Bill Walton

Mierzący 211 cm wzrostu koszykarz studiował na UCLA (dwa tytuły mistrza NCAA). Do NBA został wybrany z 1. numerem w drafcie 1974 przez Portland Trail Blazers.

Trail Blazers zdobyli w 1977 swe jedyne mistrzostwo, a on sam otrzymał nagrodę dla najlepszego gracza finałów. Zajął też drugie miejsce w głosowaniu na MVP fazy zasadniczej^[2]. Rok później został już wybrany MVP sezonu zasadniczego.

W Portlandzie grał do 1979, kiedy to został koszykarzem San Diego Clippers (w 1984 przeniesionych do Los Angeles). Nie odniósł w tym klubie większych sukcesów i w 1985 odszedł do Boston Celtics, jednej z najsilniejszych drużyn tamtych czasów. W 1986 zdobył swój drugi tytuł mistrzowski i otrzymał nagrodę dla najlepszego rezerwowego. Karierę zakończył w 1987.

Mimo iż był graczem bardzo podatnym na kontuzje, uchodzi za jednego z najwybitniejszych środkowych w historii ligi. W 1993 został wprowadzony do Basketball Hall of Fame^[3]. W 1996 znalazł się wśród 50 najlepszych graczy występujących kiedykolwiek w NBA^[4].

Po zakończeniu kariery sportowej zajął się komentowaniem spotkań NBA. W latach 1990–2002 pracował dla stacji NBC, później natomiast dla ABC/ESPN (2002–2009)^[5]. Przez 2 lata był także komentatorem spotkań Sacramento Kings (2010–2012). Od sezonu 2012-13 relacjonował spotkania NCAA dla sieci ESPN^[6].

Jest jednym z ponad 40 zawodników w historii, którzy zdobyli zarówno mistrzostwo NCAA, jak i NBA w trakcie swojej kariery sportowej^[7].

Jego synem jest Luke Walton, były gracz NBA.

W 1996 wystąpił w filmie Chluba Boston Celtics^[8].

Na podstawie^[9], o ile nie zaznaczono inaczej.

• Mistrz:
  • NCAA (1972, 1973)
  • sezonu regularnego konferencji PAC-8 (1972–1974)
• Uczestnik Final Four NCAA (1972–1974)
• Most Outstanding Player (MOP=MVP) turnieju Final Four NCAA (1972, 1973)^[10]
• Koszykarz Roku:
  • NCAA:
    • im. Naismitha (1972–1974)^[11]
    • według:
      • Helms Foundation (1972, 1973)^[12]
      • Sporting News (1972–1974)^[13]
      • Associated Press (1972, 1973)^[14]
      • United Press International (1972–1974)^[15]
      • United States Basketball Writers Association (1972–1974)^[16]
    • Adolph Rupp Trophy (1972–1974)^[17]
• Zaliczony do:
  • I składu:
    • All-American (1972–1974)
    • NCAA Final Four (1972–1974 przez Associated Press)^[18]
    • Pac-8 (1972–1974)
  • Galerii Sław Sportu uczelni UCLA
  • Akademickiej Galerii Sław Koszykówki (2006)^[19]
• Zespół UCLA Bruins zastrzegł należący do niego w numer 32

•   dwukrotny mistrz NBA (1977, 1986)^[20]
• Wicemistrz NBA (1987)^[20]
• MVP:
  • sezonu zasadniczego NBA (1978)^[21]
  • finałów NBA (1977)^[20]
• 2-krotnie powoływany do udziału w meczu gwiazd NBA (1977–1978)^[22]. Z powodu kontuzji nie wystąpił w 1977 roku^[23].
• Wybrany do:
  • I składu:
    • NBA (1978)^[24]
    • defensywnego NBA (1977, 1978)^[25]
  • II składu NBA (1977)^[24]
  • grona 50 Najlepszych Zawodników w Historii NBA (NBA’s 50th Anniversary All-Time Team – 1996)^[4]
  • składu najlepszych zawodników w historii NBA, wybranego z okazji obchodów 75-lecia istnienia ligi (2021)^[26]
• Zdobywca nagrody – Najlepszego rezerwowego sezonu (1986)^[27]
• Lider NBA w:
  • zbiórkach (1977)^[28]
  • blokach (1977)^[29]
• Klub Blazers zastrzegł należący do niego w numer 32^[30]
• Członek:
  • Galerii Sław Sportu stanu Oregon (1993)
  • Koszykarskiej Galerii Sław im. Jamesa Naismitha (Naismith Memorial Basketball Hall Of Fame – 1993)^[3]

• Uczestnik mistrzostw świata (1970 – 5. miejsce)^[31]

• Laureat James E. Sullivan Award (1973)

• Profil na NBA.com (ang.)
• Statystyki na basketball-reference.com (ang.)