Wikipedysta:Roddick/Brudnopis5

Lazio Rzym

Pełna nazwa	Società Sportiva Lazio Rzym
Przydomek	Biancocelesti, Biancazzurri, Aquilotti
Barwy	biało–błękitni
Data założenia	9 stycznia 1900
Liga	Serie A
Państwo	brak flagi
brak państwa
Stadion	Stadio Olimpico
Prezes	Claudio Lotito
Trener	Edoardo Reja
Stroje domowe Stroje wyjazdowe
Trzeci strój
Strona internetowa

{{Klub sportowy infobox}} Nieoczekiwana grafika: "prezes" oraz "trener".

Società Sportiva Lazio Rzym – włoski klub sportowy.

Historia Lazio rozpoczęła się 9 stycznia 1900. Grupa młodych ludzi na czele z 25-letnim Luigim Bigiarellim postanowiła założyć klub sportowy, który byłby dla nich sposobem na spędzanie wolnego czasu. 21 kwietnia miał zostać zorganizowany bieg o nazwie "Il Giro del Castel Giubileo", w którym udział chciał wziąć również Bigiarelli – pasjonat lekkoatletyki. W biegu zdecydowało się uczestniczył także kilku jego przyjaciół, jednak żadna z tych osób nie należała do klubu sportowego. Stanowiło to przeszkodę do wzięcia udziału w zawodach, jednak Bigiarelli znalazł rozwiązanie tego problemu – postanowił stworzyć klub sportowy. Razem z przyjaciółmi zastanawiał się nad jego nazwą, wśród propozycji znalazły się między innymi "Virtus", "Ars et Labor", "Archmide", "Aristotele" oraz "Roma". Włoch postanowił nazwać klub "Latium", co oznacza nazwę regionu, w którym znajduje się Rzym. Dzień później, 10 stycznia 1900 gazeta "Il Messaggero" napisała, że dziewięciu młodych mężczyzn założyło klub sportowy o nazwie Societa Podistica Lazio. Początkowo w klubie najważniejszą rolę odgrywała sekcja lekkoatletyczna. Zawodnicy przygotowywali się do biegu "Il Giro del Castel Giubileo", w którym ostatecznie przedstawiciele Lazio zajęli trzecie, czwarte, piąte oraz szóste miejsce. W herbie klubu znalazły się elementy greckiej flagi, bowiem w tym kraju narodziła się idea igrzysk olimpijskich oraz orzeł – symbol Cesarstwa Rzymskiego^[1].

W 1901 do Rzymu przybył Bruno Seghettini – przedstawiciel klubu piłkarskiego Racing Club de France. Sportowcy trenujący w zespole Lazio nie mieli pojęcia o tym rodzaju sportu, jednak wykazywali nim spore zainteresowanie. Piłkę nożną zaczęli trenować lekkoatleci oraz inny ludzie, którzy nie mieli wcześniej żadnego związku ze sportem. Studenci uciekali z zajęć, by móc uczestniczyć w treningach piłkarskich lub chociaż móc poobserwować poczynania piłkarzy Lazio. Futbol z czasem stawał się coraz ważniejszą dyscypliną uprawianą w rzymskim klubie i przyciągał na treningi coraz większą liczbę zawodników. W 1902 w Lazio doszło do konfliktu – w jego wyniku część członków klubu opuściło drużynę i stworzyło własny zespół – Virtus. Pierwszy mecz pomiędzy Lazio oraz Virtusem odbył się 16 maja tego samego roku, kiedy to po dwóch golach Sante Ancheraniego oraz jednej bramce Masiniego Lazio zwyciężyło 3:0. Następnie w Rzymie zostały założone dwa kolejne kluby piłkarskie – Coraggio oraz Macoa. Powstały rozgrywki ligowe, w których w pierwszej edycji wzięły udział cztery drużyny – Lazio, Virtus, Coraggio i Macoa. Turniej zakończył się zwycięstwem "Biancocelestich"^[2].

