Al Di Meola
Al Laurence Di Meola (ur. 22 lipca 1954 w Jersey City w stanie New Jersey, USA[1]) – amerykański gitarzysta jazzowy. Współpracował m.in. z: gitarzystą flamenco Paco de Lucią, gitarzystą jazzowym Johnem McLaughlinem, Orkiestrą Kameralną Polskiego Radia „Amadeus”[2], basistą Stanleyem Clarkiem, skrzypkiem Jean-Luc Pontym, pianistą i keyboardzistą Janem Hammerem.
 Al Di Meola, 2006 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Powiązania | |
| Zespoły | |
| Al Di Meola project | |
| Strona internetowa | |
Kariera
edytujW 1974 roku Al Di Meola przyłączył się do zespołu Return to Forever, założonego przez Chicka Coreę i grał z nim aż do rozstania w roku 1976. Po odejściu z Return to Forever Al Di Meola nagrał solowy album pt. Land of the Midnight Sun, na którym gościnnie zagrał m.in. Jaco Pastorius[3]. Został wtedy zauważony ze względu na swoją szybkość gry i techniczne umiejętności. Wczesne płyty sprawiły, że kojarzony był głównie z gitarą elektryczną za sprawą utworów takich, jak „Race with the Devil on the Spanish Highway” czy „Egyptian Danza”, choć zdarzały się w jego dorobku utwory czysto akustyczne – jak „Mediterranean Sundance”, „Lady of Rome, Sister of Brazil” z płyty Elegant Gypsy czy „Fantasia Suite” z płyty Casino.
W 1980 roku John McLaughlin postanowił stworzyć trio z dwoma innymi gitarzystami i wydać płytę koncertową mającą być zapisem ich występu. Jego wybór padł na Paco de Lucię i Larry’ego Coryella, jednakże z powodu problemów w życiu rodzinnym Larry’ego – oraz nacisków ze strony wytwórni Columbia, która uważała, że nazwisko Corryel nie jest wystarczająco sławne – został on zastąpiony Alem Di Meolą[4]. Płyta jest zapisem występu, który trio dało pod koniec dwumiesięcznej trasy po USA i Europie. Jak mówi Al Di Meola, „Dwa miesiące grania każdego wieczoru z szybkością 500 tysięcy mil na godzinę sprawiło, że pod koniec trasy byliśmy bardzo dobrze rozgrzani”[2]. Płyta stała się wielkim sukcesem tria i rozsławiła Ala jako gitarzystę nie tylko elektrycznego, ale też i akustycznego. W tym składzie trio nagrało jeszcze dwie płyty: Passion, Grace and Fire (1983) oraz The Guitar Trio (1995). Obie płyty zostały nagrane w studiu.
Był kilka razy uznany za najlepszego gitarzystę jazzowego: „Best Jazz Guitarist in Guitar Player Magazine's Reader Poll”.
Albumy solowe
edytuj- Land of the Midnight Sun (1976)
- Elegant Gypsy (1977)
- Casino (1978)
- Splendido Hotel (1980)
- Electric Rendezvous (1982)
- Tour de Force – Live (1982)
- Scenario (1983)
- Cielo e Terra (1985)
- Soaring Through a Dream (1985)
- Tirami Su (1987)
- World Sinfonia (1991)
- Kiss My Axe (1991)
- The Best of Al Di Meola: The Manhattan Years (1992)
- World Sinfonia – Heart of the Immigrants (1993)
- Orange and Blue (1994)
- Di Meola Plays Piazzolla (1996)
- The Infinite Desire (1998)
- Winter Nights (1999)
- World Sinfonia – The Grande Passion (2000)
- Flesh on Flesh (2002)
- Al Di Meola Revisited (2003)
- Vocal Rendezvous (2006)
- Consequence of Chaos (2006)
- Diabolic Inventions And Seduction For Solo Guitar (2006)
- Pursuit of Radical Rhapsody (2011)
- All Your Life (A Tribute to the Beatles) (2013)
- Elysium (2015)
- Morocco Fantasia (2017)
- Opus (2018)
- Elegant Gypsy And More Live (2018)
- Across The Universe: The Beatles. Volume 2 (2020)
Przypisy
edytuj- ↑ Pete Prown, Harvey P. Newquist, Jon F. Eiche: Legends of rock guitar: the essential reference of rock’s greatest guitarists. Hal Leonard Corporation, 1997, s. 124. ISBN 978-0-7935-4042-6.
- ↑ a b Al Di Meola [online], www.magazyngitarzysta.pl [dostęp 2017-11-21] (pol.).
- ↑ https://web.archive.org/web/20100225221607/http://topguitar.pl/artykuly/237#page, Magazyn Gitarzystów TopGuitar – styczeń/luty 2008.
- ↑ Diapazon – Polski Serwis Jazzowy – ARCHIWUM. diapazon.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-02-11)]..