Stefan Majewski (wojskowy)

Stefan Majewski

generał dywizji
Data i miejsce urodzenia	10 sierpnia 1867 Podniestrzany, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	31 stycznia 1944 Słonawy
Przebieg służby
Lata służby	1888–1926
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Jednostki	Ministerstwo Spraw Wojskowych Szkoła Sztabu Generalnego
Stanowiska	I Wiceminister Spraw Wojskowych dowódca Szkoły Sztabu Generalnego dowódca 7 Armii szef Administracji Armii dowódca OK IV kierownik M.S.Wojsk.
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Stefan Majewski (ur. 10 sierpnia 1867 w Podniestrzanach, zm. 31 stycznia 1944 w Słonawach) – generał dywizji Wojska Polskiego.

Pochodził z rodziny neofickiej pochodzenia żydowskiego, syn Władysława Majewskiego^[1] komisarza Rządu Narodowego z 1863, i Florentyny z Plichtów^[2]. Bratem jego ojca był Karol Majewski, który był przewodniczącym Rządu Narodowego w powstaniu styczniowym^[3].

Edukował się w gimnazjum w Wiedniu, Wojskowej Szkole Realnej w Mahrisch Weisskirchen, Wojskowej Akademii Technicznej w Wiedniu oraz Wyższej Szkole Wojskowej w Wiedniu. Następnie rozpoczął służbę w Cesarsko-Królewskiej Armii Austro-Węgierskiej^[2]. W 1888 r. został podporucznikiem w c. i k. armii. Rok później został przeniesiony do 9. Batalionu Pionierów w Josefstadt. Po ukończeniu Akademii Sztabu Generalnego w Wiedniu przedzielono go to sztabu stacjonującej w Przemyślu 24. Dywizji Piechoty. Gdy awansował na kapitana zasilił szeregi Batalionu Pionierów Nr 10 w Przemyślu na stanowisko komendanta kompanii^[2]. Następnie w 1905 r. służył w Oddziale X Cesarsko-Królewskiego Ministerstwa Wojny. Jednakże przeniesiono go sztabu 9. Dywizji Piechoty stacjonującej w Pradze. 30 kwietnia 1910 został przydzielony do Oddziału 10 Ministerstwa Wojny w Wiedniu^[4]. W 1913 r. w stopniu pułkownika sztabu generalnego był szefem Departamentu VIII w Ministerstwie Obrony Krajowej^[5].

Na początku I wojny światowej był szefem Biura Prezydialnego Cesarsko-Królewskiego Ministerstwa Landwehry. Następnie od 1915 r. dowodził c. i k. 12 pułkiem strzelców, od 1916 r. XLIV Brygadą Górską i 1918 r. LVII Brygadą Piechoty. 1 sierpnia 1917 awansował na generała majora ze starszeństwem z dniem 30 sierpnia 1917^[2].

W grudniu 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego, w stopniu generała podporucznika. 19 stycznia 1919 został dowódcą Grupy Operacyjnej „Chełm”, która walczyła z Ukraińcami^[2]. 3 marca 1919 r. został wyznaczony na stanowisko I wiceministra Spraw Wojskowych^[6]. 10 lutego 1920, w związku z przeprowadzoną reorganizacją Ministerstwa Spraw Wojskowych^[7], Naczelny Wódz zwolnił go ze stanowiska I wiceministra Spraw Wojskowych i mianował dowódcą Szkoły Sztabu Generalnego „z równoczesnym podziękowaniem mu za owocną i gorliwą Jego pracę na dotychczasowym stanowisku”^[8]. 10 marca tego roku Józef Piłsudski mianował go członkiem Rady Wojskowej z pozostawieniem na dotychczasowym stanowisku dowódcy szkoły^[9]. W jego kompetencja mieściło się m.in. rozpatrywanie i opiniowanie ustaw, innych aktów prawnych oraz wszelkich przepisów dotyczących wojska polskiego^[2].

Od kwietnia do maja 1920 dowodził w zastępstwie 1 Armią pozostając w dalszym ciągu dowódcą szkoły^[10]. 21 kwietnia 1920 zatwierdzony został z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu generała porucznika. Od maja do lipca dowodził 7 Armią, potem pozostawał w dyspozycji Naczelnego Dowództwa. We wrześniu tego roku przystąpił ponownie do wykonywania obowiązków na stanowisku dowódcy Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie. 6 lipca 1921 na stanowisku dowódcy szkoły zastąpił go generał porucznik Gustaw Zygadłowicz.

Od sierpnia do grudnia 1921 r. był szefem Polskiej Misji Wojskowej we Francji^[2]. 31 grudnia 1921 został mianowany, a 31 stycznia 1922 objął obowiązki na stanowisku dowódcy Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi. 3 maja 1922 zweryfikowany w stopniu generała dywizji ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie generałów. 4 czerwca 1924 Prezydent RP mianował go szefem Administracji Armii. 17 maja 1925 udał się na 2-miesięczny urlop dla poratowania zdrowia (zastąpiony przez gen. Juliusza Malczewskiego)^[11]. 20 listopada 1925 Prezydent powierzył mu kierownictwo Ministerstwem Spraw Wojskowych w rządzie Aleksandra Skrzyńskiego, a już 27 tego miesiąca przyjął jego dymisję i zwolnił z kierowania resortem. 14 grudnia 1925 Prezydent RP „przychylając się do prośby Generała” zwolnił go ze stanowiska szefa Administracji Armii. W maju 1926, w czasie zamachu stanu, czasowo pełnił obowiązki Generalnego Inspektora Kawalerii ponieważ generał Tadeusz Rozwadowski został dowódcą wojsk wiernych rządowi. Z dniem 31 sierpnia 1926 przeniesiony został w stan spoczynku^[12].

Na emeryturze mieszkał w Słonawach, gdzie zmarł 31 stycznia 1944. Został pochowany na cmentarzu w Obornikach.

Zawarł związek małżeński z Janiną Pucherną, z którą miał syna Guido (ur. 1903)^[2].

• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (7 listopada 1925)^[13][14]
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)
• Krzyż Walecznych (1921)^[15]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[16]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[16]
• Krzyż Wielki Orderu Korony (Belgia)^[16]
• Wielki Oficer Order Świętego Sawy (Jugosławia, 1925)^[17]
• Oficer Orderu Legii Honorowej (Francja, 1921)^[18]
• Kawaler Orderu Leopolda z dekor. wojenną (Austro-Węgry, 1915)^[19]
• Order Korony Żelaznej II klasy z dekor. wojenną (Austro-Węgry, 1917)^[20]
• Order Korony Żelaznej III klasy z dekor. wojenną (Austro-Węgry, 1913)^[21][5]

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
• Jan Rydel: W służbie cesarza i króla: generałowie i admirałowie narodowości polskiej w siłach zbrojnych Austro-Węgier w latach 1868–1918. Kraków: Księgarnia Akademicka, 2001. ISBN 83-7188-235-1.