rozgrywek nie zdołał się do niej zakwalifikować, co poważnie zachwiało jego pozycją w klubie. Ostatecznie zdecydowano się pozostawić go na stanowisku i już w sezonie Clausura 2016 wywalczył z Pachucą tytuł mistrza Meksyku (pierwszy od dziewięciu lat), po pokonaniu w dwumeczu finałowym Monterrey (1:0, 1:1). W tym samym roku jego podopieczni zajęli drugie miejsce w superpucharze kraju – Campeón de Campeones.

• Diego Alonso w bazie National Football Teams (ang.)
• Diego Alonso, [w:] baza Transfermarkt (trenerzy-kluby) [dostęp 2020-12-19] .
• D. Alonso, [w:] baza Soccerway (trenerzy) [dostęp 2021-01-03] .