Piotr Arszinow

Piotr Arszinow

Пётр Андреевич Аршинов

Piotr Marin

Piotr Arszinow w roku 1926
Pełne imię i nazwisko	Piotr Andrieiewicz Arszinow
Data i miejsce urodzenia	1887 Jekaterynosław
Data i miejsce śmierci	1937 ZSRR
Multimedia w Wikimedia Commons

Piotr Andrieiewicz Arszinow, pseud. Piotr Marin (ros. Пётр Андреевич Аршинов, pseud. Piotr Marin, ros. Пётр Марин; ur. w 1887 w Jekaterynosławiu, zm. w 1937) – ukraiński działacz anarchistyczny, uczestnik powstania Machny na Ukrainie, redaktor prasy anarchistycznej, autor historii ruchu machnowskiego.

Urodził się w rodzinie robotnika z Jekaterynosławia (obecnie Dniepr), samemu z czasem kształcąc się na ślusarza. W 1904 wstąpił do partii bolszewickiej, zostając redaktorem partyjnego pisma „Mołot”. W 1906 związał się z ruchem anarchistycznym i brał udział w wydarzeniach rewolucji 1905–1907. Aresztowany w marcu 1907, po dokonaniu udanego zamachu na naczelnika warsztatów kolejowych w mieście Aleksandrowsk (obecne Zaporoże), schwytany i skazany przez trybunał wojskowy na śmierć przez powieszenie. Pod koniec kwietnia 1907 uciekł z więzienia wraz z innymi aresztantami, chroniąc się we Francji. W 1909 wrócił potajemnie do Rosji, gdzie kontynuował działalność rewolucyjną. W 1910 szmuglując broń i materiały propagandowe z Austro-Węgier został schwytany i przekazany Rosjanom. W Rosji sądzony i skazany na dwadzieścia lat więzienia, został osadzony w Butyrkach, gdzie poznał Nestora Machnę. Uwolniony po rewolucji lutowej współorganizował Federację Grup Anarchistycznych w Moskwie.

Odegrał ważką rolę w formowaniu Konfederacji Nabat – federacji ukraińskich grup anarchistycznych; działał w Komisji Kulturalno-Edukacyjnej Nabatu. Brał udział w powstaniu Machny, po upadku którego w 1921 zmuszony był do ucieczki z Rosji. W 1923 opublikował swoją Historię ruchu machnowskiego, najpierw w Berlinie po rosyjsku^[1], następnie w Paryżu we francuskim przekładzie Wolina, z przedmową tłumacza i Sébastiena Faure^[2]. Od 1925 wraz z Nestorem Machną redagował rosyjskojęzyczne pismo „Dieło Truda”, organ rosyjskich anarchokomunistów. W 1926 napisał wraz z Machną, Idą Mett i innymi Platformę organizacyjną wolnościowego komunizmu, wzywającą do ustanowienia Powszechnego Związku Anarchistów, która spotkała się z gwałtowną krytyką działaczy anarchistycznych na Zachodzie^[a].

Na początku lat 30. uznawszy, że nie ma perspektyw dla działalności anarchistycznej we Francji i w Europie Zachodniej, postanowił wrócić do ZSRR, by tam działać na rzecz anarchizmu. Poprzez Sergo Ordżonikidze, którego poznał 20 lat wcześniej w więzieniu, uzyskał zgodę na powrót do kraju. W 1933 wrócił do ZSRR i ponownie wstąpił do partii^[3]. W 1937 został oskarżony o próbę „odbudowy anarchizmu w Związku Radzieckim”, skazany na śmierć i rozstrzelany^[4].

• История махновского движения 1918-1921 гг. (1923)
• Организационная платформа Всеобщего союза анархистов (Проект) (wraz z Nestorem Machną oraz Idą Mett; 1926)
• Два побега. Из воспоминаний анархиста 1906 - 1909 гг. (1929)

• Alexandre Skirda: Facing the enemy: a history of anarchist organization from Proudhon to May 1968. Edinburgh: AK Press, 2002, s. 121. ISBN 1-902593-19-7. (ang.).
• Alexandre Skirda: Nestor Makhno: anarchy's cossack: the struggle for free Soviets in the Ukraine 1917-1921. Edinburgh: AK Press, 2004, s. 121. ISBN 1-902593-68-5. (ang.).
• Paul Avrich: The Russian anarchists. Stirling: AK Press, 2006, s. 243. (ang.).
• Volin: Preface. W: Peter Arshinov: History of the Makhnovist Movement (1918-1921). Detroit: Black & Red, 1974. Brak numerów stron w książce

• Tekst rosyjskiego oryginału Historii ruchu machnowskiego. [dostęp 2010-02-12]. (ros.).
• Tekst angielskiego przekładu Historii ruchu machnowskiego. [dostęp 2010-02-12]. (ang.).
• Arshinov, Peter, 1887-1937. libcom.org. [dostęp 2010-09-15]. (ang.).