Przełamanie

Przełamanie (ang. breakthrough) – to natarcie na broniącego się przeciwnika^[1]; jest formą natarcia^[2], w której wojska dążą do przedarcia się poprzez jego obronę. Przez przełamanie dąży się do uchwycenia obiektów w głębi, w ten sposób naruszona zostaje spoistość obrony przeciwnika. Ma ono miejsce na wąskim odcinku obrony, wymaga ześrodkowania odpowiednich sił i środków.

Do przełamania dochodzi zazwyczaj, gdy nie ma możliwości obejścia broniącego się przeciwnika^[3]. Polega ono na stworzeniu wyłomu w obronie przeciwnika, naruszeniu jej trwałości i w konsekwencji wprowadzeniu przez luki kolejnych sił do prowadzenia natarcia w głębi obrony strony przeciwnej. Dokonanie wyłomu wiąże się z koniecznością atakowania od czoła. Wymaga to uzyskania znacznej przewagi na wybranym kierunku^[4]. Uderzenie zgrupowania przełamującego poprzedzone jest rażeniem ogniowym, elektronicznym i informacyjnym. Samo przełamanie ma zazwyczaj wymiar powietrzno-lądowy. Niezbędne jest obezwładnienie środków przeciwpancernych przeciwnika i naruszenie trwałości jego obrony. Za cel przełamania można przyjąć rozbicie sił przeciwnika w takim stopniu, aby nie były one zdolne do stawiania zorganizowanego oporu, a wytworzone warunki gwarantowały rozwinięcie natarcia i zastosowanie innej jego formy^[5].Odcinek przełamania powinien znajdować się na kierunku głównego uderzenia nacierających wojsk. Szerokość odcinka przełamania i sposób rozbicia przeciwnika będzie zależał od możliwości ogniowych, jakimi dysponuje nacierający^[6]. Przełamania dokonuje się zwykle na wąskim odcinku (przeciętnie 8–10% szerokości całego pasa działania związku operacyjnego) i na głębokość taktyczną ugrupowania nieprzyjaciela^[7]. Powinny one zapewnić uzyskanie takiego stopienia obezwładnienia przeciwnika, aby nacierającym wojskom zminimalizować straty oraz zapewnić szybki ruch w głąb ugrupowania obronnego.

Przełamanie obrony jest zakończone wówczas, kiedy rozbite zostaną siły główne pierwszorzutowego oddziału przeciwnika, a dokonany wyłom sięga głębokości jego ugrupowania bojowego^[6]. Obronę uznaje się za przełamaną, jeśli przeciwnik pozbawiony zostanie możliwości odtworzenia jej o podobnym charakterze w głębi.

• Ryszard Jakubczak (red.): Obrona narodowa w tworzeniu bezpieczeństwa państwa. Warszawa: „Bellona”, 2003. ISBN 83-11-09744-5.
• Leszek Elak: Podstawy działań taktycznych. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2014. ISBN 978837523316-2.
• Stanisław Koziej: Teoria sztuki wojennej. Warszawa: „Bellona”, 2011. ISBN 978-83-11-12122-5.
• Marian Laprus (red.): Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979. ISBN 83-11-06229-3.}
• Andrzej Polak, Jacek Joniak: Sztuka wojenna. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2014. ISBN 978-83-7523-273-8.
• Zbigniew Ściborek (red.): Działania taktyczne wojsk lądowych. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 1995.
• Regulamin działań wojsk lądowych. Warszawa: Dowództwo Wojsk Lądowych, DWLąd. Wewn. 115/2008.