Niszczyciele rakietowe typu Spruance

Niszczyciele typu Spruance
	; USS David R. Ray (DD-971)
Kraj budowy	Stany Zjednoczone
Użytkownicy	US Navy
Wejście do służby	1975
Zbudowane okręty	30
	Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	8000 t
Długość	171 m
Szerokość	16,8 m
Zanurzenie	8,8 m
Napęd	4 turbiny gazowe General Electric LM2500 o mocy 80 000 KM napędzające 2 śruby
Prędkość	32 węzłów
Załoga	330
Uzbrojenie	1x61 wyrzutnie Mk41 systemu VLS wyposażonych w pociski RIM-67 SM-2, BGM-109 Tomahawk lub rakietotorpedy VL-ASROC; 1 ośmioprowadnicowa wyrzutnia pocisków przeciwlotniczych RIM-7 Sea Sparrow; 1 ośmioprowadnicowa wyrzutnia pocisków przeciwokrętowych Harpoon; 2 x armata 127 mm; 2 x zestaw przeciwrakietowy Phalanx CIWS 20 mm; 2 x potrójne wyrzutnie torped Mk 46
Wyposażenie lotnicze	jeden śmigłowiec Sea King lub dwa Seasprite
	Multimedia w Wikimedia Commons

Niszczyciele rakietowe typu Spruance – seria 30 amerykańskich niszczycieli rakietowych, które wchodziły do służby w latach 1973–1979. W 2005 ostatnia jednostka tego typu została wycofana ze służby w US Navy. Nazwa serii okrętów pochodzi od nazwiska amerykańskiego admirała Raymonda Spruance'a.

Historia

Pod koniec lat 60 w US Navy pojawiło się zapotrzebowanie na nowy niszczyciel przeznaczony do ochrony przed okrętami podwodnymi, grup uderzeniowych wyposażonych w lotniskowce. Niszczyciele typu Spruance zostały zaprojektowane w celu zastąpienia serii niszczycieli pochodzących z II wojny światowej, typu Allen M. Summer i Gearing. Środki na budowę pięciu pierwszych okrętów zostały przewidziane w budżecie obronnym na rok 1969. Po wstrzymaniu finansowania, a następnie ponownym przydzieleniu środków z budżetu na rok 1970, zamówiono pierwsze trzy jednostki typu. Środki na budowę kolejnych okrętów miały pochodzić z pięciu kolejnych lat budżetowych. Łącznie zamówiono 30 okrętów które miały być budowane w stoczni Ingalls Shipbuilding. Stocznia ta jako jedyna miała budować okręty tego typu, co w założeniu miało obniżyć koszty i przyśpieszyć budowę serii.

Główna funkcją okrętów było zwalczanie okrętów podwodnych z możliwością zwalczania celów powietrznych. Przebudowa której poddano 24 jednostki dodała do możliwości okrętów także zwalczanie celów nawodnych i lądowych. Okręty typu Spruance były pierwszymi dużymi jednostkami US Navy wyposażonymi w napęd składający się z turbin gazowych. Modułowa konstrukcja okrętów ułatwiała montaż wyposażenia i uzbrojenia, a także podatność na modernizacje.

Bazując na typie Spruance opracowano koncepcję budowy śmigłowcowca. Projekt z powodu wysokich kosztów został jednak zarzucony, a zamówioną jednostkę ukończono (USS „Hayler”) w standardowej dla niszczycieli konfiguracji.

Opierając się na projekcie okrętów typu Spruance opracowano dla Iranu serię czterech jednostek, które po wybuchu w tym kraju rewolucji zostały przejęte przez US Navy, gdzie nosiły oznaczenie typ Kidd.

Proces wycofywania okrętów ze służby rozpoczął się w 1998, a zakończył w 2005

Rozwiązania techniczne zastosowane na okrętach okazały się na tyle udane że znalazły zastosowanie na późniejszych jednostkach typu Kidd i Ticonderoga.

Bibliografia

Jacek Krzewiński. Amerykańskie niszczyciele typu Spruance i Kidd. „Nowa Technika Wojskowa”. 1997. nr 5. s. 46 – 53.
Marcin Chała. Niszczyciele typu Spruance. Część 1. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 9/2013. XVIII (137), wrzesień 2013. Warszawa: Magnum X.

Linki zewnętrzne

(en) www.destroyerhistory.org
(en) www.navysite.de
Typ Spruance (DD). okretywojenne.mil.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-05-29)].