Palnik Mékera
Palnik Mékera[1][2] (znany też jako palnik Mekera-Fishera[3], Mecera[4] lub Meckera[5]) – rodzaj gazowego palnika laboratoryjnego, odmiana palnika Bunsena, którego głównym zastosowaniem jest prażenie próbek do analizy wagowej.
Palnik Mékera różni się od typowego palnika Bunsena szerokim wylotem dyszy u szczytu której jest zamocowana siatka. Siatka ta powoduje rozbicie płomienia na szereg drobnych płomyków, które palą się bardziej równomiernie od jednego, dużego płomienia, dzięki czemu można uzyskać wyższą i bardziej jednolitą temperaturę płomienia – do 1750 °C w przypadku gazu ziemnego i powietrza, przy różnicy temperatur w różnych miejscach płomienia wynoszącej 135 °C (dla porównania, płomień palnika Bunsena ma w różnych miejscach temperaturę od 300 do 1260 °C). Przy zastosowaniu tlenu zamiast powietrza można osiągnąć temperaturę 2200 °C[2]. Jednocześnie palnik ten ma większą powierzchnię ogrzewania w stosunku do palnika Bunsena.
Wynalazcą palnika jest francuski inżynier chemik Georges Méker. Opisał go w 1905 r.[6]
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Mały słownik chemiczny, Wiedza Powszechna, Warszawa, 1971.
- ↑ a b Stanisław Kalinowski, Palnik Mékera, „Wektor”, 1 (1), 1911, s. 45–47 [dostęp 2020-05-07].
- ↑ Palnik Mekera-Fishera 1300°C [online], Dom Handlowy Nauki [dostęp 2020-05-07] [zarchiwizowane z adresu 2014-01-11].
- ↑ Palnik Mecera, [w:] Wirtualne Muzeum Gazownictwa [online], Polska Spółka Gazownictwa [dostęp 2020-05-07].
- ↑ Encyklopedia techniki CHEMIA, WNT, Warszawa 1965.
- ↑ G. Meker, Nouveaux bruleurs de laboratoire et leur application au chauffage a température élevée, „Journal de Physique Théorique et Appliquée”, 4 (1), 1905, s. 348–354, DOI: 10.1051/jphystap:019050040034801, ISSN 0368-3893 [dostęp 2020-05-07] (fr.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]
- Maciej Modzelewski, Jerzy Woliński: Pracownia chemiczna. Technika laboratoryjna.