Senarica
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Region | |
| Prowincja | |
| Nr kierunkowy |
0861 |
| Kod pocztowy |
64043 |
Położenie na mapie Abruzji  | |
Położenie na mapie Włoch  | |
 42°32′51″N 13°30′50″E/42,547500 13,513889
| |
| Strona internetowa | |
| 1343-1797 | |||||
| |||||
| Ustrój polityczny | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Stolica |
Senarica | ||||
| Data powstania |
ok. 1343 | ||||
| Data likwidacji |
1797 | ||||
| Język urzędowy | |||||
Senarica – wieś we Włoszech, w regionie Abruzja, w prowincji Teramo, frazione w gminie Crognaleto.
Geografia
[edytuj | edytuj kod]Miejscowość położona przy drodze krajowej SS 80, w pobliżu przełomu rzeki Vomano.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Osada zamieszkana w czasach przedrzymskich.
W średniowieczu była lennem rodu Acquaviva, a następnie protektoratem weneckim, czego odzwierciedleniem mogą być wpływy języka weneckiego w miejscowym dialekcie.
W XVI w. wzniesiono w Senarice kościół św. Prota i Hiacynta.
Według tradycji, traktowanej niekiedy jako mistyfikacja stworzona przez lokalnych dziennikarzy i podchwycona przez historyków[1], Senarica była ośrodkiem suwerennej Republiki Senarica.
Republika Senariki
[edytuj | edytuj kod]Senarica i sąsiednia wieś Poggio Umbricchio tworzyły niezależną Republikę Senariki, od kiedy w 1343 r. królowa Neapolu Joanna I d`Anjou przyznała niepodległość mieszkańcom, którzy stawili dzielny opór wojskom mediolańskim dowodzonym przez Ambrogia Viscontiego, krewnego seniora Luchina Viscontiego.
Ustrój Republiki Senarica był wzorowany na ustroju Republiki Weneckiej, z obieranym dożą na czele[2]. Według legendarnego traktatu z "siostrzaną" Republiką Wenecką Senarica miała na wypadek wojny dostarczać kontyngent zbrojny w sile dwóch żołnierzy.
Król Neapolu Ferdynand IV nie wierzył w istnienie niezależnej republiki i wysłał kilku urzędników do Senariki w celu przeprowadzenia śledztwa. Kierowany przez premiera Bernardo Tanucciego, nakazał jej aneksję w 1797 roku[3].
Herb państwowy wyglądał następująco: w polu czarnym srebrny lew dławiący srebrnego węża[a].
Senarica w literaturze
[edytuj | edytuj kod]Senarica znana jest z opublikowanego w Neapolu w 1887 utworu La tragedia di Senarica Giuseppe Mezzanotte, włoskiego pisarza związanego z Abruzją. Pod nazwą Senarica ukryte jest jednak Chieti, rodzinna miejscowość twórcy[4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Por. np. N. Castagna, La repubblica di Senarica: notizie storiche, Uffizio della Rassegna Nazionale, Firenze 1884
- ↑ Guida Italia: Abruzzo Molise (4th ed.). Milan, Italy: Touring Club Italiano. 1979 [1926]. ISBN 9788836500178.
- ↑ Guglielmo Magnifico s. 307
- ↑ Tonino Valeri: Giuseppe Mezzanotte e "la tragedia di Senarica". [w:] Cultura in Abruzzo [on-line]. "La voce Pretuziana" r. IX: 1981, nr 3, s. 7-15, 2008-02-10. [dostęp 2012-08-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-08-31)]. (wł.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Flags of the World: Republic of Senarica
- Roberto Breschi: Small and Very Small States in Italy that Lasted Beyond 1700 - A Vexillological Survey. The XIX International Congress of Vexilology. [dostęp 2012-08-20]. (ang.).
- Guglielmo Magnifico, L'urlo di San Martino. La Repubblica di Senarica, Grafica Siva, Montesilvano, 2006
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Por. herb rodu Acquaviva przedstawiający lwa na złotej tarczy: Famiglia Acquaviva d'Aragona. Nobili Napoletani. [dostęp 2012-08-20]. (wł.).