Lazio regularnie wygrywało mecze z lokalnymi rywalami i stało się najlepszą drużyną piłkarską w Rzymie. Po kilku latach od założenia klubu w jego składzie zaczęli pojawiać się pierwsi obcokrajowcy, w wyniku czego drużyna nie składała się już tylko z zawodników pochodzących z Rzymu. W 1906 Lazio zaczęło rozgrywać swoje domowe spotkania na stadionie przy Parco dei Daini, który w wyniku porozumienia między prezydentem klubu – Fortunato Ballerinim a władzami miasta, zastąpił stary obiekt przy Piazza D'Armi. W czerwcu 1907 Lazio zostało zaproszone do Pizy, gdzie miało wystąpić w miejscowym turnieju. Piłkarze "Biancocelestich" w ciągu ośmiu godzin rozegrali trzy spotkania z drużynami z Toskanii, które wygrali kolejno 4:0, 3:0 oraz 1:0. W tym samym roku piłkarze Lazio przyjechali również do Umbrii, gdzie mieli rozegrać pojedynek przeciwko miejscowemu zespołowi. Po 20 minutach pojedynku goście prowadzili już 5:0, a sędzia postanowił przerwać spotkania unikając tym samym kompromitacji klubu Umbria. W międzyczasie w Rzymie powstały kolejne kluby piłkarskie – Alba, Robur, Roman oraz Fortitudo. W 1908 w stolicy Włoch został zorganizowany Coppa Tosti, turniej piłkarski zakończony zwycięstwem Lazio. W 1909 odbył się natomiast turniej, na który oprócz rzymskich drużyn zaproszono również zespoły z północnej części kraju. Klub Pro Vercelli odrzucił zaproszenie, natomiast na udział w turnieju zdecydowały się Milanese i Juventus. Ostatecznie to one spotkały się w finale, a wcześniej wyeliminowały Napoli i Lazio wygrywając z nimi po 6:0. W 1909 Lazio zwyciężyło w Coppa Baccelli, a następnie działacze klubu zdecydowali się zorganizować własny turniej piłkarski. Piłkarze Lazio w półfinale przegrali 0:2 z drużyną Andrea Doria, a w meczu o trzecie miejsce ulegli 1:2 Spezii Calcio. W 1910 po raz pierwszy przeprowadzono oficjalne rozgrywki rzymskiej ligi, do których oprócz Lazio przystąpiły Juventus Roma, Fortitudo oraz Roman. Zwycięzcą ligi okazało się Lazio, które wygrało wszystkie sześć spotkań tracąc w nich tylko dwa gole. W 1911 "Biancocelesti" zwyciężyli w Coppa Giornale D'Italia, w tym samym roku odnieśli także dwie porażki w meczach z zespołem Juventus Roma. W 1912 w Rzymie odnotowano istnienie 25 klubów piłkarskich. Nie wszystkie brały jednak w rozgrywkach dla zespołów ze stolicy, które po raz trzeci zwyciężyli piłkarze Lazio. W tym czasie najważniejszą rolę we włoskiej piłce odgrywały jednak drużyny z północnej części kraju, które w sezonie 1912/1913 zapoczątkowały nową formę rozgrywek o mistrzostwo Włoch. Rywalizacja początkowo toczyła się w dwóch grupach – północnej oraz środkowo–południowej. Lazio zajęło pierwsze miejsce w "Girone Laziale", a następnie wyeliminowało Napoli oraz Virtus Juventusque. 1 czerwca 1913 w finałowym spotkaniu o mistrzostwo Włoch rozegranym w Genui Lazio przegrało z Pro Vercelli 0:6. Mimo niepowodzenia w najważniejszych rozgrywkach w kraju rzymski klub zwyciężył w dwóch innych turniejach – "Torneo Targa Audace" oraz "Coppa Branca"^[3].

xyz
xyz
xyz
xyz
xyz
xyz
xyz
^[4]

xyz
xyz
xyz
xyz
xyz
xyz
xyz
^[5]

xyz
xyz
xyz
xyz
xyz
xyz
xyz
^[6]

xyz
xyz
xyz
xyz
xyz
xyz
xyz
^[7]

xyz
xyz
xyz
xyz
xyz
xyz
xyz
^[8]

xyz
xyz
xyz
xyz
xyz
xyz
xyz
^[9]

xyz
xyz
xyz
xyz
xyz
xyz
xyz
^[10]

xyz
xyz
xyz
xyz
xyz
xyz
xyz
^[11]

• Mistrzostwo Włoch: 2
  • 1974, 2000
• Puchar Włoch: 4
  • 1959, 1998, 2000, 2004
• Superpuchar Włoch: 2
  • 1998, 2000

• Puchar Zdobywców Pucharów: 1
  • 1999
• Superpuchar Europy: 1
  • 1999
• Finał Pucharu UEFA: 1
  • 1998

xyz
xyz
xyz
xyz
xyz
xyz
xyz

Stan na 1 maja 2009^[12].

