Sudety

Sudety – łańcuch górski na obszarze południowo-zachodniej Polski i północnych Czech.

• Łysa goro, piękna goro, kopieczku wysoki,
  Co się dźwigasz twem grzbietem pod same obłoki.
  Insze gory przeciw tobie są iako brodawki,
  Albo iako przed dziełami, są bzowe pukawki.
  Może widzieć, co się dzieje przy Polskiej Koronie,
  Całe Sląsko iak na stole, tak cię widzieć może,
  Zamki, lasy, miasta, łąki, stawy, pola, zboża.
  Aż iest miło z ciebie patrzić, w czas rozkoszney chwile,
  Tak mi się zda, że od nieba są tylko trzy mile.
  • Autor: Ludwik Heimb, Pochwała Łysej Góry

• Na słowiańskiej góry szczycie
  pod jasną nadziei gwiazdą
  zapisuję wróżby słowa
  wróci –
  – wróci w stare gniazdo
  stare prawo, stara mowa
  i natchnione Słowian życie.
  • Autor: Roman Zmorski, Sudety w poezji

• Tu dawno niegdyś ziem polskich rycerze
  Mówili swoje bojowe pacierze
  I dźwięk rodzinnej, dźwięk słowiańskiej mowy
  Ożywiał ten kraj i ten gród zamkowy.
  Po dotąd jeszcze jak szmer błękitnej fali
  Ten dźwięk pod chatą słomianą się żali
  Na szląskich Piastów miłość do obczyzny,
  Na panków dawnych ohydne swawole,
  Co pozbawiły lud drogiej ojczyzny,
  Oddały Niemcom na gwałt i niewolę.
  Smutne to, smutne pradziadowskie dzieje,
  Po których stęchła woń grobowa wieje.
  • Autor: Adam Chodyński, W zwaliskach, 1872
  • Zobacz też: mowa

• Tyś góro Boga, ozdoba świętego,
  Z ciebie jest prospekt do kraju pysznego,
  Korzeniem ślicznym jesteś obtoczona,
  A na spokojnym miejscu postawiona,
  W tych delicyjach, żem tu przenocował,
  Na znak wdzięczności tom ci ofiarował.
  • Autor: Chrystian Borus, pierwszy polski wpis w księdze Śnieżki, 24 sierpnia 1722 roku
  • Źródło: Sudety w poezji