Armin van Buuren

Armin van Buuren urodził się 25 grudnia 1976 w Lejdzie w Holandii, natomiast dorastał w Koudekerk aan den Rijn. Pochodzi z umuzykalnionej rodziny. Jego ojciec był kolekcjonerem albumów muzycznych^[24], a brat Eller van Buuren jest gitarzystą^[25]. Komponowanie muzyki rozpoczął we wczesnych latach dzieciństwa od tworzenia miksów na komputerze^[26].

Zainteresowanie syntetycznymi dźwiękami nastąpiło pod wpływem fascynacji twórczością Klausa Schulzego i Jeana-Michela Jarre’a^[24][27]. Kiedy skończył 16 lat, dostał sampler Akai S-01 z wejściem mono. W 1995 roku pierwszy raz koncertował w klubie studenckim Nexus położonym niedaleko Leiden University^[27]. W międzyczasie przeniósł swoje studio nagraniowe z sypialni do studia wytwórni muzycznej, gdzie pierwszymi utworami jakie skomponował były m.in. „Touch Me” i „Communication”^[27].

W 1995 roku wspólnie z wytwórnią Cyber Records wydał przebój „Blue Fear”, który był jego pierwszym dużym sukcesem^[28], a 2 lata później został wydany jako singel^[29].

Wspólnie z wytwórnią United Recordings w roku 1999 założył własną markę Armind. Ich pierwszym przedsięwzięciem było zorganizowanie koncertu „One”. Drugi koncert pod hasłem „Touch me” przeznaczony był dla wypromowania wschodzących gwiazd muzyki tanecznej. W tym samym roku poznał Dave’a Lewisa – odpowiedzialnego za początek kariery m.in. Tiësto i Ferry’ego Corstena. Lewis przedstawił go jako DJ-a w Wielkiej Brytanii oraz Stanach Zjednoczonych. We współpracy z Tiësto nagrał utwór „Eternity”, który następnie został sprzedany na licencji wytwórni Paula van Dyka „Vandit Records” i powtórnie wydany tego samego roku. Armin van Buuren razem z Ferrym Corstenem skomponowali track „Exhale”, który znalazł się w albumie System F. W Armind wydawał także w 2001 Perpetuous Dreamer swój album The Sound of Goodbye. W późniejszym czasie nagrał dwa remiksy Madison Avenue „Don’t Call Me Baby” i Wamdue Project „King of My Castle”, które zostały wydane w United Recordings. W 2002 roku muzyk zajął piąte miejsce na liście TOP 100 najpopularniejszych DJ-ów według DJ Magazine^[19].

Pod koniec 2003 roku, w klubie The Hague van Buuren ustanowił światowy rekord w zagraniu najdłuższego seta, który trwał 12 godzin i 30 minut^[24][27]. W tym samym roku wydał także swój debiutancki album „76”^[30].

W roku 2005 otrzymał nagrodę za Najlepszy Show Radiowy oraz tytuł Najlepszej Kompilacji dla A State of Trance 2004 otrzymany podczas Miami Winter Music Conference Awards^[31]. W tym samym roku wspólnie z Weezer, Cocteau Twins, The Chemical Brothers, Keane, Nine Inch Nails, New Order i The Prodigy wystąpił na żywo na festiwalu LA’s Coachella. Regularnie koncertuje w Holandii czy Wielkiej Brytanii, w takich klubach jak: Passion, Godskitchen, Gatecrasher, Slinky, Peach. Poza Wielką Brytanią występuje również na Ibizie, Krecie, w Helsinkach, Malmö, Splicie, Tokio, Seulu, Miami, Nowym Jorku, Melbourne, Sydney, São Paulo, Kuala Lumpur a także w Jerozolimie. W międzynarodowym głosowaniu Trance Awards 2006 Armin van Buuren otrzymał nagrody za najlepszą kompilację („A State Of Trance 2005”), najlepszy radiowy show („A State Of Trance – Armin van Buuren”), najlepszy teledysk trance („Shivers”) oraz otrzymał tytuł najlepszego DJ-a i najlepszego rezydenta (w Amnesia Club na Ibizie)^[32]. Singel „Serenity” w 2005 roku stał się hymnem Sensation White^[33].

W niedzielę rano, 24 lipca 2011 na świat przyszła pierwsza córka Armina van Buurena, Fenna^[34].

W 2012 roku powstał film dokumentalny A Year with Armin van Buuren, którego reżyserami są Oscar Verpoort i Max Maloney. Kamera przez rok towarzyszyła Arminowi van Buurenowi w trasie, ukazując codzienne życie DJ-a – w domu prywatnym, w podróży, w hotelowych pokojach oraz na wielkich imprezach masowych^[35]. Premiera miała miejsce 30 października 2012 roku^[36].

Na początku 2013 roku wraz z wokalistką Fiorą skomponował utwór „Waiting for the Night”, który ukazał się na ścieżce dźwiękowej do holenderskiej komedii romantycznej Verliefd op Ibiza^[37]. 30 kwietnia tego samego roku muzyk z towarzyszeniem orkiestry symfonicznej Koninklijk Concertgebouworkest wystąpił podczas uroczystości zaprzysiężenia króla Niderlandów, Wilhelma Aleksandra^[38].

Przed swoim występem podczas festiwalu Tomorrowland, 27 lipca 2013 roku, Armin van Buuren ogłosił, że parę godzin wcześniej na świat przyszło jego drugie dziecko – syn Remy, któremu zadedykował swój set^[39].

18 września 2009 roku Armin van Buuren poślubił Erikę van Thiel^[40], z którą ma dwójkę dzieci – córkę Fennę^[34] oraz syna Remy’ego^[39].

A State of Trance jest autorską audycją Armina van Buurena w radiu Digitally Imported, do którego Holender przeszedł po rozstaniu z ID&T. Oprócz Armina podczas audycji można usłyszeć utwory innych producentów: Dash Berlin, Aly & Fila, Ferry Corsten, Above & Beyond, Gabriel & Dresden czy Markus Schulz^[41].

• 2003 76
• 2005 Shivers
• 2008 Imagine
• 2010 Mirage
• 2013 Intense
• 2015 Embrace
• 2019 Balance
• 2023 Feel Again
• 2024 Breathe in

• CoenC. Bom CoenC., Armin Only, EvaE. Weidema, Amsterdam: Carrera, 2009, ISBN 90-488-0323-3, OCLC 471516235 . Brak numerów stron w książce

• Oficjalna strona Armina van Buurena (ang.)
• Armin van Buuren w bazie Discogs.com (ang.)