Anatol Lawina

Działał w Hufcu Walterowskim i Związku Młodzieży Socjalistycznej^[1]. W 1968 roku brał udział w wiecach studenckich, za co został relegowany z uczelni^[1]. W latach 1972–1977 pracował w centrum obliczeniowym Ministerstwa Przemysłu Maszynowego, a następnie, do 1986 roku, w Przemysłowym Instytucie Maszyn Budowlanych^[1]. Był współpracownikiem KOR, KSS KOR, należał do kierownictwa podziemnej oficyny wydawniczej NOWa^[1]. W marcu 1980 roku za udział w akcji ulotkowej został skazany na 3 miesiące więzienia^[1]. Od września 1980 roku należał do Solidarności. W pierwszym dniu stanu wojennego został internowany, zwolniony został w grudniu 1982 roku^[1]. Był współpracownikiem Prymasowskiego Komitetu Pomocy Osobom Pozbawionym Wolności i ich Rodzinom oraz współzałożycielem Obywatelskiego Komitetu Przeciwko Przemocy^[1]. Pisał do prasy niezależnej, m.in. do Głosu i Krytyki^[1]. W 1987 roku został ciężko pobity przez funkcjonariuszy milicji^[1].

W latach 1989–1991 był członkiem Państwowej Komisji Wyborczej z ramienia „Solidarności”^[1]. Od 1989 do 1994 zajmował stanowisko dyrektora Zespołu Analiz Systemowych w Najwyższej Izbie Kontroli^[1]. Był bezpośrednim zwierzchnikiem Michała Falzmanna, który ujawnił aferę Funduszu Obsługi Zadłużenia Zagranicznego. Po nagłej śmierci Falzmanna i Waleriana Pańko, prezesa Najwyższej Izby Kontroli, był jednym z głównych świadków podczas procesu FOZZ. Otrzymywał z tego powodu wiele pogróżek, przyczyny jego śmierci nie zostały do końca wyjaśnione^[2]. Od czerwca 1994 pracował w Kancelarii Sejmu^[1]. W 2001 został radcą generalnym w Sejmowym Ośrodku Informatyki^[1]. W 2003 był współzałożycielem Stowarzyszenia Wolnego Słowa^[1].

Zmarł na skutek pobicia przez nieznanych sprawców^[3]. Został pochowany na cmentarzu żydowskim przy ulicy Okopowej w Warszawie (kwatera 2)^[4].

Został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2011)^[5]. W 2020 odznaczony pośmiertnie Krzyżem Wolności i Solidarności^[6].

• Anatol Lawina. O przedziwnych zawiłościach. „Niezależny Magazyn Publicystów „Kontrateksty””. 2005, 2005-10-29. kontrateksty.pl. (pol.). brak numeru strony