Barbara Bush

Barbara Pierce urodziła się 8 czerwca 1925 roku w Nowym Jorku^[1]. Była trzecim z czworga dzieci właściciela wydawnictwa McCall Corporation, Marvina Pierce’a i jego żony Pauline Robinson^[1]. Jej dalekim przodkiem był prezydent Franklin Pierce^[1]. Od 1931 roku uczęszczała do szkoły Milton School w Rye, a po sześciu latach zaczęła edukację w Rye Country Day School^[2]. Następnie poszła do szkoły średniej Ashely Hall w Charleston, gdzie angażowała się w kółko teatralne^[2]. Studiowała w Smith College^[3].

Swojego przyszłego męża, Georga H. Busha poznała w grudniu 1941 roku na zabawie w rodzinnym mieście Rye^[2]. Po dwóch latach związku, George oświadczył się i został przyjęty^[3]. Gdy, 2 września 1944 roku Japończycy zestrzelili samolot Busha, Barbara przerwała studia<^[3]. Dzięki temu, że w Wigilię Bożego Narodzenia 1944, George Bush dostał urlop, młodzi mogli przygotować ślub, który odbył się 6 stycznia 1945^[3]. W podróż poślubną udali się na Sea Island^[4]. Po powrocie mieszkali w okolicach baz wojskowych, w których służył Bush – w stanach Michigan, Maine i Wirginia^[4].

Po zakończeniu II wojny, Bushowie zamieszkali w New Haven^[4]. Gdy George skończył studia, oboje przenieśli się do Teksasu^[5]. Barbara zajmowała się domem i pracowała w szpitalu jako wolontariuszka^[5]. Wspierała męża, gdy ten rozpoczął swoją karierę polityczną w 1954 roku^[5]. W 1966, gdy George został członkiem Izby Reprezentantów, Bushowie przenieśli się do Waszyngtonu^[6]. Cztery lata później, po przegranych wyborach do Senatu, Bush został ambasadorem USA przy ONZ, w związku z czym oboje przenieśli się do Nowego Jorku^[6]. Barbara lubiła i z chęcią wydawała przyjęcia dla dyplomatów^[6]. Gdy Gerald Ford mianował Busha szefem misji łącznikowej w Pekinie, oboje przenieśli się do Chin^[7]. W ciągu rocznego pobytu, Barbara poznała kuchnię i kulturę chińską, a także nauczyła się podstaw języka^[7]. W 1975 powróciła do Stanów Zjednoczonych, gdyż jej mąż został mianowany dyrektorem CIA^[7]. Pomiędzy 1977 a 1981 rokiem, przyszły prezydent wycofał się z polityki, gdyż w Białym Domu urzędował demokrata, Jimmy Carter^[8].

W 1980 roku, Bush został nominowany na wiceprezydenta USA przy Ronaldzie Reaganie^[8]. Po zwycięskich wyborach, Barbara została drugą damą^[8]. Często organizowała przyjęcia w rezydencji wiceprezydenckiej^[8]. Przestrzegała protokołów i ceremoniałów, choć robiła to niechętnie^[9]. Ponieważ prezentowała postawę gospodyni domowej, była atakowana przez organizacje feministyczne i ruch wyzwolenia kobiet^[8]. Twierdziła, że kobiety mają wolny wybór, co do prowadzenia kariery zawodowej, bądź zajęcia się domem i rodziną^[9]. W większości podzielała konserwatywne poglądy męża, jednak w niektórych sprawach światopoglądowych prezentowała odmienne stanowisko^[9]. Jej liberalne poglądy dotyczyły m.in. aborcji, małżeństw homoseksualnych, kontroli sprzedaży broni palnej i równouprawnienia kobiet^[10].

