Dink Templeton

Ukończył Palo Alto High School^[2] i w 1914 roku dostał się na Stanford University^[3]. Studia przerwała mu I wojna światowa, podczas której służył w lotnictwie^[4][5], Stanford Law School ukończył natomiast w 1921 roku. Podczas studiów reprezentował barwy Stanford Cardinal w rugby union, lekkoatletyce oraz futbolu amerykańskim^[6][7].

Występy w futbolu amerykańskim przyniosły mu miejsce w Stanford Athletic Hall of Fame^[8], był bowiem uważany za jednego z najlepszych ówczesnych punterów^[9].

Ze złożoną w większości ze studentów uniwersytetów Santa Clara, Berkeley i Stanford reprezentacją Stanów Zjednoczonych uczestniczył w turnieju rugby union na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1920^[10]. W rozegranym 5 września 1920 roku na Stadionie Olimpijskim spotkaniu amerykańska drużyna pokonała faworyzowanych Francuzów 8–0^[11]. Jako że był to jedyny mecz rozegrany podczas tych zawodów^[12][13], oznaczało to zdobycie złotego medalu przez zawodników z Ameryki Północnej^[14][15][6]. Był to jego jedyny występ w reprezentacji kraju^[16].

Podczas tych igrzysk zajął również czwarte miejsce w skoku w dal^[17], w którym jego rekord życiowy wynosił 7,085 m^[6]. Stracił natomiast szansę występu w swojej koronnej konkurencji – skoku wzwyż – z powodu używania zabronionej techniki kalifornijskiej^[2][18].

Tuż po ukończeniu studiów, w roku 1921 został nieoficjalnym trenerem uniwersyteckiej drużyny lekkoatletycznej^[18][7], którą to pozycję oficjalnie objął rok później^[2]. Początkowo był nazywany boy coach^[3][19], wkrótce jednak jego nowatorskie metody szkoleniowe zyskały mu uznanie^[6], a wręcz został uznany za jednego z najlepszych trenerów tamtego okresu^[7][20]. Był m.in. jednym z pierwszych orędowników używania bloków startowych^[19], a także wbrew panującym trendom propagatorem całorocznego treningu^[3][18].

Podczas jego kadencji trenowani przez niego zawodnicy pobili dziesięć rekordów świata, a dwunastu z nich wystąpiło wówczas na igrzyskach olimpijskich^[3], na których również sam Templeton pojawił się dwukrotnie jako trener^[18]. Zespół Stanford w owym okresie trzykrotnie zwyciężył w rozgrywkach National Collegiate Athletic Association oraz czterokrotnie w zawodach Intercollegiate Association of Amateur Athletes of America, na drugim miejscu plasując się odpowiednio trzy- i pięciokrotnie^{[18][20][21][22][3]}. Indywidualnie zaś sportowcy Stanford zdobyli dziewiętnaście tytułów NCAA^[2][18].

Wśród jego podopiecznych byli m.in. Gordon Dunn, Biff Hoffman, Glenn Hartranft i Emerson Spencer^[20][23], Ben Eastman^[18], Henri LaBorde^[24], Bob King^[25], Hector Dyer^[26] oraz Harlow Rothert, Eric Crenz i Nick Carter^[27][19]. Jedną z niewielu kobiet, które trenował, była olimpijka Margaret Jenkins^[22].

Z powodu choroby w 1939 roku zrezygnował z pracy w Stanford^[3], następnie jednak związał się z Olympic Club^[18][28].

Pracował również jako sprawozdawca radiowy oraz dziennikarz^[6][7][29], ale do śmierci nie zerwał więzi z pracą trenerską^[2].

Zmarł w Palo Alto na zapalenie płuc^[3].

Za swoje zasługi dla lekkoatletyki został przyjęty po raz drugi do Stanford Athletic Hall of Fame^[8], a także do Hal Sław USA Track & Field^[2] i stowarzyszenia trenerów tej organizacji^[18].

Wraz z pozostałymi amerykańskimi złotymi medalistami w rugby union został w 2012 roku przyjęty do IRB Hall of Fame^[30].

• Dink Templeton @ sports-reference. sports-reference.com. [dostęp 2012-09-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-18)]. (ang.).
• Dink Templeton @ espnscrum.com. espnscrum.com. [dostęp 2012-09-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-08-14)]. (ang.).