Mistrzostwie świata

• Luigi Allemandi – MŚ 1934
• Attilio Ferraris – MŚ 1934
• Anfilogino Guarisi – MŚ 1934
• Alfredo Foni – MŚ 1938
• Silvio Piola – MŚ 1938
• Karl-Heinz Riedle – MŚ 1990
• Alessandro Nesta – MŚ 2006
• Massimo Oddo – MŚ 2006
• Angelo Peruzzi – MŚ 2006

Mistrzowie Europy

• Giancarlo Bercellino – Euro 1968
• Aron Winter – Euro 1988

Królowie strzelców Serie A^[13]

• Silvio Piola – 21 goli w sezonie 1936/1937 i 21 goli w sezonie 1942/1943
• Giorgio Chinaglia – 21 goli w sezonie 1973/1974
• Bruno Giordano – 19 goli w sezonie 1978/1979
• Giuseppe Signori – 26 goli w sezonie 1992/1993, 23 gole w sezonie 1993/1994 i 24 gole w sezonie 1995/1996
• Hernán Crespo – 26 goli w sezonie 2000/2001

W statystykach uwzględniono wszystkie rozgrywki^[14].

Stan na 21 sierpnia 2010.

Stan na 21 sierpnia 2010.

Chronologiczna lista prezydentów klubu od 1901^[15].

Chronologiczna lista trenerów klubu od 1929^[16].

Obecnie Lazio rozgrywa swoje domowe mecze na mieszczącym się w zachodniej części Rzymu Stadio Olimpico, który dzieli razem z innym klubem – AS Roma. Jest to największy obiekt sportowy w mieście, własność Włoskiego Komitetu Olimpijskiego, część kompleksu sportowego Foro Italico. Obiekt był budowany od 1928, oddany do użytku w 1937 i na początku nazywany Stadionem Cyprysów. Projektantem obiektu był Luigi Walter Moretti. Początkowo odbywały się na nim zawody gimnastyczno–sportowe oraz faszystowskie zgromadzenia, w 1938 na obiekcie przemawiał Adolf Hitler. Następnie planowano powiększenie stadionu – miał zostać wybudowany drugi poziom trybun, jednak prace zostały przerwane przez wybuch II wojny światowej. Rzym ubiegał się o organizacje Letnich Igrzysk Olimpijskich 1960, architekci Carlo Roccatelli i Annibale Vitellozzi stworzyli projekt stadionu mogącego pomieścić 100 tysięcy widzów i rozpoczęto znaczną przebudowę obiektu. Od tej pory Stadio Olimpico nazywano Stadionem Stu Tysięcy. Obiekt był areną otwarcia i zamknięcia igrzysk oraz miejscem rozgrywania zawodów lekkoatletycznych, następnie gościł uczestników Euro 1968. W późniejszym okresie czasu na stadionie odbyły się między innymi cztery spotkania Mistrzostw Europy 1980, obiekt był także areną Mistrzostw Świata 1990. Przed mundialem tym miała miejsce kompletna przebudowa stadionu, wyburzono niemal cały obiekt, po czym zrekonstruowano go przy użyciu żelbetonu. Zmniejszono odległość między bramkami i trybunami, wykonano dach w stylu arabskim, zainstalowano dwa telebimy, pod trybunami powstały między innymi siłownie i parkingi. 22 maja 1996 na Stadio Olimpico rozegrano finał Ligi Mistrzów, w którym Juventus pokonał po serii rzutów karnych holenderski Ajax. Oprócz meczów piłkarskich na stadionie rozgrywa się między innymi zawody lekkoatletyczne, na obiekcie odbywały się Mistrzostwa Świata w Lekkoatletyce 1987, a obecnie co roku organizowana jest tu Golden Gala. Obecnie obiekt może pomieścić 72 698 widzów i jest jednym z 27 na całym świecie, który UEFA w swojej klasyfikacji oceniła na pięć gwiazdek^[17].

W 1968 kibice Lazio stworzyli pierwszą grupę ultras, który składała się z młodych fanów drużyny zasiadających na południowej trybunie Stadio Olimpico. Utworzyli oni kilka mniejszych grup, takich jak Tupamaros, Aquile, Vigilantes, Ultras, Nab, Cast oraz Marines. W 1971 została utworzona pierwsza zorganizowana grupa kibicowska – Commandos Monteverde Lazio. Gdy w 1974 Lazio zdobyło tytuł mistrza kraju grupa ta zaczęła być nazywana "C.M.L '74". W 1976 kibice z Curva Sud dokonali zjednoczenia w nową, dużą grupę o nazwie "G.A.B.A.". W 1977 grupa ta przekształciła się w "Eagles Supporters". Rok później na Curva Sad pojawiła się kolejna zjednoczona grupa fanów Lazio o nazwie "Viking", ich symbolem były hełm wikinga oraz włócznia. W 1979 "Eagles Supporters" przeniosło się na północną trybunę Curva Nord. Razem z nimi na tą część stadionu przeniosły się pozostałe grupy kibicowskie z wyjątkiem ugrupowania "Viking", które na południowej części Stadio Olimico zasiadało jeszcze przez dwa lata. W kolejnej dekadzie fani Lazio byli jednymi z najlepszych w kraju. Mimo słabych wyników zespołu oraz wielu afer z nim związanych na spotkaniach rzymskiego klubu kibice zjawiali się w bardzo dużej ilości, sięgającej nawet 80 tysięcy widzów.