Po zwycięskich dla Busha wyborach prezydenckich w 1988 roku, wprowadziła się do Białego Domu^[11]. Dzięki wcześniejszej pracy jako żona dyplomaty, Barbara była dobrze przygotowana do roli pierwszej damy, zwłaszcza w kontekście podróży zagranicznych i spotkań z głowami innych państw^[11]. Podobnie jak większość wcześniejszych pierwszych dam, zaangażowała się w działalność charytatywną^[12]. Utworzyła fundację Barbara Bush Foundation for Family Literacy, która zajmuje się zwalczanie wtórnego analfabetyzmu^[12]. Oprócz tego była członkinią kilku innych organizacji zajmujących się tym samym problemem, m.in. Laubach Literacy International, National Advisory Council of Literacy Volunteers of America i Business Council of Effective Literacy^[12]. Działała także w organizacjach zajmujących się walką z białaczką, wśród których były: The Washington Home and the Children’s Oncology Services i Leukemia Society of America^[13]. Za swoją działalność dobroczynną została odznaczona m.in. nagrodą Dameshek (Leukemia Society of America, 1982), tytuł Kobiety Roku (Woman’s National Republican Club, 1983), National Outstanding Mother of the Lear (1984) i Distinguished Woman Award (1987)^[13]. Poza tym otrzymała honorowe tytuły od wielu uczelni wyższych^[13].

Miała nieduży wpływ na politykę męża, chociaż trzej członkowie gabinetu Busha miało zawdzięczać posadę, dzięki jej rekomendacji^[14]. Byli to sekretarz zdrowia, Louis Sullivan, sekretarz urbanizacji Jack Kemp i szef ONDCP William Bennett^[14]. Podczas wojny w Zatoce Perskiej, społeczeństwo amerykańskie obawiało się latać samolotami, z uwagi na podejrzenia podkładania bomb^[15]. Aby przełamać to przekonanie, pierwsza dama, chętnie podróżowała z Waszyngtonu do Indianapolis samolotami rejsowymi^[15].

Po przegranych wyborach w 1992 roku, Bushowie wyprowadzili się z Białego Domu i zamieszkali w Houston^[16]. Była pierwsza dama angażowała się w walkę z analfabetyzmem i niskim poziomem czytelnictwa^[17]. Odkąd w 1997 roku podupadła na zdrowiu, nieco wycofała się z aktywnego życia^[18]. W 2000 włączyła się w kampanię prezydencką najstarszego syna George’a W. Busha^[18]. Przemawiała na konwencjach Partii Republikańskiej w 2004 roku, kiedy jej syn ubiegał się o reelekcję^[18].

W 1989 roku u Barbary zdiagnozowano chorobę Gravesa-Basedowa^[19]. Przeszła ona kurację radiologiczną w szpitalu wojskowym Walter Reed Army^[19]. Ponadto przeszła operację usunięcia zmiany nowotworowej na górnej wardze, w lutym 1990 roku w szpitalu Bethesda^[19]. W 1997 roku przeszła operację biodra, a trzy lata później – operację kręgosłupa^[18].

W kwietniu 2018 rodzina Bush wydała oświadczenie dotyczące jej pogarszającego się zdrowia^[20]. 15 kwietnia stan Barbary Bush pogorszył się na tyle, że 92-letnia kobieta po serii hospitalizacji, konsultacji z lekarzami oraz najbliższymi członkami rodziny, podjęła decyzję o rezygnacji z pomocy medycznej^[20].

Zmarła 17 kwietnia 2018 w swoim domu w Houston^[21]. Tam też została pochowana 21 kwietnia^[22].

Barbara Pierce wyszła za mąż za George’a H. Busha 6 stycznia 1945 roku w kościele prezbiteriańskim w Rye^[3]. Mieli czterech synów: George’a Walkera (ur. 6 lipca 1946), Johna Ellisa „Jeba” (ur. 11 lutego 1953), Neila Mallona (ur. 22 stycznia 1955) i Marvina Pierce’a (ur. 22 października 1956) oraz dwie córki: Dorothy Walker (ur. 18 sierpnia 1959)^[4] i Pauline Robinson (ur. 20 grudnia 1949), która zmarła na białaczkę 11 października 1953^[4].

• Longin Pastusiak: Panie Białego Domu. Toruń: Adam Marszałek, 2012. ISBN 978-83-7780-322-6. (pol.).

• Barbara Pierce Bush. Biały Dom. [dostęp 2016-12-19]. (ang.).