Buczynowy Karb
Buczynowy Karb – przełęcz w długiej wschodniej grani Świnicy w polskich Tatrach Wysokich. Znajduje się na wysokości około 2115 m pomiędzy Orlą Basztą a Buczynowymi Czubami. Ma postać wąskiej szczerbinki między wschodnim skrajem Pościeli Jasińskiego a najbardziej zachodnim zębem Buczynowych Czub. Nazwę przełęczy wprowadził Władysław Cywiński w 18 tomie swojego szczegółowego przewodnika „Tatry” po dokładnej analizie topograficznej terenu. We wszystkich wcześniejszych opisach za przełęcz w tym miejscu uznawano Pościel Jasińskiego, jednak jest to tylko nachylony ku południowej stronie trawnik bez najmniejszego wcięcia w grani, nie spełnia więc definicji przełęczy. Północne stoki Buczynowego Karbu opadają do Pańszczycy. Na południowy wschód do Dolinki Buczynowej opada z Buczynowego Karbu głęboki i wąski komin, po około 30 metrach kończący się na trawniku. Po kolejnych kilkudziesięciu metrach znów jest południowy komin opadający do trawników w dolinie[1].
 Widok od zachodu na Buczynowy Karb i Buczynowe Czuby | |
| Państwo | |
|---|---|
| Wysokość |
ok. 2115 m n.p.m. |
| Pasmo | |
| Sąsiednie szczyty | |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°13′38,3″N 20°02′18,0″E/49,227306 20,038333
| |
Pierwsze odnotowane wejście turystyczne:
- latem – Janusz Chmielowski i przewodnik Jędrzej Wala młodszy, 7 sierpnia 1895 r.,
- zimą – Aleksander Litwinowicz, Mariusz Zaruski, 14 marca 1910 r.[2]
Taternictwo
edytujSzlak Orlej Perci omija Buczynowy Karb. Prowadzi on północnym zboczem, około 10 m poniżej tej przełęczy. Rejon Buczynowego Karbu dopuszczony jest do uprawiania wspinaczki skalnej. Prowadzi tutaj jedna droga wspinaczkowa dawniej przypisywana do Pościeli Jasińskiego[1]:
- Od południa z Doliny Buczynowej; II stopień trudności w skali tatrzańskiej, czas przejścia 45 min[1].
Z Buczynowego Karbu na północną stronę, na ścieżkę Orlej Perci opada bardzo stromy trawnik z pojedynczymi skałkami. Ze ścieżki tej przełęcz wydaje się osiągalna, jednak wyjście byłoby ryzykowne (możliwość pośliźnięcia się na stromych trawnikach)[3].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Władysław Cywiński, Granaty, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2013, ISBN 978-83-7104-046-7.
- ↑ Witold Henryk Paryski, Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Zawrat – Żółta Turnia, t. 2, Warszawa: Sport i Turystyka, 1951.
- ↑ Góry według Hemli [online] [dostęp 2018-12-30].