Nerka (ryba)

Ten artykuł dotyczy ryby. Zobacz też: inne znaczenia.

Nerka

Oncorhynchus nerka[1]
(Walbaum, 1792)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	promieniopłetwe
Rząd	łososiokształtne
Rodzina	łososiowate
Rodzaj	Oncorhynchus
Gatunek	nerka
Synonimy Fario aurora Girard, 1856 Hypsifario kennerlyi (Suckley, 1861) Oncorhynchus adonis Jordan & McGregor, 1925 Oncorhynchus nerka kennerlyi (Suckley, 1861) Oncorhynchus nerka ovetsch Taliev, 1932 Salmo arabatsch Valenciennes, 1848 Salmo kennerlyi Suckley, 1861 Salmo lycaodon Pallas, 1814 Salmo melampterus Valenciennes, 1848 Salmo nerka Walbaum, 1792 Salmo paucidens Richardson, 1836 Salmo tapdisma Valenciennes, 1848
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]
najmniejszej troski
Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons
Hasło w Wikisłowniku

Nerka^[3] (Oncorhynchus nerka) – gatunek łososia pacyficznego. Ryba dwuśrodowiskowa. Z powodu koloru mięsa, ikry i ubarwienia w okresie godowym nazywana łososiem czerwonym^[4].

Występuje w zlewiskach północnego Oceanu Spokojnego i Morza Ochockiego. Powszechna w Ameryce Północnej, wokół Kamczatki i Wysp Komandorskich. Tworzy populacje słodkowodne bytujące w jeziorach, a na Alasce – w strumieniach.

Osiąga długość do 80 cm, przy maksymalnej masie ciała do 7 kg, zwykle nie przekracza 4 kg. Ubarwienie zmienia się z wiekiem ryby. Jest również zależne od warunków środowiska. Nerki przebywające w morzu mają ubarwienie srebrno-niebieskie lub srebrno-zielonkawe. W okresie godowym wstępują do rzek i barwa ciała – z wyjątkiem głowy i płetwy ogonowej – zmienia się na czerwoną lub – rzadziej – złotobrązową do zielonkawej, czasami pasiastą. Głowa zwykle oliwkowozielona. U samców występuje garb na grzbiecie, a obydwie szczęki wyginają się na kształt haków, podobnie jak u gorbuszy. Ubarwienie samców jest zazwyczaj bardziej intensywne.

Młode żywią się małżoraczkami, wioślarkami i larwami owadów, a dorosłe zooplanktonem i małymi rybami. Populacje jeziorowe zjadają plankton i larwy owadów.

Nerki przebywają w morzu od 3 do 5 lat. Tarło odbywają w jeziorach lub w. górnym biegu rzeki, ale w miejscach słabo natlenionych. Ze wszystkich łososi pacyficznych nerka jako jedyna wymaga jezior do wychowu potomstwa, więc uzależniona jest od tych rzek, które przepływają przez jeziora. Po dotarciu na tarlisko samica nerki wygrzebuje gniazdo w żwirowatym dnie i składa do 4300 jaskraworóżowych ziaren ikry, zapłodnionych przez samca. Po tarle wszystkie nerki giną, a ich ciała ścielą się na tym samym odcinku rzeki, na którym wcześniej odbyły tarło. Gdy narybek wydostanie się spomiędzy żwiru, podejmuje pierwszą w życiu wędrówkę do najbliższego jeziora. Młode pozostają w wodach słodkich od roku do dwóch, rzadziej do czterech lat, po czym spływają do morza. Osobniki pozostające w wodach słodkich osiągają mniejsze rozmiary.

Poławiana gospodarczo na dużą skalę, hodowana w akwakulturze, poławiana przez wędkarzy. Mięso i kawior z ikry nerki są czerwone.

• Włodzimierz Załachowski: Ryby. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1997. ISBN 83-01-12286-2.
• Oncorhynchus nerka. (ang.) w: Froese, R. & D. Pauly. FishBase. World Wide Web electronic publication. fishbase.org [dostęp 13 września 2009]