Smrekowicka Przełęcz

Smrekowicka Przełęcz
	; Smrekowicka Przełęcz (wyżej położone siodło zasłonięte drzewem, następnie garb rozdzielający jej siodła i dalej na prawo drugie siodło)
Państwo	Słowacja
Wysokość	ok. 2080 m n.p.m.
Pasmo	Tatry, Karpaty
Sąsiednie szczyty	Młynickie Solisko, Skrajne Solisko
	Położenie na mapie Tatr Smrekowicka Przełęcz
	Położenie na mapie Karpat Smrekowicka Przełęcz
	49°09′09″N 20°02′12″E/49,152500 20,036667

Smrekowicka Przełęcz (słow. Soliskové sedlo, niem. Soliskojoch, węg. Szoliszkó-nyereg) – przełęcz o dwóch siodłach (2099 m n.p.m. i ok. 2080 m^[1]) znajdująca się w Grani Soliska w słowackiej części Tatr Wysokich. Oddziela ona Młynickie Solisko od wierzchołka Skrajnego Soliska. Nie jest dostępna żadnymi znakowanymi szlakami turystycznymi, dla taterników stanowi ważny punkt dostępowy do Grani Soliska^[2].

Smrekowicka Przełęcz składa się z dwóch siodeł rozdzielonych niewielkim garbem skalnym (2126 m), który jest zwieńczeniem żebra biegnącego od strony Doliny Furkotnej, nazywanym Smrekowicką Czubą^[1] lub Soliskowym Garbem^[3] (Soliskový hrb^[4]). Wyżej położone siodło – Wyżnia Smrekowicka Przełęcz^[1] (Zadné Soliskové sedlo^[4]) – znajduje się na północ od tego garbu, a niżej położona Niżnia Smrekowicka Przełęcz^[1] (Predné Soliskové sedlo^[4]) leży nieco na południe od niego. Garb ten, w rzeczywistości będący turnią o stromych ścianach, można pokonać łatwą wspinaczką w dobrze urzeźbionej skale. Smrekowicka Przełęcz prawdopodobnie była odwiedzana już przed pierwszymi zarejestrowanymi wejściami turystycznymi, a wejść na nią dokonywali myśliwi lub turyści.

Nazwa Smrekowickiej Przełęczy pochodzi od Smrekowicy – tarasu znajdującego się między Szczyrbskim Jeziorem a Furkotnym Potokiem^[2].

Historia

Pierwsze zarejestrowane wejścia turystyczne:

Günter Oskar Dyhrenfurth i Hermann Rumpelt, 3 czerwca 1906 r. – letnie,
Gyula Hefty i Lajos Rokfalusy, 25 marca 1913 r. – zimowe^[2].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 138. ISBN 83-909352-2-8.
↑ ^a ^b ^c Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część VIII. Młynicka Przełęcz – Krywań. Warszawa: Sport i Turystyka, 1956, s. 113–114.
↑ Endre Futó: Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. [dostęp 2013-06-24].
↑ ^a ^b ^c Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 335. ISBN 83-01-13184-5.

[atlas-1] Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 138. ISBN 83-909352-2-8.

[whp-2] Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część VIII. Młynicka Przełęcz – Krywań. Warszawa: Sport i Turystyka, 1956, s. 113–114.

[fsz-3] Endre Futó: Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. [dostęp 2013-06-24].

[bedeker-4] Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 335. ISBN 83-01-13184-5.

[1]

[2]

[3]

[4]