Bitwa pod Oriskany

Bitwa pod Oriskany – jedno ze starć w kampanii Saratoga stoczone 6 sierpnia 1777 roku w trakcie rewolucji amerykańskiej.

Bitwa pod Oriskany

wojna o niepodległość Stanów Zjednoczonych
Generał Herkimer w czasie bitwy pod Oriskany, obraz Fredericka Coffaya Yohna
Czas	6 sierpnia 1777
Miejsce	Fort Stanwix Przełęcz Oriskany
Terytorium	Prowincja Nowy Jork
Wynik	przegrana wojsk amerykańskich
Strony konfliktu
Stany Zjednoczone Wielka Brytania
Dowódcy
Nicholas Herkimer † Sir John Johnson, John Butler, Chief Joseph Brant
Siły
800: Milicja Hrabstwa Tryon 40 Indian Oneida ponad 450: hufiec Jegrów Hanau Nowojorski King's Royal Regiment Rangerzy Butlera Indianie Seneca z konfederacji Siedmiu Narodów Kanady
Straty
465 zabitych lub rannych[1] 150 zabitych lub rannych (do tej liczby wlicza się straty w oblężeniu Fortu Stanwix)
Położenie na mapie stanu Nowy Jork miejsce bitwy
Położenie na mapie Stanów Zjednoczonych miejsce bitwy
43°10′38″N 75°22′10″W/43,177222 -75,369444
Multimedia w Wikimedia Commons

Była to jedna z najkrwawszych bitew wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych: ponad 600 zabitych lub rannych. Śmiertelne rany odniósł w niej generał Armii Kontynentalnej Nicholas Herkimer. Bitwa była jedną z niewielu bitew, w której brali udział właściwie tylko urodzeni w Ameryce Północnej. Po stronie brytyjskiej byli to lojaliści z nowojorskiego King's Royal Regiment, Rangerzy Johna Butlera oraz wspierający ich Indianie Seneca dowodzeni przez Mohawka, wodza Josepha Branta. Po stronie kolonistów walczyli milicjanci z hrabstwa Tryon oraz sprzymierzeni z nimi Indianie Oneida. Jedynie walczący w armii brytyjskiej Jegrzy Hanau pochodzili z Europy.

Bitwa rozpoczęła się w momencie, gdy maszerująca z pomocą dla oblężonego Fortu Stanwix kolumna amerykańskiej milicji hrabstwa Tryon wpadła w brytyjską zasadzkę przygotowaną przez korpus ekspedycyjny pod dowództwem Barry'ego St. Legera. Była to jedyna droga do fortu, a Herkimer nie chciał ryzykować przeprawy przez rzekę Mohawk.

Podczas ataku Herkimer został ciężko ranny, udało mu się jednak zorganizować uporządkowany odwrót. Gwałtowna burza dała pozostałym przy życiu Amerykanom szansę ucieczki. Straty amerykańskie sięgnęły 465 zabitych i rannych, jednak bitwa umożliwiła obleganym w forcie wykonanie wypadu do obozu wojsk oblegających fort. Spowodowało to odwrót Indian Seneca z pola bitwy i przyczyniło się znacząco do niepowodzenia brytyjskiej kampanii na Saratogę. St. Leger musiał zrezygnować z połączenia swoich sił z wojskami Burgoyne'a i Howe'a.