Ryszard Sikorski (wojskowy)

Ryszard Sikorski

Szary

kapitan żandarmerii
Data i miejsce urodzenia	7 lutego 1897 Warszawa
Data i miejsce śmierci	wiosna 1940 Charków
Przebieg służby
Lata służby	1915–1940
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych
Stanowiska	kierownik referatu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Ryszard Sikorski, ps. Szary^[1] (ur. 7 lutego 1897 w Warszawie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – kapitan żandarmerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, ofiara zbrodni katyńskiej.

Urodził się 7 lutego 1897 w Warszawie, ówczesnej stolicy Królestwa Kongresowego, w rodzinie Antoniego i Bronisławy z Kryckich^[2].

Na przełomie 1914 i 1915 był słuchaczem Wolnej Szkoły Wojskowej^[3]. 3 września 1915 jako uczeń gimnazjum wstąpił do Legionów Polskich^[3]. Służył w 5. kompanii VI batalionu 7 pułku piechoty^[3]. 8 listopada 1915 leczył się w szpitalu, a po rekonwalescencji służył w 2. kompanii III batalionu 1 pułku piechoty^[3]. Na froncie przebywał łącznie trzynaście miesięcy^[3]. Walczył w kampanii wołyńskiej^[3]. 22 kwietnia 1917 został odnotowany w Powiatowym Urzędzie Zaciągu w Lubartowie^[3]. Od 1918 walczył w szeregach Wojska Polskiego^[2]. W 1920 został mianowany podporucznikiem^[2]. Od 6 czerwca 1920 do 1 listopada 1921 był dowódcą kolumny taborowej nr 213^[4].

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku jako oficer zawodowy. 1 czerwca 1921 służył w Dowództwie Taborów 9 Dywizji Piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 2 dywizjon taborów w Lublinie^[5]. Później został przeniesiony do 9 dywizjonu taborów w Brześciu^[6][7][8]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 93. lokatą w korpusie oficerów taborowych^[6]. 1 października 1925, w związku z reorganizacją wojsk taborowych, został zatwierdzony na stanowisku w 9 szwadronie taborów w Brześciu^[9]. W lipcu 1926, w związku z redukcją stanów liczebnych formacji taborowych, został zatwierdzony na stanowisku w Szefostwie Taborów Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu^[10].

W sierpniu 1927 został przeniesiony z korpusu oficerów taborowych do korpusu oficerów żandarmerii z równoczesnym przeniesieniem z kadry oficerów taborowych do 1 dywizjonu żandarmerii w Warszawie^[11][12][13]. W dywizjonie pełnił służbę na stanowisku dowódcy plutonu żandarmerii Łomża^[1]. 2 grudnia 1930 prezydent RP nadał mu stopień kapitana z dniem 1 stycznia 1931 i 7. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii^[14][15]. Z dniem 13 lipca 1933 został przeniesiony do Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie^[16]. W marcu 1939 nadal pełnił służbę w Biurze Personalnym MSWojsk. na stanowisku kierownika referatu 5 łączności i żandarmerii Wydziału III Rezerw^[17].

W czasie kampanii wrześniowej 1939, po agresji ZSRR na Polskę dostał się do niewoli sowieckiej i osadzono go w obozie w Starobielsku^[2]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach^[2], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie^[18]. Figuruje na tzw. liście Gajdideja (poz. 3076)^[2].

Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews pt. 2007-11-09: Pierwszy dzień uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło – decyzją nr 439/MON^[19] – mianował go pośmiertnie na stopień majora^[20][21]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”^[22][23][24].

• Krzyż Niepodległości – 24 października 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^{[25][26][1][27]}
• Krzyż Walecznych^[28][15]
• Złoty Krzyż Zasługi – 1938 „za zasługi na polu pracy społecznej”^[29][15]
• Srebrny Krzyż Zasługi – 1935 „za zasługi w służbie wojskowej”^[30][15]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[2]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[2]
• Odznaka „Za wierną służbę”^[3]

• jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• obozy NKWD dla jeńców polskich
• ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.