W 1987 została utworzona nowa grupa kibicowska – "Irriducibili" wyznająca prawicowe poglądy. Z czasem fani z tego ugrupowania przejęli władzę na Curva Nord i dokonali całkowitej zmiany sposobu kibicowania. "Irriducibili" zrezygnowali z używania bębnów podczas meczów, wprowadzili na włoskie boiska angielski styl kibicowania. W 1992 rozpadła się grupa "Eagles Supporters". Następnie fani klubu dzięki swojemu stylowi kibicowania zyskali poszanowanie wśród fanów zespołów spoza Włoch. Na początku XXI wieku działacze Lazio zastrzegli numer "12" na koszulkach Lazio, nagrodzili w ten sposób kibiców drużyny za ich przywiązanie do Lazio oraz wkład w historię i sukcesy "Biancocelestich". W kolejnym okresie czasu nastąpiło kilka zmian wśród kibiców Lazio – rozwiązano grupy "Viking" oraz "Banda Noantri". W 2006 powstało ugrupowanie o nazwie "Sodalizio" – grupa wspierająca rzymski zespół na meczach wyjazdowych.

Kibice Lazio znani są z faszystowskich poglądów. Większość z nich, zwłaszcza grupa "Irriducibili" używała niegdyś transparentów z wizerunkiem Ernesto Che Guevary bądź z krzyżami celtyckimi i swastykami. Na trybunach często pojawiały się również motywy antysemickie oraz rasistowskie. Na początku 2000 na stadionie wywieszono transparent ku czci zamordowanego serbskiego nacjonalisty – Željko Ražnatovica. Z wyników badań przeprowadzonych przez Doxa Institute-L'Espresso’s w 2006 "Biancocelesti" są szóstym najbardziej wspieranym klubem w kraju.

Za największych wrogów kibice Lazio uważają takie kluby jak Roma, Livorno, Napoli, Milan, Juventus, Pescara oraz Atalanta. Fani zespołu nie lubią się również ze zwolennikami takich drużyn jak Fiorentina, Palermo, Perugia, Brescia, Reggina, Ternana, Taranto, Foggia, Sambenedettese oraz hiszpańskie Atlético Madryt. Kibice Lazio znajdują się w dobrych stosunkach z kilkoma innymi włoskimi klubami. Wśród nich są między innymi Inter, Hellas, Chieti, Triestina, hiszpańskie Real Madryt i Espanyol oraz angielska Chelsea. Oprócz tego fani Lazio mają zgodę z Ascoli, francuskim Paris Saint-Germain, niemieckim TSV 1860 oraz angielskim Manchesterem City^{[18][19][20][21]}.

8 grudnia 1929 po raz pierwszy został rozegrany mecz pomiędzy Romą i Lazio, który zakończył się zwycięstwem "Giallorossich" 1:0. Mecze pomiędzy tymi drużynami znane są jako Derby della Capitale, obok derbów Mediolanu i derbów Turynu są najpopularniejszymi we Włoszech. W sezonie 1979/1980 podczas jednego z meczów derbowych zginął fan Lazio – Vincenzo Paparelli, który został trafiony racą w oko. W trakcie spotkania derbowego rozegranego 21 marca 2004 kibice Romy poinformowali o śmierci dziecka zabitego przez policję podczas meczu. Informacja ta okazała się nieprawdziwa, jednak pojedynek został przerwany. Następnie doszło do starć z policją, w wyniku których 150 osób zostało rannych, spalono także kilkadziesiąt samochodów. Spotkanie zostało dokończone 28 marca bez udziału kibiców i zakończyło się wynikiem 1:1. Przed spotkaniami między Lazio i Romą wszystkie transparenty przed wniesieniem na stadion muszą zostać oddane do cenzury. W ten sposób organizatorzy meczów chcą uniknąć rasistowskich lub wulgarnych haseł. Obecnie w derbach Rzymu korzystniejszy bilans ma Roma^[22].

xyz
xyz
xyz
xyz
xyz
xyz
xyz

• Oficjalna strona klubu (wł.)

Kategoria:S.S. Lazio Kategoria:Sport w Rzymie