Ardovo

Leży na południowo-zachodnim skraju Płaskowyżu Silickiego (słow. Silická planina), ok. 2 km na południowy wschód od Pleszywca, zajmując płytką (ok. 40 m głębokości) dolinkę otwierającą się ku południowemu zachodowi. Centrum wsi znajduje się na wysokości 268 m n.p.m.

Okolica wsi była zamieszkana przez ludzi już w czasach prehistorycznych. Ślady bytności ludzi z okresu neolitu (kultura bukowogórska), z młodszej epoki brązu (kultura pilińska), a następnie z czasów rzymskich znaleziono w niedalekiej Jaskini Ardowskiej. Sama wieś zasiedlona była już we wczesnym średniowieczu, należała do majątków królów Węgier. Najstarsza wzmianka o niej pochodzi z 1243 r., kiedy to – pod nazwą Erdes – należała już do feudalnego „państwa” lokalnych możnowładców – Bebeków. W roku 1318 wspominana jako Ordou, w roku 1320 – Ardo, a w roku 1359 – Ardow (nazwa Ardovo obowiązuje od 1920 r.).

W średniowieczu w jej okolicy wydobywano i przetapiano rudy ołowiu. Od połowy XVI w. wielokrotnie niszczona i wyludniona przez Turków, ponownie była pustoszona w czasie kolejnych powstań antyhabsburskich w XVII w. tak, że od 1682 r. stała pusta. Rekolonizowana po 1710 r. przez ludność pasterską związaną z ostatnią falą tzw. osadnictwa wołoskiego. W 1828 r. miała 30 gospodarstw i 254 mieszkańców, którzy zajmowali się pasterstwem (głównie hodowlą owiec) i wypalaniem węgla drzewnego.

Od 1881 r. wieś administracyjnie należała do węgierskiego komitatu Gemer – Mały Hont (węg. Gömör-Kishont). Po I wojnie światowej w granicach Czechosłowacji, w latach 1938–1945 ponownie należała do Węgier. Po II wojnie światowej aż do 1960 r. należała do powiatu (słow. okres) Šafárikovo w kraju bańskobystrzyckim.

Kościół ewangelicki (tzw. tolerancyjny) z 1788 r., wzniesiony na stoku nad centrum wsi na fundamentach znacznie starszej budowli. Murowany, w stylu barokowo-klasycystycznym, wieża dobudowana w 1928 r. Wyposażenie, łącznie z organami, barokowe, z XVIII w. Wokół kościoła pozostałości muru obronnego z XVI-XVII w.

• Ďurček Jozef a kolektív: Slovenský kras. Turistický sprievodca ČSSR, č. 41, wyd. Šport, slovenské telovýchovné vydavateľstvo, Bratislava 1989, ISBN 80-7096-020-5.
• Slovenský kras – Domica. Turistická mapa 1:50 000, wydanie 3, wyd. VKÚ Harmanec 2007, ISBN 80-8042-413-6.